Вы тут

Алё, народ на провадзе


Адкрыта ўсё...
Ды мне туды не трэба!

Даўно гэта было. Мой сынок вучыўся ў Харкаве ў ваенным вучылішчы. І сам, і яго сябры-курсанты вельмі ж любілі мае салодкія піражкі. Дык я, бывала, напяку іх на ўсіх, наладую ў адмысловую пасудзіну — і на самалёт. Раніцай — туды, вечарам — назад. І хутка, і зручна, а ўжо колькі радасці... Ну, уявіце: сын, як віхор, улятае ў пакой для сустрэч, абдымае мяне, падхоплівае на рукі, пачынае кружыць: «Мама, мама прыехала!..» І толькі пасля гэтага ўжо ставіць на падлогу — так бы мовіць, вяртае на зямлю — да размоў, да піражкоў. Хіба ж на такое забудзешся?.. Ды ніколі ў жыцці! Як, дарэчы, і адзін з пералётаў...

Неяк восенню выбралася я ў госці да сына. Лячу, як заўсёды, як мае быць... Але ж праз нейкі час заўважаю, што палёт зацягнуўся: як быццам, прызямліцца ўжо час, а мы ў паветры. Чаму гэта? Нервуемся, хочацца спытаць... А ў каго? Кабіна пілотаў, вядома ж, наглуха зачынена, сцюардэс чамусьці няма...

Адна, праўда, потым з'яўляецца, кажа, што Харкаўскі аэрапорт не прымае, там дрэннае надвор'е, а таму наш самалёт садзіцца ў... Варонежы.

Што тут пачалося — не перадаць! У кожнага ж свае сем'і, абставіны, планы... Сувязі з зямлёй ніякай...

Нехта плача, нехта крычыць... А толку што: самалёт жа не аўтобус — з яго, дзе захочаш, не выйдзеш. Варонеж — значыць Варонеж.

Селі мы там. І, відаць, не адны, бо ў будынку аэрапорта не тое што чалавеку стаць, яблыку не было дзе ўпасці!

Вось і мы там «тусуемся» — нервы палім, думаем, што рабіць: дадому вяртацца — далёка, да Харкава — бліжэй. Але ж на чым да яго дабрацца? Сталі шукаць варыянты. Я, напрыклад, даехала туды толькі назаўтра раніцай і ледзьве жывая...

Што трохі падбадзёрыла — сына пабачыла, піражкамі пачаставала...

Час выпраўляцца дамоў...

Цягніком, думаю, буду калыхацца ўсю ноч. Самалётам жа хутчэй. Але ж я ўжо навучаная: тэлефаную ў Гомель, пытаюся, як там надвор'е. Кажуць: «Цудоўнае!»

Усё, значыць, бяру білет на самалёт, лячу і ўжо, можна сказаць, не мару, а ўвачавідкі бачу, як вось зараз скончыцца гэтае няўдалае падарожжа, як прыеду дамоў, прыму душ, лягу ў свой мяккі ложак...

Так мне ад гэтага добранька, так светла, так радасна... Я не адразу разумею, што там гучыць. Наш самалёт садзіцца ў... Барыспалі?!

Божухна, што ж гэта? Куды нас зноўку занесла? Чаму? Надвор'е ж, казалі, добрае...

Эмоцыі праз край, як той казаў! Аднак — і зноў жа — іншага выйсця няма: збіраем манаткі і панура цягнемся ў аэрапорт.

Карціна там — Варонеж адпачывае: нават у дзверы зайсці няможна. Таму ўвесь наш гурт па цемры вядуць у нейкі не тое клуб, не тое кінатэатр. І ўжо там — халодныя, галодныя, злыя ад поўнай невядомасці, што далей, мы сядзім аж... да абеду наступнага дня. Бо якраз тады нам аб'яўляюць, што самалёт на Гомель усё ж паляціць!

Думаеце, што мы супакоіліся? Якое там! Нават падняўшыся ў паветра, баяліся, што зноў ляцім не туды. Бо спяваў жа Высоцкі: адкрыта ўсё, хоць нам туды і не трэба...

