Адкрыта ўсё...
Ды мне туды не трэба!
Даўно гэта было. Мой сынок вучыўся ў Харкаве ў ваенным вучылішчы. І сам, і яго сябры-курсанты вельмі ж любілі мае салодкія піражкі. Дык я, бывала, напяку іх на ўсіх, наладую ў адмысловую пасудзіну — і на самалёт. Раніцай — туды, вечарам — назад. І хутка, і зручна, а ўжо колькі радасці... Ну, уявіце: сын, як віхор, улятае ў пакой для сустрэч, абдымае мяне, падхоплівае на рукі, пачынае кружыць: «Мама, мама прыехала!..» І толькі пасля гэтага ўжо ставіць на падлогу — так бы мовіць, вяртае на зямлю — да размоў, да піражкоў. Хіба ж на такое забудзешся?.. Ды ніколі ў жыцці! Як, дарэчы, і адзін з пералётаў...
Неяк восенню выбралася я ў госці да сына. Лячу, як заўсёды, як мае быць... Але ж праз нейкі час заўважаю, што палёт зацягнуўся: як быццам, прызямліцца ўжо час, а мы ў паветры. Чаму гэта? Нервуемся, хочацца спытаць... А ў каго? Кабіна пілотаў, вядома ж, наглуха зачынена, сцюардэс чамусьці няма...
Адна, праўда, потым з'яўляецца, кажа, што Харкаўскі аэрапорт не прымае, там дрэннае надвор'е, а таму наш самалёт садзіцца ў... Варонежы.
Што тут пачалося — не перадаць! У кожнага ж свае сем'і, абставіны, планы... Сувязі з зямлёй ніякай...
Нехта плача, нехта крычыць... А толку што: самалёт жа не аўтобус — з яго, дзе захочаш, не выйдзеш. Варонеж — значыць Варонеж.
Селі мы там. І, відаць, не адны, бо ў будынку аэрапорта не тое што чалавеку стаць, яблыку не было дзе ўпасці!
Вось і мы там «тусуемся» — нервы палім, думаем, што рабіць: дадому вяртацца — далёка, да Харкава — бліжэй. Але ж на чым да яго дабрацца? Сталі шукаць варыянты. Я, напрыклад, даехала туды толькі назаўтра раніцай і ледзьве жывая...
Што трохі падбадзёрыла — сына пабачыла, піражкамі пачаставала...
Час выпраўляцца дамоў...
Цягніком, думаю, буду калыхацца ўсю ноч. Самалётам жа хутчэй. Але ж я ўжо навучаная: тэлефаную ў Гомель, пытаюся, як там надвор'е. Кажуць: «Цудоўнае!»
Усё, значыць, бяру білет на самалёт, лячу і ўжо, можна сказаць, не мару, а ўвачавідкі бачу, як вось зараз скончыцца гэтае няўдалае падарожжа, як прыеду дамоў, прыму душ, лягу ў свой мяккі ложак...
Так мне ад гэтага добранька, так светла, так радасна... Я не адразу разумею, што там гучыць. Наш самалёт садзіцца ў... Барыспалі?!
Божухна, што ж гэта? Куды нас зноўку занесла? Чаму? Надвор'е ж, казалі, добрае...
Эмоцыі праз край, як той казаў! Аднак — і зноў жа — іншага выйсця няма: збіраем манаткі і панура цягнемся ў аэрапорт.
Карціна там — Варонеж адпачывае: нават у дзверы зайсці няможна. Таму ўвесь наш гурт па цемры вядуць у нейкі не тое клуб, не тое кінатэатр. І ўжо там — халодныя, галодныя, злыя ад поўнай невядомасці, што далей, мы сядзім аж... да абеду наступнага дня. Бо якраз тады нам аб'яўляюць, што самалёт на Гомель усё ж паляціць!
Думаеце, што мы супакоіліся? Якое там! Нават падняўшыся ў паветра, баяліся, што зноў ляцім не туды. Бо спяваў жа Высоцкі: адкрыта ўсё, хоць нам туды і не трэба...
