Сустрэў тут знаёмага і неяк — слова за слова — сама сабой узнікла чарговая тэма «Балясаў». Справа ў тым, што знаёмы гэты носіць бараду. Але часам — з нагоды ці без — знішчае расліннасць на твары, каб праз нейкі час зноў пачаць адпускаць яе «на волю». Кажу яму, што чуў пра адкрыццё ў Мінску спецыяльнага салона для барадачоў. «Гэта што, — тут жа перахапіў ён ініцыятыву. — У Амерыцы цяпер сапраўдны бум сярод маладых людзей на бароды. Прычым у стылі вядомай групы ZZ Top (хто не ведае — гаворка пра трох здаравякоў з даўжэзнымі бародамі, якія выконваюць, дарэчы, песні не вельмі сур'ёзнага зместу, прасякнутыя гумарам і сексуальнымі намёкамі). Для тых, у каго барада не расце, нават паслуга новая з'явілася — па нарошчванні». Свой палкі спіч знаёмы скончыў ледзьве не радасным воклічам: «Цяпер мы «гэтых», гладка паголеных, адцення аднаго вядомага колеру... Пасунем!»
Ну, наконт «гэтых» таварыш пагарачыўся. Яны нам не канкурэнты ды і, спадзяюся, не так шмат іх у нас. Што мне сапраўды не вельмі падабаецца, дык гэта павелічэнне колькасці хіпстараў — прадстаўнікоў маладзёжнай субкультуры. Тыповы партрэт хлопца-хіпстара: вузкія штонікі, прыталеная куртка ці кашуля, на нагах кеды, у руках сумка кшталту дамскай. І... барада. Ну, не стыкуецца тут нешта... Я такіх называю «барадатымі хлопчыкамі» — як герояў «Казкі аб страчаным часе». А яшчэ — памятаеце жарт з КВЗ? «12-гадовы чачэнскі хлопчык, стоячы на прыпынку грамадскага транспарту, падрапаў сваім шчаціннем аўтобус, які праехаў побач».
...Сёння барада — гэта модна. Яна надае сексуальнасці, імпазантнасці. Можа, хто з цяперашняй моладзі і не ведае, але яшчэ параўнальна нядаўна яе нашэнне маладымі людзьмі не вельмі віталася з боку навакольных. Колькі часу таму гэта дазвалялі сабе хіба што журналісты, мастакі ды будучыя святары. Як прыгадаў той жа знаёмы, «калі стаяў вось тут, дзе мы зараз — каля Дома прэсы, гэта было нармальна. Вядома, творчыя асобы! А дадому да бацькоў прыедзеш, ва ўсіх пытанне: чаму выглядаеш, як асоба без пэўнага месца жыхарства?» Дзіўна, праўда? Асабліва калі ўлічыць, што тыя самыя навакольныя кожны вечар чулі, можна сказаць, гімн гэтаму атрыбуту мужчынскай знешнасці. «Хто я? Дзед Барадзед. Абышоў белы свет і цяпер у ціхі час завітаў да вас!» — вітаў усіх з тэлеэкрана герой «Калыханкі».
Барада — гэта не проста расліннасць на твары. Што тады? Я думаю, што колькі людзей, столькі будзе і поглядаў. Для некага — стан душы, светапогляд. Хтосьці ўбачыць у ёй пацвярджэнне брутальнасці, а іншы — творчы пачатак. Вы ведаеце, колькі ёсць жартаў на гэтую тэму? Загінайце пальцы! «Барада ўсё сцерпіць», «Барады няма — лічы, калека», «Дзве барады — пара», «Будзе і на нашай вуліцы барада», «Барада — другое шчасце», «Трымай бараду па ветры», «Барада ў дапамогу», «Барада слязам не верыць», «Барада — не дурніца», «Справа пахне барадой» і, нарэшце, «Барада — усяму галава». Можна яшчэ дадаць вядомае, што яна сагравае ў халады — замест шаліка. Дарэчы, ведаеце, што ёсць два віды нашэння барады — летні і зімовы?
...Адзін будзе ставіцца да расліннасці на твары па-філасофску (кшталту як да курэння трубкі, якое не церпіць паспешлівасці). А другі нават галаву сабе не будзе забіваць: расце — і расце. Форма і памер для некага — своеасаблівы культ, а для іншага нават думкі пра тое — піжонства. Напрыклад, вы чулі пра стадыі росту барады — як мужчына відазмяняецца пры пэўнай яе даўжыні? «1. Сексі. 2. Тыдзень у запоі. 3. Марскі капітан. 4. Ваеннапалонны. 5. Асоба баз пэўнага месца жыхарства. 6. Чараўнік». Што безумоўна даказвае гэты пералік? Што людзі з бародамі — з гумарам.
...Я мог бы сказаць, што барада сведчыць пра сталенне мужчыны: пакуль яна аднаго колеру, ты ўспрымаеш свет гэтак жа, без кампрамісаў — або белае, або чорнае. Чым больш у ёй з'яўляецца сівых валасоў, тым хутчэй прыходзіць разуменне, што свет — ён і з паўтонаў таксама... І сам сябе мог бы абвергнуць, сказаўшы, што пачатак вядомага ўсім выслоўя пра «сівізну ў бараду» неабавязкова павінен заканчвацца «чортам у рабро». Часам гэты сівы волас можа стаць пачаткам новага жыцця, сведкам рэалізацыі нейкай даўняй мары, кардынальных змен.
Барада прыцягвае ўвагу ўсіх дзяцей, цікавіць многіх жанчын і выклікае часам не вельмі пазітыўныя эмоцыі ў некаторых мужчын. Першыя, пра каго згадаў, нават крыху спужаўшыся напачатку, потым, як правіла, цягнуць ручкі, каб памацаць яе, патузаць — ці мяккая. Другія, прадстаўніцы чароўнага полу, па вялікім рахунку, робяць тое ж самае... Адзінае — прапускаючы стадыю перапуду. Трэція дзеляцца на тры катэгорыі. Ёсць мужчыны, у якіх барада не расце ўвогуле. Ёсць тыя, каму яна не пасуе, нават калі расце. І ёсць проста мужчыны з барадой. З якога боку можа ісці негатыў, думаю, здагадаліся. Яшчэ адзін знаёмы барадач расказваў пра свайго аднагрупніка. Той, калі ў спрэчцы заканчваліся ўсе аргументы, нязменна кідаў напрыканцы: «Пагаліся!» Пасягаў на святое...
...Закончыць хацелася б «барадатым» анекдотам у тэму. Адзін чалавек вынайшаў прыбор для галення. Дэманструе яго: «Вось сюды трэба ўставіць галаву — і аўтаматыка ўсё зробіць». Яму кажуць: «Дык авал твару ў кожнага свой». «Гэта толькі да першага галення!..» Дык вось добра, што і твары, і мы самі — розныя. А некаторыя — яшчэ і з барадой.
* Гэты матэрыял быў напісаны задоўга да фіналу «Еўрабачання» і ніякага дачынення да яго вынікаў не мае.
Кастусь ХАЦЕЛАЎ-ЗМАГЕЛАЎ.
У цэнтры аказваюць паслугі па рэабілітацыі і абілітацыі інвалідаў усіх груп.
Пачынаць інвеставаць можна хоць з рубля, хоць з двух: так вы хоць бы зразумееце, як усё гэта працуе.