Вы тут

«Уся­го ў жыц­ці ха­чу да­біц­ца дзя­ку­ю­чы му­зы­цы»


Якас­ная пра­ца не за­ста­ец­ца не­за­ўва­жа­най. І пос­пех гур­та BosaeSonca — та­му па­цвяр­джэн­не. Ле­тась ён за­пі­саў два аль­бо­мы: ро­ка­вы «За­ла­ты» і лі­рыч­на-акус­тыч­ны «Ад­пус­ці», якія не аб­мі­ну­лі ўва­гай як экс­пер­ты, так і пры­хіль­ні­кі. Па вер­сіі прэ­міі «Rock Profі» гурт пры­зна­ны леп­шым дэ­бю­там го­да. У лю­тым дыск атры­маў уз­на­га­ро­ду ад экс­пер­таў пар­та­ла Experty.by у на­мі­на­цыі «Леп­шы бе­ла­рус­ка­моў­ны аль­бом». На­ша су­стрэ­ча з фронт­ме­нам гур­та BosaeSonca Але­сем Ка­том-Зай­ца­вым ад­бы­ла­ся на­пя­рэ­дад­ні соль­на­га кан­цэр­та, і мы па­гу­та­ры­лі з ім пра му­зы­ку, сва­бо­ду і перс­пек­ты­вы.

2— У ад­ным ін­тэр­в'ю вы дзя­лі­лі­ся, што ў свой час баць­кі прос­та пе­ра­сту­пі­лі це­раз ся­бе і да­лі вам поў­ную сва­бо­ду дзе­ян­няў. Як гэ­та на вас паў­плы­ва­ла?

— Па-роз­на­му. У пла­не ўлад­ка­ван­ня свай­го жыц­ця я ма­гу ска­заць, што шчас­лі­вы ча­ла­век, бо зай­ма­ю­ся лю­бі­май спра­вай. Жы­ву ў ра­дас­ці і не пра­чы­на­ю­ся кож­ны дзень з дум­кай «вось зноў трэ­ба пры­му­сіць ся­бе іс­ці пра­ца­ваць». І гэ­та як­раз дзя­ку­ю­чы та­му, што на мя­не не ціс­ну­лі, не пры­му­ша­лі не­чым за­няц­ца, а да­лі пра­ва вы­ба­ру. У мя­не з пэў­на­га ўзрос­ту бы­ла пра­га да ін­ша­га жыц­ця, да сва­бо­ды, та­му, на­пэў­на, я знай­шоў свой шлях.

— За­звы­чай му­зы­кан­ты — па­пу­ляр­ныя ў шко­ле лю­дзі, якія ма­юць шмат сяб­роў. А вы не­як пры­зна­лі­ся, што ў школь­ныя га­ды іх у вас не бы­ло. А ў дзяў­чат па­пу­ляр­нас­цю ка­рыс­талі­ся?

— У нас бы­ла свая су­пол­ка, з па­рай пры­яце­ляў, з які­мі я іг­раў у та­га­час­ным гур­це. Але зболь­ша­га гэ­та бы­лі не му­зы­кан­ты, а мае сяб­ры. Ці ка­рыс­таў­ся я па­пу­ляр­нас­цю ся­род дзяў­чат? Ця­пер ужо азі­ра­ю­чы­ся, я ра­зу­мею, што бы­ла пэў­ная па­пу­ляр­насць, ад­нак з-за сва­ёй ней­кай сціп­лас­ці я ёй ні­як не ка­рыс­таў­ся. Я быў увесь у са­бе, у сва­ёй твор­час­ці. І тры­маў­ся на дыс­тан­цыі ад усіх.

— Вы ву­чы­лі­ся ў му­зыч­най шко­ле па кла­се ба­я­на, по­тым з'я­ві­ла­ся за­хап­лен­не гі­та­рай. А ці ха­па­ла ча­су, каб па­бе­гаць з хлоп­ца­мі ў два­ры?