Бог, мусіць, пачуў нашы малітвы: селі ў Гомелі!
Як я сябе адчувала, вярнуўшыся дамоў, перадаць не бяруся!..
І гэта ж мы тады яшчэ не чулі ні пра якія авіякатастрофы. Калі б нешта падобнае ды, крый Божа, зараз? Слабанервовых, баюся, маглі б не далічыцца.
Раіса Васільева,
г. Гомель.
Пашлі дурнога...
У тое лета ў маіх сяброў, сужэнцаў Валодзі з Марыяй, урадзілі трускалкі. Прычым урадзілі так, што і самі яны ад'еліся, і пачаставалі ўсіх, і варэння наварылі, а ягады ўсё не канчаюцца.
— Ты ж амаль штодня ў райцэнтр на машыне гайсаеш, — казала Марыйка мужу. — Прыхапіў бы вядзерца... Глядзіш, і прадаў бы.
Валодзя, ну вядома ж, не хацеў гэтым займацца: бараніўся, як мог, але аднойчы жонка ўлучыла момант — паставіла ў машыну вядро з клубніцамі. Ну, што тут будзеш рабіць: уладзіўшы ўсе свае справы, пад'ехаў гаспадар да гарадскога рынку, выйшаў з грузавіка, каля ног тое вядро паставіў. І сам стаіць — пазірае.
— Колькі просіш? — запытала ў яго нейкая кабета.
— Дзесяць, — адчаканіў Валодзька лічбу, названую жонкай.
Нешта буркнуўшы сабе пад нос, кабета паплыла далей.
Што здзівіла, іншыя людзі рабілі акурат таксама: пыталіся кошт і праходзілі міма. А таму за паўгадзіны Валодзю збрыдзела быць гандляром, і ён, пачуўшы чарговае «колькі?», не вытрымаў, сказаў сваё:
— Дзесяць...
А праз паўзу дадаў:
— ...Разам з вядром!
...Дахаты ён вярнуўся, можна сказаць, шчаслівы.
— Прадаў?! — весела папыталася жонка.
— А як жа!
— За колькі?
— За дзесяць, як ты і казала.
— Вось добра... А вядро наша дзе?
— Дык з вядром і прадаў.
— Авохці мне! Ну, ці ж не дурань? Ці ж ты не ведаў, што вядро — пустое — каштуе даражэй? — зашумела на Валодзю гаспадыня.
І не хутка сціхла: уляцела мужыку! Але ж з таго часу ён нікому і нічога больш не прадаваў: жонка не прасіла.
Анатоль З.,
г. Мінск.
Якая справа, такая і слава
Услед за гумарыстам Задорнавым я казала і буду казаць: жыццё на рацэ больш разнастайнае, больш адметнае. Рака вучыць... Ды хоць бы рыбу лавіць. А ўжо колькі прыгод тады!
Пра адну з іх расказаў наш вядомы «казачнік» Пётр: калі ён не брэша, то і я не збрашу.
Гадоў 50 таму рыба ў нас лавілася проста: падчас нерасту паганяе рыбнагляд — і ўсёй бяды. А пасля таго лодак на вадзе, можна сказаць, безліч. Маладзейшыя мужыкі больш на «абшыванках» выплываюць, старэйшыя — на чаўнах (іх і рабіць трэба з розумам, і плаваць — таксама, бо перакуліцца, што раз плюнуць).
Дык вось. Неяк каля Мурачоўкі (гэта рукаў Дняпра) спецыяльная служба паглыбляла дно і рабіла ўсё, як належыць. Гэта значыць, заклала зарад, падпаліла шнур. Пабег агеньчык і...
Як на тое ліха, у гэтыя ж імгненні, — човен з-за кустоў... Дзед Леўка ў ім... І нічагусенькі ўжо не зробіш... Не спыніш, не адменіш... Рванула! І рванула так...
