___________________________________________________________________________
На сцэне ён выконвае ролю Яўгенія Анегіна, а ў жыцці паўтарае яго: капялюш, нядбайна павязаны шалік, яскравая ўсмешка. “Лонданскі дэндзі” з мінулага стагоддзя. Уладзімір Громаў — заслужаны артыст Рэспублікі Беларусь, саліст Вялікага тэатра оперы і балета.
У яго ёсць усё: талент, фактура, харызма, прывабная знешнасць, пачуццё гумару. Пра такіх людзей кажуць: “пацалаваны богам”. Калегі адзначаюць: “У Громава неверагодная працаздольнасць! Падчас рэпетыцый ён выкладваецца, як на сцэне. Яму заўсёды можна даверыцца”. “Уладзіміру вельмі пашанцавала і са знешнасцю, і з вакалам. Шкада толькі, што ён барытон, а не тэнар, бо на сцэне заўсёды пераўвасабляецца ў адмоўных герояў ці персанажаў са складаным характарам. Але ў жыцці ён не такі!” — падзяліўся народны артыст Беларусі Сяргей Франкоўскі.
На самой справе Уладзімір Громаў вельмі самакрытычны і сціплы. Не ўяўляе жыцця без салодкага, называе гэта сваёй маленькай слабасцю. У вольныя ад працы хвіліны бавіць час з сябрамі ці катаецца на веласіпедзе. Аддае перавагу творчасці Булгакава і Рэмарка, атаясамлівае сябе з героямі апошняга.
— Кім вы хацелі стаць у дзяцінстве?
— Дакладна памятаю, што касманаўтам быць не хацеў (усміхаецца). Як кажуць, дзеці бяруць прыклад з бацькоў, а мае бацькі — музыканты. Я з дзяцінства ўяўляў сабе, што буду іграць на гітары. Але ў падлеткавым узросце жаданне трансфармавалася: доўгія валасы, куртка са скуры, гітара, рок-музыка. Гэтыя інтарэсы сышлі на другі план, калі я стаў сур'ёзна займацца вакалам, свядома абраў класічны матэрыял.
— Ці была ў вас мянушка?
— Вядома, як і ва ўсіх дзяцей! Спачатку мяне называлі Грамафон, потым — Патэфон. А ў войску клікалі Прохар, як героя рамана В. Шышкова «Угрум-рака», у якога было прозвішча Громаў (усміхаецца).
— Бацькі-музыканты паўплывалі на рашэнне стаць артыстам?
— Не, яны проста любілі сваю прафесію. Мабыць, гэта пачуццё перадалося і мне. Сёння ад многіх калег можна пачуць: я сваё дзіця ў музыку не аддам! Мне так дзіўна становіцца: як жа трэба не любіць тое, чым займаешся, каб не жадаць гэтага жа свайму дзіцяці?!
— Распавядзіце пра першыя крокі вашай кар'еры.
— Яскравай падзеяй быў справаздачны канцэрт музычнага вучылішча, дзе я спяваў арыю Фігара з оперы «Вяселле Фігара» В. Моцарта. Урэзаліся ў памяць зала і хваляванне, якому вельмі цяжка было даць рады. Прызнаюся шчыра, гады ідуць, а яно не знікае.
— Прыгадайце сваё першае выступленне.
— Выразна яго памятаю! Май, святочны канцэрт у парку, мне сем гадоў. Мы выступалі дуэтам з татам: ігралі на гітарах. Гэта быў і мой першы прафесійны заробак.
— А якой была ваша першая роля?
— Шарплес з оперы «Мадам Батэрфляй», сыграны ў опернай студыі кансерваторыі. Цікава, што на сцэне Вялікага тэатра мне прапанавалі праспяваць гэтую ролю толькі ў мінулым сезоне (усміхаецца). Калі казаць пра дэбютны выхад на сцэну Вялікага — Фіярэла з оперы «Севільскі цырульнік» — герой, які ў мінулай пастаноўцы з'яўляўся толькі ў самым пачатку першага дзеяння. А ўжо праз месяц я спяваў Маралеса ў спектаклі «Кармэн». Шокам для мяне стала неабходнасць вывучыць партыю на французскай мове — опера прайшла як у тумане (усміхаецца).
— Сёння вы спяваеце амаль ва ўсіх вядучых спектаклях, але, магчыма, засталася роля, якую пакуль яшчэ не давялося сыграць?
— На дадзены момант у маёй галаве засеў персанаж Макбет. Калісьці ў тэатры пачыналася праца над аднайменнай операй Вердзі. Лічу гэта вяршыняй, да якой мне трэба імкнуцца!
— Што для вас сцэна?
— Кажуць, сцэна — хвароба ці наркотык. Унутры мяне засела гэта “зараза” (усміхаецца). Апладысменты, якіх увесь час чакаеш, даюць стымул да развучвання новых партый.
— Аднойчы вы прызналіся, што ў свой адзіны выхадны вас цягне ў тэатр. Чым можаце гэта аргументаваць?
