Бе­ла­рус­кая мо­ва — лю­бі­мая

Ву­ча­ні­ца чац­вёр­та­га кла­са Бы­валь­каў­скай ся­рэд­няй шко­лы Ло­еў­ска­га ра­ё­на сё­ле­та ста­ла мяс­цо­вай сла­ву­тас­цю. Ак­са­на Кат­ла­бай вяр­ну­ла­ся з аб­лас­ной алім­пі­я­ды па бе­ла­рус­кай мо­ве з уз­на­га­ро­дай за трэ­цяе мес­ца.

Яе пер­шая на­стаў­ні­ца Ак­са­на Пі­кас сё­ле­та вы­пус­кае 10 сва­іх вуч­няў у вя­лі­кае пла­ван­не — ста­рэй­шую шко­лу. І не ба­іц­ца, што там Ак­са­не Кат­ла­бай бу­дзе скла­да­на. Ак­са­на Ры­го­раў­на га­во­рыць, што дзяў­чын­ка вель­мі лю­біць чы­таць і ад­дае пе­ра­ва­гу вя­лі­кім кні­гам, са змес­там якіх по­тым аба­вяз­ко­ва імк­нец­ца па­дзя­ліц­ца і з сяб­ра­мі, і з на­стаў­ні­цай:

— Ак­са­на вель­мі ўваж­лі­вая і заў­сё­ды імк­нец­ца да дас­ка­на­лас­ці. Яна за­дае на­стаў­ні­кам вель­мі шмат пы­тан­няў, па­куль не да­ве­да­ец­ца ўсё да кан­ца. У яе на ад­ноль­ка­ва вы­со­кім уз­роў­ні атрым­лі­ва­ец­ца вы­ву­чаць усе прад­ме­ты: і дак­лад­ныя, і гу­ма­ні­тар­ныя. Хоць і пры­ма­ла ўдзел у алім­пі­я­дзе па бе­ла­рус­кай мо­ве, ве­дае доб­ра не толь­кі яе, але і рус­кую мо­ву.

А са­мой Ак­са­не Кат­ла­бай пры вы­ву­чэн­ні мо­вы па­да­ба­юц­ца... пра­ві­лы:

— Шмат ці­ка­вых пра­ві­лаў. А па-бе­ла­рус­ку пі­саць уво­гу­ле лёг­ка. А яшчэ я кніж­кі вель­мі люб­лю чы­таць — каз­кі на­род­ныя і аў­тар­скія, на­прык­лад. І ма­люю да іх ілюст­ра­цыі. Ця­пер вось пра­ілюст­ра­ва­ла ад­ну з час­так кні­гі «Цу­доў­нае ванд­ра­ван­не Ніль­са з дзі­кі­мі гу­ся­мі».

Да­рэ­чы, у сва­ёй уз­рос­та­вай гру­пе дзяў­чын­ка ўвай­шла ў трой­ку лі­да­раў ад­на­го з вы­яў­лен­чых кон­кур­саў на Го­мель­шчы­не. На­стаў­ні­ца на яе на­ра­да­вац­ца не мо­жа і асаб­лі­ва ад­зна­чае са­ма­стой­насць ву­ча­ні­цы.

— Ак­са­на прый­шла ў па­чат­ко­вую шко­лу пад­рых­та­ва­ная, а ця­пер, у кан­цы 4-га кла­са, яна чы­тае вель­мі хут­ка — 200 слоў за хві­лі­ну. Уся­го лю­біць да­бі­вац­ца са­ма.

Дзяў­чын­ка рас­каз­вае, што ўро­кі ра­біць для яе зу­сім не скла­да­на і па да­па­мо­гу да баць­коў звяр­тац­ца не пры­хо­дзіц­ца:

— Хат­нія за­дан­ні раб­лю хут­ка. Мне вель­мі ці­ка­ва ву­чыц­ца. Аб­лас­ная алім­пі­я­да па бе­ла­рус­кай мо­ве пра­хо­дзі­ла ў Рэ­чы­цы. Ка­лі пры­еха­ла ту­ды, спа­чат­ку бы­ло кры­ху страш­на, але ж по­тым са­бра­ла­ся з дум­ка­мі і ўсё вы­ка­на­ла.

А яшчэ Ак­сан­ка вель­мі лю­біць сваю род­ную вёс­ку Бы­валь­кі. І лі­чыць яе са­май пры­го­жай на све­це:

— У ёй шмат пры­го­жых дрэў. Мне па­да­ба­ец­ца наш сад, а за ім лес, а за ле­сам — ра­ка. У вёс­цы спраў заў­сё­ды мно­га. Я на ага­ро­дзе да­па­ма­гаю ма­ці па­лоць буль­бу. Заў­сё­ды пры­бі­раю са­ма ў сва­ім па­коі. У нас са­ба­ка ёсць, тры ка­ця­ня­ці, кош­ка і кот. З усі­мі люб­лю гу­ляць, а вось у кам­п'ю­тар­ныя гуль­ні — рэд­ка. Звы­чай­на пе­ра­піс­ва­ю­ся праз ін­тэр­нэт са сва­ёй стры­еч­най сяст­рой, якая жы­ве ў Го­ме­лі.

Род­ны брат Ак­са­ны Мі­ка­лай ву­чыц­ца ў Ло­еў­скім пе­да­га­гіч­ным ка­ле­джы. Яго да­гэ­туль доб­рым сло­вам ус­па­мі­на­юць у вяс­ко­вай шко­ле. Для дзяў­чын­кі брат — прык­лад ва ўсім. І яна пры­зна­ец­ца, што так­са­ма хо­ча пас­ля за­кан­чэн­ня шко­лы па­сту­піць у гэ­ты ка­ледж, каб вы­ву­чыц­ца на на­стаў­ні­цу па­чат­ко­вых кла­саў.

Іры­на АСТАШ­КЕ­ВІЧ.