Човен, казалі, падскочыў над вадою метры на два, сам стары — на чатыры, а кепка дзедава — на ўсе шэсць! Дзед крутануўся нібы «ераплан»: узлёт (рукі-ногі ў розныя бакі), потым — пераварот і пікай у ваду.
Мужыкі, што былі на беразе, аслупянелі: усё, маўляў, канцы дзеду Леўку!..
«Ага, счас», як любіць казаць усё той жа Задорнаў. Дзед, нібы паплавок, вынырвае (!) і хуценька грабе да берага.
Мужыкі да яго — распытваюць, абмацваюць... Дзед нікому нічога не кажа... І, падобна, не чуе — рвецца дамоў, ідзе — без старонняй падтрымкі...
Але ж рака тады апусцела: і тыдзень, і два няма на ёй дзеда Леўкі. Мужыкі сталі пагаворваць, што зараз ён і да берага не падыдзе...
Яшчэ раз тыя «ага» і «счас». У хуткім часе пейзаж аднавіўся: выплыў стары на сярэдзіну рэчкі! Нехта з радасці жартаваць: «Во, дзед, табе страху было! Не хутка ачомаўся...» На што Леўка спакойна сказаў: «Міл чалавек, я ж такі дзве вайны прайшоў, розныя кананады зведаў. Гэта ў параўнанні што? Ды проста пукаўка! А чаму так доўга не выплываў? Дык новы човен дзёўб».
Пасля гэтых слоў нашы мужыкі сталі паважаць дзеда Леўку яшчэ болей...
Хоць ён, зрэшты, і так чалавекам паважаным быў. У пойме Дняпра нават назва ёсць «Леўкаў борак».
Соф'я КУСЯНКОВА,
в. Лучын,
Рагачоўскі раён.
Дзіця падманваць не будзе
Вырашыла я неяк упрыгожыць нашу грубку-ляжанку, а заадно — для ўнука розных звяроў намаляваць. Набрала фарбаў, пэндзляў, вады і, здаецца, прыступіла б ужо да работы, але ж Сашу, думаю, нецікава будзе глядзець, як нехта малюе, яму ж і самому захочацца. А таму дастала я з шуфляды васковыя крэйдачкі, дала дзіцяці: хай, думаю, далучаецца...
Малы, бачу, з ахвотаю. Удваіх, значыць, і шчыруем, ніхто нікому не замінае, абое стараемся. Я дык не на жарт захапіўшыся...
А хлопчыку (яму двух гадоў яшчэ не было), адчуваю, ужо надакучыла на адным месцы сядзець: пачынае круціцца, голас падаваць. Гляджу я на яго і — спачатку — нічога не разумею: Саша не малюе, але ж і крэйдачак у яго няма — ні ў руках, ні побач...
— Дзе яны падзеліся? — пытаюся ў малога.
— У зівоціку, — адказвае той.
— Як гэта — у жывоціку?! Ты іх што — з'еў?
— Не, — лыпае вачыма дзіця.
— Дык дзе ж яны?
— У зівоціку.
— Пакажы язычок.
Слухаецца, паказвае: там нічога такога, усё чысценькае.
— Можа, ты іх за грубку закінуў? — пытаюся.
— Можа...
Узяла качарэжку, з-за грубкі выграбла ўсё, што толькі магла: крэйдачак там няма. Тады я зноў за сваё: «Сашачка, дзе?» І малы таксама ізноў: «У зівоціку».
Гора мне! Не дагледзела дзіця: трэба выклікаць «хуткую». Плачу, але ж пры гэтым цямлю яшчэ, што даўно не садзіла малога на гаршчок...
Здымаю штонікі і...
Не паверыце: камень з душы, бо з іх, з тых самых штонікаў, высыпаюцца... крэйдачкі, якія прыхаваў мой мастак... Трэба разумець, да чарговых «эцюдаў»?
Галіна Цумарава
в. Стары Пруд, Чэрвеньскі раён
Рубрыку вядзе Валянціна Доўнар.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.