— Два­ро­вае баў­лен­не ча­су мя­не мі­ну­ла. Эмо­цый мне і без та­го ха­па­ла. Га­няць мяч ці прос­та ла­дзіць ту­соў­кі ў два­рах — аб­са­лют­на не пра мя­не. Ча­сам ха­це­ла­ся быць з кімсь­ці на агуль­най хва­лі. Але тое хут­ка змя­ні­ла­ся, з'я­ві­ла­ся сяб­роў­ская кам­па­нія, і з ёй я да пе­ра­ез­ду ў Мінск па­ста­ян­на пра­во­дзіў час. Мы ра­зам ха­дзі­лі на кан­цэр­ты, ла­дзі­лі са­бе ней­кія ве­ча­рын­кі...

— Па аду­ка­цыі вы ар­хі­тэк­тар-ды­зай­нер... Гэ­та бы­ло жа­дан­не баць­коў?

— У пэў­ным сэн­се так, але з ін­ша­га бо­ку, ка­лі б я ска­заў «не ха­чу», то ні­хто б мя­не не пры­му­шаў. Усё ад­бы­ло­ся, хут­чэй, са­мо са­бой, без асаб­лі­вых ва­ган­няў. Я скон­чыў мас­тац­ка-ар­хі­тэк­тур­ны лі­цэй, а там ця­бе мэ­та­на­кі­ра­ва­на рых­ту­юць да па­ступ­лен­ня на ар­хі­тэк­тур­ны фа­куль­тэт БНТУ. Зрэш­ты, мне заў­сё­ды ха­це­ла­ся зай­мац­ца му­зы­кай. І я ні­ко­лі не пе­ра­ста­ваў ёй зай­мац­ца.

1

— Му­зы­ка для вас — за­хап­лен­не ці пра­фе­сія?

— Ця­пер я на­ма­га­ю­ся ўспры­маць яе як пра­фе­сію. Гэ­та цяж­ка, скла­да­на: і па­ста­ян­ны не­да­хоп фі­нан­саў, і ту­ман­ныя перс­пек­ты­вы. Але па­куль жыц­цё склад­ва­ец­ца так, што я маю маг­чы­масць зай­мац­ца ёю на пра­фе­сій­ным уз­роў­ні. І я жы­ву сва­ёй страс­цю, ма­рай.

— Але ў вас бы­ла дум­ка за­крыць BosaeSonca...

— Ка­лі мы за­пі­са­лі аль­бом «Ад­пус­ці» і я ўжо ве­даў, што еду ў Маск­ву пра­ца­ваць з гур­том Frіdance, то ду­маў, што гэ­та бу­дзе пры­го­жая кроп­ка — мы вы­да­ём аль­бом, ла­дзім фі­наль­ны кан­цэрт і раз­віт­ва­ем­ся. Але жыц­цё вы­ра­шы­ла за нас інакш. Усё атры­ма­ла пра­цяг. Аль­бом за­ўва­жы­лі, коль­касць пры­хіль­ні­каў па­вя­лі­чы­ла­ся, на­ват ня­гле­дзя­чы на тое, што мы не зна­хо­дзім­ся ця­пер увесь час у Мін­ску. Ха­ця гэ­та аб­са­лют­на зра­зу­ме­ла, бо ра­ней прос­та не бы­ло ві­даць вы­ні­каў на­шай пра­цы: мы не вы­да­ва­лі аль­бо­маў, не ра­бі­лі ні­я­кіх сур'­ёз­ных кро­каў па ме­недж­мен­це, па пра­соў­ван­ні ся­бе, а са з'яў­лен­нем пер­ша­га, по­тым і дру­го­га аль­бо­маў, аў­ды­то­рыя па­ча­ла за­ўва­жаць, што ёсць та­кі гурт. Па­ча­лі ха­дзіць на на­шы кан­цэр­ты. Та­му па­куль у гіс­то­рыі гур­та BosaeSonca ста­вім шмат­кроп'е. На сён­ня ён — ін­стан­цыя, якая іс­нуе не са­ма па са­бе, а ў вель­мі цес­най уза­е­ма­су­вя­зі са сва­ім слу­ха­чом. Па­куль ад­чу­ва­ем па­трэ­бу ў на­шым іс­на­ван­ні з бо­ку слу­ха­чоў, мы бу­дзем пра­ца­ваць.

