Пра Беларусь Ван Шывэй упершыню пачуў у школе на ўроках сусветнай гісторыі. Яму проста стала цікава, дзе знаходзіцца той самы Брэст, у якім падпісалі Брэст-Літоўскі мірны дагавор. Прыехаць вучыцца да нас хлопец вырашыў пасля таго, як даведаўся, што адной з дзяржаўных моў тут з'яўляецца руская. Да таго ж прывабілі кошты на адукацыю: у параўнанні з Расіяй яны ніжэйшыя.
Са сваіх першых уражанняў ад Беларусі Ван Шывэй прыгадвае наступныя: «Мінск мне адразу спадабаўся сваёй чысцінёй, зелянінай. І незвычайная цішыня здавалася ўрачыстай. Складана было паверыць у тое, што гэта сталіца! Калі ўбачыў беларускія грошы, быў у шоку ад колькасці лічбаў. «Няўжо стаў мільянерам?» — думаў я тады. Яшчэ было дзіўным тое, што ў грамадскім транспарце трэба прабіваць талончык. У Кітаі няма такога кантролю за безбілетнікамі, ды і кандуктара вельмі рэдка можна сустрэць. Цяпер я ведаю, што да чаго, і заўжды купляю праязны білет, «зайцам» не езджу».
Ван Шывэй, як і большасць замежнікаў, якія вучацца ў БДУ, жыве ў інтэрнаце. На яго думку, гэта дае цудоўную магчымасць для моўнай практыкі.
— З беларускімі студэнтамі жыць весела і цікава. Я спецыяльна да гэтага імкнуўся ўвесь час. Напэўна, таму тут у мяне сяброў з Беларусі больш, чым з Кітая. Мае суседзі дапамагалі мне прызвычаіцца да ўсяго па першым часе, і рабілі гэта абсалютна бескарысліва. Увогуле, людзі ў вас спагадлівыя, хаця, зразумела, усякае здаралася. Але інтэрнатаўскія дні — найлепшыя ў маім жыцці, — з упэўненасцю сцвярджае аспірант.
Хлопец не шукае адрозненні паміж беларусамі і кітайцамі, наадварот, спрабуе знайсці нешта агульнае ў дзвюх нацый. «Карысна больш ведаць пра іншыя культуры, пра непадобных да цябе людзей. Такія страшныя рэчы, як расізм, нацызм узнікаюць з прычыны няведання», — тлумачыць ён сваю пазіцыю.
Да вучобы Ван Шывэй ставіцца надзвычай сур'ёзна. Пра гэта сведчыць яго ўпэўненае валоданне рускай мовай. Акрамя гэтага, хлопец мае дыплом магістра з адзнакай: «Калі я яго атрымаў, у маім сэрцы з'явілася радасць, таму што ён стаў доказам маіх ведаў. Значыць мая праца не была дарэмнай. Многія знаёмыя беларусы скардзяцца на тое, што ў вас складана вучыцца, але калі б яны павучыліся ў Кітаі, то абавязкова захацелі б назад. У вас ціск у плане вучобы меншы, чым на маёй радзіме. Але якасць ад гэтага не горшая, выкладчыкі ва ўніверсітэце (асабліва выкладчыкі моў) вельмі адказна ставяцца да сваёй працы».
Ван Шывэй і сам звязаў сваё жыццё з выкладчыцкай дзейнасцю: паралельна з аспірантурай ён працуе ў Рэспубліканскім інстытуце вышэйшай школы. Хлопец адзначае невялікую заработную плату тых, хто працуе ў сферы адукацыі, і ўспамінае адну са сваіх калег, якая па гэтай прычыне стала прадаўцом у супермаркеце. Аднак грошы для Ван Шывэя не галоўнае ў жыцці. Ён шчыра не разумее моладзь, якая не імкнецца да навукі:
— Мне сумна, калі заўважаю абыякавасць студэнтаў да вучобы або даведваюся, што выпускнікі школ нават не спрабуюць паступіць у каледжы ці ВНУ, а адразу ідуць працаваць. Я ж выкладчык, таму і не магу пра гэта не думаць.
