Урачыстасць і цеплыня, веліч і камернасць, радасць і смутак — падаецца, такія несумяшчальныя супрацьлегласці панавалі ў актавай зале Міжнароднага ўніверсітэта «МІПСА». Зрэшты, як жа іначай, бо такімі ж несумяшчальнымі былі прага маладога жыцця і смертаносная вайна, памяць герояў якой узгадвалі ў навучальнай установе.
Свята, прысвечанае Дню Перамогі, ва ўніверсітэце ладзіцца ўжо не першы год, і сёлета таксама прайшло па традыцыйнай праграме.
«Кожны год мы запрашаем да сябе ветэранаў Кастрычніцкага раёна, ладзім для іх канцэрт, уручаем падарункі. Самаму старэйшаму нашаму госцю 96 гадоў», — паведаміла выканаўца абавязкаў начальніка аддзела выхаваўчай работы Вікторыя САЦЭВІЧ.
На жаль, з кожным годам усё менш ветэранаў застаецца побач з намі, і тым большую каштоўнасць набываюць падобныя сустрэчы паміж тымі, хто рызыкаваў сваім жыццём дзеля міру, і тымі, каму гэты мір умацоўваць. Адзначыў гэта і рэктар універсітэта, доктар юрыдычных навук, прафесар, генерал-маёр Станіслаў КНЯЗЕЎ. «Так прыемна бачыць у зале нашых маладых таленавітых студэнтаў! Пакуль ёсць маладосць, жыццё не спыняецца, — сказаў ён падчас святочнага канцэрта. — Тыя, хто нарадзіўся пасля вайны, ведаюць цяжар ваенных гадоў па расказах. Аднак мне давялося два гады адваяваць у Афганістане, і я магу меркаваць пра тое, што такое вайна. І як бы хацелася, каб больш ніякіх войнаў не было ў свеце!»
Вайна яшчэ не гатова знікнуць з чалавечай памяці, і таму, каб больш не паўтарыліся тыя страшныя гады, свята Вялікай Перамогі так клапатліва перадаецца з пакалення ў пакаленне. Запрошаныя на мерапрыемства ветэраны не ўтойвалі сваіх эмоцый і спадзяванняў на мірную будучыню. «Я адчуваю гонар і задавальненне ад сённяшняй сустрэчы. Так прыемна, што ў гэтай зале сабралася моладзь, і так добра, што вы не ведалі цяжкасці і жорсткасці вайны», — прамовіў ветэран Вялікай Айчыннай Уладзімір Сямёнавіч МІРОШНІКАЎ і распавёў пра некаторыя падзеі, якія яму давялося перажыць, абараняючы Радзіму.
Тыя, хто прынёс на нашу зямлю Перамогу, павіншавалі прысутных са святам, і ўслед за ветэранам Галінай Рыгораўнай КАСПЯРОВІЧ уся зала падхапіла знакамітую «Кацюшу». Гледзячы, з якой бадзёрасцю і задорам гэтая гераічная жанчына завяла адну з галоўных песень Перамогі, стала зразумела, чаму вораг не змог зламаць дух савецкіх абаронцаў.
Між тым і студэнты ўніверсітэта не адставалі ад пачэсных гасцей і падарылі ім мноства эмоцый і слёзы радасці, якіх пажылыя людзі не ўтойвалі. На працягу гадзіны ў выкананні студэнтаў гучалі песні — ваенных гадоў і сучасныя, а пары, што закружыліся ў «Выпадковым вальсе», па-сапраўднаму ахуталі гледачоў атмасферай Дня Перамогі, у якой — журба і нязгаслае, як Вечны агонь, спадзяванне.
Пасля канцэрта ўсіх запрасілі на вуліцу, дзе ўжо стаяла палявая кухня з салдацкай кашай і салодкай гарбатай — традыцыйна гэтыя стравы, якія ўжо набылі сімвалічнасць, да свята гатуе адна з мінскіх вайсковых часцей. Пакаштавала той разварыстай грэчкі і я. Але што магу сказаць, акрамя як адзначыць цудоўныя смакавыя якасці? А вось Галіна Рыгораўна ўсклікнула: «Што вы, гэта ж наша каша!» Бадай, гэта найлепшая і самая красамоўная характарыстыка.
Дзіяна СЕРАДЗЮК. Фота аўтара.
Традыцыя Дня Кастрычніцкай рэвалюцыі.
Пенсіі працоўным — без абмежаванняў, дадатковая падтрымка — сем’ям.
У апошнія гады колькасць чаргавікоў істотна памяншаецца
Для Блізнятаў падзеі на гэтым тыдні складуцца на іх карысць.