«Газету выпісваю адразу на паўгоддзе. І вельмі шкадую, што не рабіла гэтага раней»

Я нарадзілася ў вёсцы, дзе ўсе размаўлялі па-беларуску. Але ж потым, чым болей сталела, чым вышэй падымалася па службовай лесвіцы, тым менш было зносін на беларускай. Руская панавала ў калідорах улады — у тым жа райкаме партыі, у райвыканкаме, дзе давялося працаваць…

Але вось я сыходжу на пенсію. Усё — больш ніхто нічога не навязвае, не «рэкамендуе». Рабі, што хочаш, чытай і выпісвай таксама…

Трэба сказаць, што ў мяне ў той час было шмат любімых выданняў. Каб як мага раней атрымліваць іх, я стала заходзіць на пошту, забіраць сваю прэсу, а заадно, здаралася, гартаць «чужую». Вось так у рукі да мяне і трапіла «Звязда». Разгарнула, стала чытаць, як зараз помню, нешта з «праўдзівых і вясёлых гісторый», прычым настолькі нечаканых і смешных, што ў мяне адразу ж з'явілася шмат жаданняў: па-першае, даведацца, як часта такое друкуецца; па-другое, выпісаць газету сабе… А ўрэшце — вярнуцца да роднай мовы.

На ёй, беларускай, як даказала «Звязда», можна досыць цікава пісаць пра ўсё: эканоміку, палітыку, здароўе, культуру, сям'ю… На ёй жа з такой асалодай сталі чытацца апавяданні, «Казкі для дарослых», «Лініі жыцця», «Мясцовае самакіраванне»… Хутка я ўжо ведала, дзе шукаць патрэбную інфармацыю, і нават займела свайго роду любімчыкаў сярод журналістаў — гэта Валянціна Доўнар, Вольга Мядзведзева, Ларыса Цімошык, Святлана Яскевіч і Святлана Барысенка, Анатоль Кляшчук… Вельмі рада, што два гады таму ў нашай раённай бібліятэцы адбылася прэзентацыя яго цудоўнага фотаальбома «Зямля песняроў» і кнігі са звяздоўскаю «Простаю мовай» «Каб сказаць… І пачулі».

Дзякуючы «Звяздзе», пазнаёмілася са знакамітай беларускай пісьменніцай Лідзіяй Арабей…

А далей болей: у адным з нумароў прачытала інтэрв'ю са сп. Марыяй Карпенка, якая раней была рэдактарам майго любімага часопіса «Работніца і сялянка». Не вытрывала — патэлефанавала ў рэдакцыю, папрасіла нумар яе тэлефона. Марыя Іосіфаўна і сапраўды аказалася такой, якой шмат гадоў уяўлялася: вельмі мудрай, простай, шчырай… Цяпер, хай зрэдку, але мы тэлефануем адна адной. Можа, нават калі сустрэнемся…

Зрэшты, усе свае здабыткі я ўсё роўна пералічыць не змагу. Скажу хіба, што газету выпісваю адразу на паўгоддзе. І вельмі шкадую, што не рабіла гэтага раней.

Ніна Бурко,
в. Капланцы, Бярэзінскі раён.