— Тэатр — мой другі дом! Але я не адразу прыйшоў да гэтай высновы. Калі толькі пачаў працаваць, не разумеўь, чаму людзі, якія не занятыя ў спектаклі, праводзяць тут вялікую колькасць часу. Ішлі гады, і я адчуў, што тэатр унутры мяне пачаў адваёўваць прыватную прастору. Ён нават сніцца (усміхаецца).
— Хто ваш галоўны крытык?
— Мой галоўны крытык сядзіць унутры. Я на 99 працэнтаў незадаволены сабой. Не магу на сябе глядзець з боку, не магу слухаць. Увесь час хочацца нешта змяніць. Ёсць усяго некалькі запісаў, да якіх у мяне няма прэтэнзій — «Арыя містара Iкс» і «Раманс Рошчына».
— Ці верыце вы ў прыкметы?
— Безумоўна, у мяне іх шмат! Вось, напрыклад, калі ноты ўпалі, трэба абавязкова на іх сесці. І менавіта на тое месца, куды яны ўпалі (смяецца). А яшчэ — калі на апошняй рэпетыцыі перад выступленнем або спектаклем усё праходзіць удала, чакай бяды (усміхаецца)!
— Згодныя з выразам, што «поспех не даруюць?»
— Як паказвае практыка, не даруе поспех той чалавек, які ў сілу пэўных абставін не на сваім месцы. Калі чалавек займаецца тым, што яму падабаецца, ён самадастатковы — не узнікне пачуцця зайздрасці.
— За што вы любіце сваю працу?
— Яна дазваляе быць не толькі самім сабой, але і іншым чалавекам. На сцэне ты пражываеш жыццё героя, спрабуеш яго зразумець. Праца дае магчымасць эксперыментаваць.
— Якімі дасягненнямі ганарыцеся?
— Я не завастраю ўвагі на ўласных дасягненнях. За столькі гадоў мозг навучыўся не зважаць на асабістыя поспехі. Наша прафесія не дазваляе «спачываць на лаўрах». Заняць месца на п'едэстале і стаяць — не атрымаецца. Мы заўсёды павінны на яго ўзбірацца, выходзячы на сцэну, і даказваць публіцы, што вартыя яе любові!
— Вас ведаюць як у Беларусі, так і за яе межамі. Ніколі не ўзнікала жадання пераехаць за мяжу?
— Для гэтага трэба валодаць большай ступенню авантурызму і неразважлівасці. Прапаноўвалі пераехаць у Расію, але я адмовіўся. Вырашыў, што мне лепш тут.
— Як у вас атрымліваецца сумяшчаць канцэртную дзейнасць і працу ў тэатры?
— З цяжкасцю! Бывае, што прапануюць канцэрт, на які я згаджаюся, але раптам у тэатры прызначаюцца рэпетыцыі — адчуваеш сябе “служкам двух гаспадароў”.
— Вы сыгралі некалькі роляў у кіно. Гэта больш складана, чым на сцэне тэатра?
— Сыграў — гучна сказана. Хутчэй, браў удзел у здымках фільмаў (смяецца). У кіно ёсць агульны план і буйны, а ў тэатры ты заўсёды толькі ў буйным плане. Нават калі стаіш у “дзявятым шэрагу”. Бо абавязкова знойдзецца глядач, які ў дадзены момант назірае за табой. У кіно мы бачым тое, што нам паказваюць, а ў тэатры — што хочам убачыць. Хаця фальш, на маю думку, больш заўважная на экране, чым на сцэне тэатра.
— На што вам часцей за ўсё не хапае часу?
— Часу не хапае на сябе і на пераацэнку каштоўнасцей (усміхаецца). Ведаеце, такое адчуванне, што многае ў жыцці мы пакідаем “на потым”, а гэтае “потым” ніяк не надыходзіць. Мы жывём чужым жыццём: камусьці нешта вінныя, камусьці нешта паабяцалі, спяшаемся некуды... А жыць калі?
— Што для вас шчасце?
— Шчасце — паняцце з “мінулага”. У паўсядзённасці, перажываючы нейкія падзеі, мы часта не адчуваем яго. Звяртаем увагу толькі праз нейкі час. Шчасце — вокамгненныя ўспышкі эмоцый!
— Што для вас — цярпець?
— Цярпець даводзіцца самога сябе! І тое, што ты сабе прыдумаў, чым займаешся. А потым узнікаюць пэўныя нязручнасці, але тваё імя ўжо на афішы — і вось тут трэба прымусіць сябе вывучыць матэрыял, знайсці нешта станоўчае.
— Ад чаго вы адчуваеце стомленасць?
— Тэатр — механізм, дзе вельмі шмат залежыць і адначасова не залежыць ад цябе. Часам усё ідзе не так, як павінна — ад гэтага я стамляюся.
— Не шкадуеце, што звязалі жыццё з мастацтвам?
— Калі б зараз мне прапанавалі штосьці памяняць, я б не пагадзіўся.
Іна КОРСАК
Фота Дар’і Буракінай
Цырымонія адкрыцця XXX Мінскага міжнароднага кінафестывалю «Лістапад» прайшла 1 лістапада ў Палацы Рэспублікі.
Для Блізнятаў падзеі на гэтым тыдні складуцца на іх карысць.
Эксперты адказалі на распаўсюджаныя пытанні аб зменах у пенсіённым забеспячэнні.