Радасных момантаў у працы Ван Шывэя таксама хапае: «Раней я выкладаў кітайскую мову ў БДУ. Калі прымаў экзамен па гэтым прадмеце, заўважыў, што некаторыя студэнты намалявалі складаныя для запамінання іерогліфы на руцэ. І хаця я супраць «шпаргалак», гэта выглядала так міла! Увогуле, мне падабаецца бачыць, што студэнты намагаюцца ісці наперад, нават дапускаючы памылкі.
У вольны час Ван Шывэй любіць вандраваць па Беларусі. Ён сядае ў маршрутку і едзе ў маленькія гарады. Ён любіць бываць на прыродзе, фатаграфаваць беларускія краявіды. Падчас такіх вандровак Ван Шывэй звычайна купляе бульбу і казінае малако.
— Па-за Мінскам жывуць неверагодна гасцінныя людзі! Яны давалі мне, незнаёмцу, пакаштаваць яблыкі са свайго саду, мёд... Мінчане, напэўна, не такія, некаторыя з іх нават не ведаюць, як завуць іх суседзяў, — дзеліцца сваімі назіраннямі хлопец.
Акрамя гэтага, Ван Шывэй гуляе ў настольны тэніс, ходзіць у бібліятэку, малюе. Таксама ён піша вершы і прозу. На яго старонках у сацыяльных сетках можна знайсці шмат заметак, апавяданняў на вельмі розныя тэмы — ад лірычных замалёвак да сур'ёзных разважанняў. Беларускія сябры хлопца і нават незнаёмыя людзі актыўна каментуюць гэтыя творы. «Гэта дапамагае мне, як аўтару. Аднойчы я параўнаў светлую скуру дзяўчыны з вараным яечным бялком, але пасля мне растлумачылі, што ў вас такія параўнанні не прыняты». Запісы ў асноўным Ван Шывэй робіць па-руску, але час ад часу трапляюцца сказы і на беларускай мове. Аспірант лічыць: «Калі прыехаў у чужую краіну, дык трэба разумець яе мову».
Хлопец не забываецца на сваю родную культуру, заўсёды адзначае кітайскія святы. Аднак і да нашых ужо прызвычаіўся: спачатку адзначае каталіцкае Раство, пасля — Новы год, затым — Раство праваслаўнае, далей — стары Новы год і напрыканцы — Новы год па ўсходнім календары. Сярод любімых беларускіх свят Ван Шывэй вылучыў Масленіцу і Купалле.
— Канкрэтных планаў на будучыню ў мяне пакуль няма, — прызнаецца малады чалавек. — Раней думаў, што да дваццаці сямі гадоў знайду сабе жонку і мы разам будзем вырашаць, у якім напрамку рухацца далей, але я пакуль у актыўным пошуку «той самай дзяўчыны»... У дзяцінстве марыў стаць пісьменнікам, хацеў сваёй творчасцю змяніць свет. Калі вырас, зразумеў, што спачатку трэба мяняць сябе. Чалавек павінен захоўваць дабрыню, імкнуцца да прыгажосці і любві, пастаянна самаўдасканальвацца. Беларусы маюць цудоўныя рысы характару — яны простыя, адкрытыя! Нават Леў Талстой лічыў, што гэта неабходная ўмова для стварэння прыгожага. Вельмі хочацца, каб вы не гублялі гэтыя якасці.
Ганна Курак, студэнтка ІІІ курса Інстытута журналістыкі БДУ
А разам з імі навучанне, сацпакет і нават жыллё.
Беларусь — адзін з сусветных лідараў у галіне здабычы і глыбокай перапрацоўкі торфу.
«Мы зацікаўлены, каб да нас прыязджалі».
