—Там рэклама, — кажа Ён.
—Ды яна ўжо даўно скончылася!
—Не скончылася.
—Халера, там ужо працягваецца кіно! І пакуль мы тут атрымліваем асалоду ад крывавай бойкі паміж Дзікім і браткамі, там Карэн Георгіевіч і Мікалай Арсенавіч пяць разоў наноў пасварыліся. Мякенька так, інтэлігентненька, далікатна… Ну раптам скончылася?
—Ды не.
—А як ты можаш гэта ведаць, га? Ну скажы, як? Не можаш жа ты гэтага ведаць, не пераключыўшы канал. Добра, «Апошняга з Магікян» праглядзелі — не вернеш. А вось жа цікавая перадача ідзе. Вось жа інтрыга з інтрыг! Перасталі ўжо лічыць Барбару нясвіжскай Чорнай паннай ці ўсё яшчэ вераць у гэтую бязглуздзіцу? Слухай, а што мы ўвогуле глядзім?
—Усё запар. Табе нецікава?
—Не, чаму?.. Цікава…
Я, здаецца, ведаю самы сапраўдны з найсапраўднейшых, самы істотны сэнс нязграбненькага слоўца «валтузня». Гэта калі Ён, мой муж, пераключае тэлевізійны канал з раптоўна набеглай рэкламы на нешта яшчэ больш няўцямнае, што ідзе ў гэты час на нейкім іншым канале. І мы ўжо глядзім гэтае нешта. Напэўна, да новай рэкламы. А пасля нас чакае «чарговае ўключэнне». Гэта як місія ў камп'ютарнай гульні: я з усяе моцы прыстасоўваюся да кожнай новай выявы на экране, каб, пакінуўшы ў памяці фантастычныя «захаванні», пераскокваць на новыя «ўзроўні». Карысць ад такой гульні відавочная, але чамусьці выключна аднабаковая: дзіўна ці не, але Ён пасля не памятае ніводнага фільма з тых, што так апантана і прагна глядзеў, а я — наадварот, памятаю ўсё, і вельмі добра. Хоць, магчыма, нехта скажа, што фільмаў пра супрацоўніцтва доктара Ватсана з камісарам Каломба не існуе. І пра авантуры Лары Крофт у фортах Брэсцкай крэпасці не знялі яшчэ. Ну, няхай сабе. Але мне можна зайздросціць: я — бачыла!
Усяму віною, зразумела, рэклама. Ну, гэта каб не сказаць, што вінаваты Ён — што не любіць рэкламу. Бо я, на самой справе, згодна была б глядзець нават і рэкламу — напрыклад пра тое, як дасціпная дзяўчына, замовіўшы ў першым жа месцы (куды з голаду трапіла) гамбургер, бульбу-фры і малочны кактэйль, з вуснаў бібліятэкара даведваецца, што яна, аказваецца, не «девушка», а — «деушка». Панізіўшы голас, «прыкалістка»… зноў замовіла тыя ж самыя гамбургер, бульбу-фры і малочны кактэйль. Малайчына. І выдатная рэклама адукацыйнага праекта. Мне ўвогуле сучасныя прома-ролікі ў сваёй большасці здаюцца або сімпатычнымі па сутнасці, або шэдэўральнымі па ідэі. Так-так. Ёсць, праўда, што ні кажы, адмысловыя падыходы…
— Слухай, колькі ён яшчэ будзе гэтую локшыну на нечыя вушы вешаць?
Гэта Ён пра камбайнера, якога (пакуль летні дзень год корміць) быццам бы толькі локшына з пакецікаў і выручае. Гэта чые камбайнеры так харчуюцца? Гэта як трэба не паважаць іх працу, каб за яе, празваную ні многа ні мала бітвай за ўраджай, так карміць?
—Слухай, а ты вось вазьмі і напішы пра ўсё гэта, — раіць мне Ён.
—Ведаеш, у мяне даўно ўжо саспела ідэя прысвяціць нашай рэкламе вялікі змястоўны праект. Праўда-праўда. Толькі… Пісаць трэба пра вартае.
Пастанавіла: пасля «палескіх» нумароў бярэмся ў «Маладосці» асвятляць айчынную рэкламу. Ну каму як не стваральнікам беларускамоўнага інтэлектуальнага чытання хварэць за тое, каб беларускамоўная рэклама была беларускамоўнай?..
А Яму ўсё роўна дзякуй — за падказку
Святлана Дзянісава, галоўны рэдактар часопіса «Маладосць»
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».