Ганаровае месца ў кагорце вожыкаўскіх сяброў і пабрацімаў займае часопіс «Чаян» («Скарпіён»). А прадставіць яго вам галоўны рэдактар выдання Рафаэль Халілулаў:
— Неяк у Казані абвясцілі конкурс на лепшую ідэю помніка і назву для новай вуліцы. Адзін вясёлы грамадзянін прапанаваў паставіць у сталіцы манумент «Чаяну» і назваць у яго гонар вуліцу. «Гэты часопіс — сапраўдны брэнд нашай рэспублікі, нароўні з Татнафтай, КамАЗам і «Рубінам», — пісаў ён. — Мару, каб на стале кожнага татарстанца былі чай, чак-чак і «Чаян»!» На жаль, крэатыўная ідэя не знайшла падтрымкі ў чыноўнікаў. А шкада!
Тым не менш, «Чаян» — сапраўдная легенда, жывая гісторыя, выданне, вядомае кожнаму жыхару рэспублікі. «Вы ствараеце патрэбны народу часопіс. Чытаем «Чаян» усім мястэчкам ад першай старонкі да апошняй», — напісаў у рэдакцыю жыхар Вялікіх Кайбіц Радзік Гірфанаў. «Чытаю «Чаян» і маю ад гэтага карысць несумненную», — прызнаваўся першы Прэзідэнт Татарстана Мінтымер Шайміеў. Ці гэта не ўсенароднае прызнанне!
Калі сур’ёзна, то «Чаян» — адно з найстарэйшых выданняў не толькі рэспублікі, але і краіны. Адзіны ў свеце гумарыстычны часопіс на татарскай мове выходзіць з 1923 года. У сваёй творчасці чаяністы абапіраюцца на багатыя традыцыі народнага гумару, дэмакратычнай і сатырычнай журналістыкі, закладзеныя яшчэ вялікім татарскім паэтам Габдулой Тукаем.
За дзевяць дзесяцігоддзяў «Чаян» адлюстраваў усе павароты нашай непрадказальнай гісторыі. Якіх толькі персанажаў ні сустрэнеш у нумарах мінулых гадоў! У розны час у клюшні «Чаяна» траплялі буржуі і кулакі, стылягі і самагоншчыкі, фарцоўшчыкі і бюракраты. Пры ўсёй ідэалагізаванасці (а часопіс доўгія гады быў органам Татарскага абкама КПСС) «скарпіёнавыя браты» заўсёды прытрымліваліся галоўнага прынцыпу смеючыся з недасканаласці чалавека, выкрываючы заганы грамадства, паляпшаць норавы, даваць чытачу надзею на дабро і справядлівасць. І сёння невялікі калектыў часопіса і яго шматлікія аўтары сваёй гумарыстычнай працай пацвярджаюць гэта.
Дзмітрый ФІЛІПАЎ
Кніжнік
У апошні час я паэзію палюбіў. Вось, напрыклад, вершы Аляксандра Сяргеевіча Лермантава. «Я достаю из широких штанин...» Якая сіла слова! Дэкламую ў дзве гадзіны ночы, а сусед па сценцы грукае, відаць, апладзіруе.
Ці Пушкін Міхаіл Юр’евіч. Як толькі прамоўлю: «Ты жива еще, моя старушка...», адразу ўсе бабулі на лавачцы галасіць пачынаюць і слёзы хусцінкамі выціраюць... Чароўная сіла мастацтва!
Я і сам да прыгожага неабыякавы. Хоць і працую дворнікам. Разгроб гурбу снегу — тут жа верш прачытаў. Пакалоў лёд — яшчэ адзін узгадаў.... Пасыпаў пясочку і адгарнуў томік Пушкіна, Лермантава або Льва Мікалаевіча Ясеніна.
Кніг жа шмат ля кантэйнераў для смецця валяецца. Як народ інтэрнэт займеў, так і пачаў ад іх пазбаўляцца, хоць у ранейшыя гады па блаце даставаў. У мяне ў капцёрцы цэлая бібліятэка набралася. Вось я і гляджу, што яны панапісвалі... Як быццам ведалі, што гэта ўсё да мяне прыйдзе…
Зуфар ЗАРЫПАЎ
На пляжы
Пляж мясцовы — не Карыбы,
І ўсё ж лепей тут, чым дзе:
Няма столькі ў рэчцы рыбы,
Колькі на пяску людзей.