Бог, мусіць, пачуў нашы малітвы: селі ў Гомелі!

Як я сябе адчувала, вярнуўшыся дамоў, перадаць не бяруся!..

І гэта ж мы тады яшчэ не чулі ні пра якія авіякатастрофы. Калі б нешта падобнае ды, крый Божа, зараз? Слабанервовых, баюся, маглі б не далічыцца.

Раіса Васільева,

г. Гомель.

Пашлі дурнога...

У тое лета ў маіх сяброў, сужэнцаў Валодзі з Марыяй, урадзілі трускалкі. Прычым урадзілі так, што і самі яны ад'еліся, і пачаставалі ўсіх, і варэння наварылі, а ягады ўсё не канчаюцца.

— Ты ж амаль штодня ў райцэнтр на машыне гайсаеш, —  казала Марыйка мужу. — Прыхапіў бы вядзерца... Глядзіш, і прадаў бы.

Валодзя, ну вядома ж, не хацеў гэтым займацца: бараніўся, як мог, але аднойчы жонка ўлучыла момант — паставіла ў машыну вядро з клубніцамі. Ну, што тут будзеш рабіць: уладзіўшы ўсе свае справы, пад'ехаў гаспадар да гарадскога рынку, выйшаў з грузавіка, каля ног тое вядро паставіў. І сам стаіць — пазірае.

— Колькі просіш? — запытала ў яго нейкая кабета.

— Дзесяць, — адчаканіў Валодзька лічбу, названую жонкай.

Нешта буркнуўшы сабе пад нос, кабета паплыла далей.

Што здзівіла, іншыя людзі рабілі акурат таксама: пыталіся кошт і праходзілі міма. А таму за паўгадзіны Валодзю збрыдзела быць гандляром, і ён, пачуўшы чарговае «колькі?», не вытрымаў, сказаў сваё:

— Дзесяць...

А праз паўзу дадаў:

— ...Разам з вядром!

...Дахаты ён вярнуўся, можна сказаць, шчаслівы.

— Прадаў?! — весела папыталася жонка.

— А як жа!

— За колькі?

— За дзесяць, як ты і казала.

— Вось добра... А вядро наша дзе?

— Дык з вядром і прадаў.

— Авохці мне! Ну, ці ж не дурань? Ці ж ты не ведаў, што вядро — пустое — каштуе даражэй? — зашумела на Валодзю гаспадыня.

І не хутка сціхла: уляцела мужыку! Але ж з таго часу ён нікому і нічога больш не прадаваў: жонка не прасіла.

Анатоль З.,

г. Мінск.

Якая справа, такая і слава

Услед за гумарыстам Задорнавым я казала і буду казаць: жыццё на рацэ больш разнастайнае, больш адметнае. Рака вучыць... Ды хоць бы рыбу лавіць. А ўжо колькі прыгод тады!

Пра адну з іх расказаў наш вядомы «казачнік» Пётр: калі ён не брэша, то і я не збрашу.

Гадоў 50 таму рыба ў нас лавілася проста: падчас нерасту паганяе рыбнагляд — і ўсёй бяды. А пасля таго лодак на вадзе, можна сказаць, безліч. Маладзейшыя мужыкі больш на «абшыванках» выплываюць, старэйшыя — на чаўнах (іх і рабіць трэба з розумам, і плаваць — таксама, бо перакуліцца, што раз плюнуць).

Дык вось. Неяк каля Мурачоўкі (гэта рукаў Дняпра) спецыяльная служба паглыбляла дно і рабіла ўсё, як належыць. Гэта значыць, заклала зарад, падпаліла шнур. Пабег агеньчык і...

Як на тое ліха, у гэтыя ж імгненні, — човен з-за кустоў... Дзед Леўка ў ім... І нічагусенькі ўжо не зробіш... Не спыніш, не адменіш... Рванула! І рванула так...

Човен, казалі, падскочыў над вадою метры на два, сам стары — на чатыры, а кепка дзедава — на ўсе шэсць! Дзед крутануўся нібы «ераплан»: узлёт (рукі-ногі ў розныя бакі), потым — пераварот і пікай у ваду.

