Сацработнік Галіна Ціхановіч ведае, як любіць людзей, працу і ў любым узросце захоўваць аптымізм
Збіраючыся на сустрэчу з сацыяльным работнікам, чакала ўбачыць перад сабой немаладую стомленую кабету. І як жа здзівілася, калі дзверы мне адчыніла ўсмешлівая жанчына са стыльнай стрыжкай і з агеньчыкамі ў цёмных вачах!
«Тыя, хто працуе з людзьмі, людзьмі і застаюцца»
Галіна Ціхановіч па прафесіі повар. Ад пастаяннага знаходжання ў гарачым цэху ў жанчыны развілася захворванне, і яна вымушана была змяніць работу. Спачатку стала выхавацелькай у дзіцячым садку, а чатыры гады таму прыйшла ў тэрытарыяльны цэнтр сацабслугоўвання насельніцтва Першамайскага раёна Мінска. Жанчына прызнаецца, што вельмі любіць кантактаваць з людзьмі — і з маленькімі, і, як цяпер, з пажылымі.
Мы сустрэліся з Галінай Іванаўнай у кватэры адной з яе кліентак. Ніне Іванаўне Будніцкай 90 гадоў, але выглядае яна маладзейшай. Жанчыну характарызуюць дробязі, і спадарыня Ніна выдатна пра гэта ведае: падфарбаваныя валасы сабраны ў прычоску.
На руцэ — бранзалет, на пальцах з акуратнымі даўгаватымі пазногцямі — два пярсцёнкі. Густоўна і нічога лішняга. «Ах, якая я старая стала!» — какетнічае Ніна Іванаўна, гледзячы на зробленыя мной фотаздымкі. І гэтае выказванне надае ёй жаноцкасці і — маладосці. Жанчына 50 гадоў працавала педыятрам і згадвае, што вельмі любіла сваю прафесію і людзей.
— Я заўважыла, што тыя, хто працуе з людзьмі, людзьмі і застаюцца, — дадае Галіна Ціхановіч. Яны вельмі падобныя — сацработнік і яе падапечная. Абедзве глядзяць на жыццё з аптымізмам, хоць зведалі горкія страты. Абедзвюм не дасі іх сапраўдных гадоў: «Мне 55, я маю двух дзяцей і трох унукаў, але ў душы мне 16!» — весела шчабеча Галіна, і старэйшая жанчына прызнаецца, што таксама не адчувае свайго «залатога» веку. І нават імёны ў іх сугучныя: Галіна Іванаўна і Ніна Іванаўна.
Спадарыня Ніна кажа, што іншага сацработніка, апроч «яе сонейка», як называе яна Галіну, ёй не трэба. Зрэшты, так кажуць і дзесяць іншых чалавек, якіх абслугоўвае Галіна Іванаўна. Яна сапраўды нібы сонейка: усмешлівая, рухавая, і ад яе быццам бы насамрэч адчуваеш цеплыню. І пра сваіх падапечных кажа: «Яны ў мяне ўсе харошыя, проста да кожнага трэба знайсці падыход».
Калі «ўвесь свет» вітаецца
— Я прыходжу да іх і радуюся, набіраюся нейкай энергіі. Прывыкаю да іх, як да родных людзей, — кажа Галіна Ціхановіч пра тых, каму дапамагае.
А ўсё таму, што Галіна Іванаўна ў сваёй працы не абмяжоўваецца паходамі ў краму, аптэку, разліковы цэнтр і прыбіраннем у кватэрах замацаваных за ёй людзей. Для кожнага з іх у яе знойдзецца час на гутарку (бывае, нават па-за працай), і многія ўдзячныя ёй за тое, што яна выслухае, падбадзёрыць усмешкай і добрым словам, дапаможа вырашыць бытавыя пытанні. Любові і ўвагі Галіны Іванаўны хапае на ўсіх. Апроч гэтага, жанчына паспявае дапамагаць дзецям гадаваць унукаў. Відаць, праўду кажуць: чым больш дабрыні аддаеш, тым больш яе ў цябе становіцца.
— Мяне мама заўсёды вучыла, што з людзьмі трэба быць добрай. Калі яна, едучы на лецішча, уваходзіла ў аўтобус — палова людзей уставала і запрашала сесці.
Ды яна і сама такая: муж казаў, што з Галінай Іванаўнай увесь свет вітаецца.
Аднак у працы сацыяльнага работніка нярэдка даводзіцца бачыць праявы несправядлівасці жыцця да людзей. І адна справа, калі гэта нараджае жаданне дапамагчы, а іншая, калі ўзнікаюць крыўда і абурэнне. Але ў Галіны Ціхановіч ёсць вельмі просты рэцэпт пазбаўлення ад дэструктыўных пачуццяў.
— Калі я адчуваю нейкія негатыўныя эмоцыі, то іду ў ванны пакой і мыю рукі халоднай вадой. І ўсё праходзіць!
Халаднакроўным тут не месца
Падаецца, негатыўным эмоцыям ёсць адкуль брацца: за зусім не высокі заробак даводзіцца аббягаць не адну краму і аптэку ў пошуках заказаў, наведваць раскіданыя па некалькіх раёнах адрасы, для кожнага быць кур'ерам, псіхолагам, юрыстам і кансультантам па самых розных пытаннях у адной асобе. Але Галіна Іванаўна прызнаецца, што дагэтуль не задумвалася пра тое, колькі «пасад» яна сумяшчае ў сваёй працы. Кажа, цяжка бывае толькі падымацца з сумкамі на верхнія паверхі ў дамах без ліфта. Па «рэгламенце», сацыяльны работнік павінен прыносіць да трох кілаграмаў прадуктаў, але Галіна Ціхановіч ніколі не лічыць кілаграмы і не можа адмовіць, калі хтосьці просіць яе прынесці больш. А яшчэ сацработнік марыць, каб калі-небудзь у цэнтры з'явілася машына і можна было б хутчэй дабірацца да падапечных. Але пакуль гэта каштуе вялікіх выдаткаў.
Можа быць, яно і прасцей было б — выконваць сваю працу і пасля заканчэння рабочага дня забывацца на яе і ісці дадому. Але ў Галіны Іванаўны на гэта свой погляд.
— Я лічу, што ў нашай рабоце нельга быць халаднакроўным і жорсткім. Бо многія людзі адзінокія, і сацыяльны работнік — адзіная падтрымка для іх.
Як бы ні было, але Галіна Ціхановіч кажа, што нават калі недзе будуць прапаноўваць вышэйшую зарплату, сваю працу не памяняе ні на якую іншую.
— Гэта абсалютна мая праца. Калі вяртаюся ад людзей, адчуваю, што зрабіла ім дабро. І мне самой вельмі прыемна ад гэтага.
Апроч атрымання задавальнення ад стасункаў з людзьмі, сацыяльны работнік адзначыла яшчэ адзін істотны момант: ад кожнага з іх ёсць што пераняць.
— Вось з Нінай Іванаўнай мы размаўляем на любыя тэмы, яна ведае ўсё маё жыццё. А яшчэ ў свае 90 яна такая аптымістка! Гляджу на яе і разумею: значыць, і ў такім узросце можна жыць і радавацца жыццю.
Дзіяна Серадзюк.
Што змяняецца для аматараў сродкаў персанальнай мабільнасці?
Пенсіі працоўным — без абмежаванняў, дадатковая падтрымка — сем’ям.
Традыцыя Дня Кастрычніцкай рэвалюцыі.