— Твор­часць бе­ла­рус­ка­моў­ных му­зыч­ных ка­лек­ты­ваў нех­та ўспры­мае як да­ні­ну мо­дзе, ін­шыя — як па­зі­цыю пра­тэс­ту. А на­са­мрэч, што ж ру­хае му­зы­кан­та­мі?

— Для мя­не, як я ка­заў, гэ­та на­ту­раль­на. Як ад­бы­ва­ец­ца тое ў ас­тат­ніх, не ве­даю. Мя­не ра­дуе, што апош­нім ча­сам бе­ла­рус­кая мо­ва з мо­вы па­лі­ты­каў і апа­зі­цы­я­не­раў пе­ра­тва­ры­ла­ся ў мо­ву мо­ла­дзі і ін­тэ­лі­ген­цыі. Гэ­та гра­мад­ская куль­тур­ніц­кая з'я­ва. Так і па­він­на быць. Я, ка­лі толь­кі па­чы­наў спя­ваць па-бе­ла­рус­ку, заў­сё­ды ха­цеў, каб на­ша твор­часць не ўспры­ма­ла­ся як ней­кая па­лі­тыч­ная па­зі­цыя. Цу­доў­на, што ця­пер так ад­бы­ва­ец­ца.

— Ці да­зва­ляе вам му­зы­ка кам­форт­на ся­бе ад­чу­ваць у фі­нан­са­вым пла­не?

— Да­во­дзіц­ца шу­каць ва­ры­ян­ты пад­за­ра­біць. Зай­мац­ца толь­кі му­зы­кай у Бе­ла­ру­сі мо­гуць да­зво­ліць са­бе адзін­кі. Ка­лі мы ка­жам пра па­пу­ляр­ную му­зы­ку, пра ар­тыс­таў, якія іс­ну­юць са­мі па са­бе. А, да пры­кла­ду, кла­січ­ныя му­зы­кі мо­гуць пай­сці на пра­цу ў ар­кестр і там сі­ту­а­цыя ўжо дае боль­шую ста­біль­насць. Му­зы­кам кштал­ту на­ша­га гур­та ў фі­нан­са­вым пла­не скла­да­на не су­мя­шчаць твор­часць больш ні з чым. Я вель­мі за­ся­ро­джа­ны толь­кі на му­зыч­ных спра­вах і па­ра­лель­ную хва­лю па­куль лаў­лю. Спра­ба­ваў зай­мац­ца жур­на­ліс­ты­кай, пра­ца­ваў на ра­дыё. Ця­пер спра­бую ся­бе ў фа­та­гра­фіі і ў вы­яў­лен­чым мас­тац­тве, бо ў мя­не ўсё ж та­кі і аду­ка­цыя ёсць. У лю­бым ра­зе вар­та пра­віль­на рас­стаў­ляць пры­яры­тэ­ты і не сы­хо­дзіць у «зор­ны свет», маў­ляў, бу­ду зай­мац­ца толь­кі му­зы­кай і ўсё. Як лю­бы нар­маль­ны му­зы­ка я спа­дзя­ю­ся, што так яно і бу­дзе ў пэў­ны мо­мант, але да та­го дня, як ка­жуць, му­сіш кру­ціц­ца.

— Ёсць мер­ка­ван­не, што муж­чы­на па­ві­нен па­бу­да­ваць дом, вы­рас­ціць сы­на і па­са­дзіць дрэ­ва... А якое мес­ца ад­во­дзіц­ца му­зы­цы?