Мужыкі, што былі на беразе, аслупянелі: усё, маўляў, канцы дзеду Леўку!..

«Ага, счас», як любіць казаць усё той жа Задорнаў. Дзед, нібы паплавок, вынырвае (!) і хуценька грабе да берага.

Мужыкі да яго — распытваюць, абмацваюць... Дзед нікому нічога не кажа... І, падобна, не чуе — рвецца дамоў, ідзе — без старонняй падтрымкі...

Але ж рака тады апусцела: і тыдзень, і два няма на ёй дзеда Леўкі. Мужыкі сталі пагаворваць, што зараз ён і да берага не падыдзе...

Яшчэ раз тыя «ага» і «счас». У хуткім часе пейзаж аднавіўся: выплыў стары на сярэдзіну рэчкі! Нехта з радасці жартаваць: «Во, дзед, табе страху было! Не хутка ачомаўся...» На што Леўка спакойна сказаў: «Міл чалавек, я ж такі дзве вайны прайшоў, розныя кананады зведаў. Гэта ў параўнанні што? Ды проста пукаўка! А чаму так доўга не выплываў? Дык новы човен дзёўб».

Пасля гэтых слоў нашы мужыкі сталі паважаць дзеда Леўку яшчэ болей...

Хоць ён, зрэшты, і так чалавекам паважаным быў. У пойме Дняпра нават назва ёсць «Леўкаў борак».

Соф'я КУСЯНКОВА,

в. Лучын,

Рагачоўскі раён.

Дзіця падманваць не будзе

Вырашыла я неяк упрыгожыць нашу грубку-ляжанку, а заадно — для ўнука розных звяроў намаляваць. Набрала фарбаў, пэндзляў, вады і, здаецца, прыступіла б ужо да работы, але ж Сашу, думаю, нецікава будзе глядзець, як нехта малюе, яму ж і самому захочацца. А таму дастала я з шуфляды васковыя крэйдачкі, дала дзіцяці: хай, думаю, далучаецца...

Малы, бачу, з ахвотаю. Удваіх, значыць, і шчыруем, ніхто нікому не замінае, абое стараемся. Я дык не на жарт захапіўшыся...

А хлопчыку (яму двух гадоў яшчэ не было), адчуваю, ужо надакучыла на адным месцы сядзець: пачынае круціцца, голас падаваць. Гляджу я на яго і — спачатку — нічога не разумею: Саша не малюе, але ж і крэйдачак у яго няма — ні ў руках, ні побач...

— Дзе яны падзеліся? — пытаюся ў малога.

— У зівоціку, — адказвае той.

— Як гэта — у жывоціку?! Ты іх што — з'еў?

— Не, — лыпае вачыма дзіця.

— Дык дзе ж яны?

— У зівоціку.

— Пакажы язычок.

Слухаецца, паказвае: там нічога такога, усё чысценькае.

— Можа, ты іх за грубку закінуў? — пытаюся.

— Можа...

Узяла качарэжку, з-за грубкі выграбла ўсё, што толькі магла: крэйдачак там няма. Тады я зноў за сваё: «Сашачка, дзе?» І малы таксама ізноў: «У зівоціку».

Гора мне! Не дагледзела дзіця: трэба выклікаць «хуткую». Плачу, але ж пры гэтым цямлю яшчэ, што даўно не садзіла малога на гаршчок...

Здымаю штонікі і...

Не паверыце: камень з душы, бо з іх, з тых самых штонікаў, высыпаюцца... крэйдачкі, якія прыхаваў мой мастак... Трэба разумець, да чарговых «эцюдаў»?

Галіна Цумарава

в. Стары Пруд, Чэрвеньскі раён

Рубрыку вядзе Валянціна Доўнар.

Выбар рэдакцыі

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Вольга Здзярская: Для мяне мая прафесія — жыццё

Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.

Грамадства

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

«Любоў — галоўнае, што бацькі павінны даць сваім дзецям»

Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.