Гэты лёг на санцапёку,
Той хаваецца ў цяньку.
Сеў і я непадалёку,
На купальшчыкаў гляджу.
За буйкі не заплывае
Муж вучоны, кандыдат.
Кажуць, і ў навуцы мае
Нешырокі далягляд.
Граззю Сабірзян кідае
Ў тых, каго лягчэй дастаць.
І на сходзе гэтак, знаю,
Ён прывык крытыкаваць.
Тахір скокнуў без страховак —
Вынырнуў хвілін праз пяць.
Ў апараце ён гандлёвым
Навучыўся так «ныраць».
Глей на дне знайшоў Мяфодзій
І давай яго мясіць:
Жыць з людзьмі не ўмее ў зго дзе,
Ваду любіць замуціць.
Захлынуўся, як купаўся,
Ў рэчцы балбатун-Салім:
Рот закрыць не здагадаўся,
Мелі клопату мы з ім.
У ваду Парфір не скача,
А здзяйсняе мацыён.
Рэпутацыю, няйначай,
Падмачыць баіцца ён.
Вось такі надзейны спосаб
Чалавека «раскусіць»:
Днём спякотным трэба проста
Разам з ім на пляж схадзіць!
Рафіс ГІЗАТУЛІН
Крыжаванка
У кабінет дырэктара ўвайшоў вусаты хлопец. Ханан Ханавіч на імгненне падняў галаву і зноў стаў нешта пісаць.
— Добры дзень, — сказаў наведвальнік. — Я чуў, што вам шафёр патрэбен...
— Пачакай, — адказаў Ханан Ханавіч. — Зараз... Та-ак... Віно, пяць літар. «Партвейн»? Не, тут восем...
Хлопец ажывіўся:
— Можа, «Агдам»?
— А-г-д-а-м... Глядзі ты, правільна, — згадзіўся дырэктар.
— А на літару «эр» віно не ведаеш? Сем літар...
— «Рыслінг»?
— Падыходзіць! А з дзевяці літар не падкажаш? Таксама сухое. Апошняя — «і».
— Ну, тут і думаць няма чаго: «Ркацытэлі».
Хлопец зазірнуў у крыжаванку праз плячо дырэктара і стаў вадзіць пальцам па клетках.
— Трэцяе па гарызанталі — «Вермут», сёмае па вертыкалі
— «Хванчкара»... Восьмае — «Санцадар»...
— Малайчына, — сказаў Ханан Ханавіч. — Можаш ісці.
— Куды? — не зразумеў хлопец. — Я чуў, вы шафёра шукалі...
— Шукаў, — уздыхнуў дырэктар. Ды разумееш, мне такі шафёр патрэбен, каб гэтую крыжаванку разгадаць не мог...
Людміла УЛАНАВА
Прадчуванні
Так жыць на свеце цяжка мне, сябры,
Чакаю я з усіх бакоў падману.
Як добра зранку — гэта да пары:
Увечары напэўна дрэнна стане.
Не адключылі ні святло, ні газ,
Надвор’е — проста супер! Што за здзекі?
А, ведаю! Буран ідзе на нас!
Паветра нават пахне небяспекай.
Калега кампліментаў цэлы воз
Мне выдаў, а за вочы, пэўна, лае.
Зарплату сёння павялічыў бос,
Відаць, кагось пры гэтым скарачае.
Ў аўтобусе ўсміхнуўся кантралёр,
Народу мала і білецік шчасны.
Не парушае ПДР шафёр…
Дзе ўсё-ткі гадасць? Дзе яна захрасла?
Майму прыходу радая сям’я,
Не падгарэлі смачныя катлеты.
І гэта ўсё, дакладна знаю я,
Якіхсьці непрыемнасцей прыкметы.
Відаць, чакае нас благое штось…
Я сплю. Пад’ём на працу будзе ранні.
Паганы сон мне сніцца. Вось жа! Вось!
Ізноў не падманулі прадчуванні.
Пераклады з рускай Веранікі МАНДЗІК.
«Вожык» №3, 2016 год.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.