— Ка­лі мы ка­жам, што асо­ба па­він­на штось­ці зра­біць у сва­ім жыц­ці, то ў ма­ім вы­пад­ку я ха­цеў бы да­сяг­нуць усяго, зай­ма­ю­чы­ся му­зы­кай. Мая звыш­за­да­ча ў гэ­тым. Хо­чац­ца, каб з да­па­мо­гай му­зы­кі атры­ма­ла­ся па­бу­да­ваць дом і вы­рас­ціць сы­на. З дрэ­вам усё пра­сцей. Ка­лі гля­дзець на сі­ту­а­цыю воб­раз­на, му­зы­ка і ёсць тое са­мае дрэ­ва. Яго ты па­кі­да­еш пас­ля ся­бе ў све­це.

Але­на ДРАП­КО.

фота Юрыя Сідуна і Елізаветы Бахурэвіч

Да­вед­ка «ЧЗ»

Бе­ла­рус­ка­моў­ны рок-ка­лек­тыў BоsаеSоnса ство­ра­ны ў 2006 го­дзе Але­сем Ка­том-Зай­ца­вым, які з'яў­ля­ец­ца лі­да­рам гру­пы, і яго ад­на­курс­ні­цай, скры­пач­кай Са­шай Баб­роў­нік. У пэў­най ме­ры BоsаеSоnса ця­пер мож­на лі­чыць між­на­род­ным пра­ек­там: ба­я­ніст Аляк­сандр Ясін­скі жы­ве ў Пра­зе, а сам Алесь — у Маск­ве. Ле­тась у гур­та вый­шлі два соль­ныя аль­бо­мы — у элект­рон­ным сты­лі (аль­бом «За­ла­ты») і ў акус­тыч­ным гу­чан­ні (аль­бом «Ад­пус­ці»).

З вод­гу­каў на аль­бом «Ад­пус­ці» на пар­та­ле Ехреrtу.bу:

Сяр­гей Фі­лі­мо­наў, тэ­ле­вя­ду­чы: «Пра­дукт вы­со­кай якас­ці, які сме­ла мож­на па­ста­віць по­бач са зна­ка­мі­ты­мі ка­ман­да­мі су­свет­на­га ўзроў­ню... Мож­на це­шыц­ца з па­тры­я­тыч­най на­го­ды (што гурт — наш), а так­са­ма шка­да­ваць з агуль­най (што гурт — наш). Спя­ва­лі б на анг­лій­скай, жы­лі на Ту­ман­ным Аль­бі­ё­не, дык пра­да­ва­лі б свае за­пі­сы міль­ён­ны­мі на­кла­да­мі. Гэт­кі жанр мае не аглу­шаль­ную, але тры­ва­лую коль­касць пры­хіль­ні­каў ва ўсім све­це. Шчы­ра ка­жу­чы, я быў здзіў­ле­ны і за­хоп­ле­ны аль­бо­мам «Ад­пус­ці» «Бо­са­га­Сон­ца».

Дзміт­рый Пад­бя­рэз­скі, му­зыч­ны жур­на­ліст: «Цёп­лая, пра­нік­нё­ная, шчы­рая пра­ца, якая не луп­цуе ця­бе эмо­цы­я­мі, а, на­ад­ва­рот, — як той па­ву­чок, ці­ха і лас­ка­ва апля­тае імі слу­ха­ча».

Алег Клі­маў, му­зыч­ны агля­даль­нік: «Га­лоў­ная за­слу­га гур­та ў тым, што ён бя­рэ не па­асоб­ку хі­та­мі (якіх, па сут­нас­ці, як я іх уяў­ляю, ня­ма), а ўсёй сва­ёй твор­час­цю ў цэ­лым — не­га­лос­най, мяк­кай, ін­тэ­лі­гент­най, пры­го­жай».

Выбар рэдакцыі

Рэгіёны

Чым прывабіць людзей да вёскі?

Чым прывабіць людзей да вёскі?

Месца для працавітых і смелых.

Грамадства

Знізіць аварыйнасць і траўматызм

Знізіць аварыйнасць і траўматызм

Што змяняецца для аматараў сродкаў персанальнай мабільнасці?