Зуфар Зарыпаў. На пляжы

Пляж мясцовы — не Карыбы,

І ўсё ж лепей тут, чым дзе:

Няма столькі ў рэчцы рыбы,

Колькі на пяску людзей.

Гэты лёг на санцапёку,

Той хаваецца ў цяньку.

Сеў і я непадалёку,

На купальшчыкаў гляджу.

За буйкі не заплывае

Муж вучоны, кандыдат.

Кажуць, і ў навуцы мае

Нешырокі далягляд.

Граззю Сабірзян кідае

Ў тых, каго лягчэй дастаць.

І на сходзе гэтак, знаю,

Ён прывык крытыкаваць.

Тахір скокнуў без страховак —

Вынырнуў хвілін праз пяць.

Ў апараце ён гандлёвым

Навучыўся так «ныраць».

Глей на дне знайшоў Мяфодзій

І давай яго мясіць:

Жыць з людзьмі не ўмее ў зго дзе,

Ваду любіць замуціць.

Захлынуўся, як купаўся,

Ў рэчцы балбатун-Салім:

Рот закрыць не здагадаўся,

Мелі клопату мы з ім.

У ваду Парфір не скача,

А здзяйсняе мацыён.

Рэпутацыю, няйначай,

Падмачыць баіцца ён.

Вось такі надзейны спосаб

Чалавека «раскусіць»:

Днём спякотным трэба проста

Разам з ім на пляж схадзіць!

Пераклад з рускай Веранікі МАНДЗІК.