Амаль паўгода таму «Звязда» пісала пра гісторыю 93-гадовай Клаўдзіі Бараўковай (нумар за 15 красавіка 2016-га). Адзінокую пенсіянерку хацелі прызнаць недзеяздольнай і перасяліць з мінскай аднапакаёўкі ў псіханеўралагічны інтэрнат. Органы апекі запэўнівалі: жанчына не можа самастойна клапаціцца пра сябе і не ўсведамляе сваіх дзеянняў. Галоўным аргументам на карысць гэтага чамусьці быў непарадак у кватэры, які сама Клаўдзія Нікандраўна тлумачыла вельмі проста: ёй так зручна. Суд Савецкага раёна сталіцы тады прызначыў незалежную амбулаторна-камісійную судова-псіхіятрычную экспертызу, якая павінна была паставіць кропку ў гэтай спрэчнай сітуацыі. Нарэшце стала вядома, чым скончылася тая справа.
Суд правёў уласную экспертызу. На працягу некалькіх гадзін пенсіянерку апытвалі спецыялісты і далі сваё заключэнне. Незалежныя эксперты пацвердзілі, што ў Клаўдзіі Нікандраўна назіраецца сасудзістая дэменцыя (пагаршэнне інтэлектуальных здольнасцяў чалавека, выкліканае праблемамі з кровазваротам у галаўным мозгу). Але парушэнні мінімальныя і гэты дыягназ не з'яўляецца паказаннем для таго, каб прызнаць жанчыну недзеяздольнай. Па сваім псіхічным стане на гэты момант ветэран можа разумець значэнне сваіх дзеянняў і кіраваць імі.
Сама Клаўдзія Нікандраўна рада, што гэта гісторыя нарэшце скончылася. Але прызнаецца: крыўда засталася. Калі прыходзім праведаць пенсіянерку, яна чарговы раз праводзіць нам экскурсію па сваёй кватэры, каб запэўніць, што ніякага смецця і непрыемнага паху ў жыллі няма.
— А гарнітуры я раскладаць ужо не буду, — старая акідвае позіркам каробкі. — Прыстасавалася. Мне камфортна.
На пытанне пра здароўе Клаўдзія Нікандраўна адказвае шчыра: залежыць ад надвор'я.
— Кожны дзень па-рознаму. Сёння лягчэй, нават падмесці змагла. Але час жа ідзе, не маладзею.
Два разы на тыдзень (у аўторак і пятніцу) да жанчыны прыходзіць сацыяльная работніца. Дапамагае выносіць смецце, аплачвае жыроўку. «У мяне да яе прэтэнзій няма, — кажа Клаўдзія Нікандраўна. — Калі прашу што-небудзь яшчэ, яна робіць. Нядаўна купляла мне, напрыклад, адзенне і пральны парашок. У нас з ёй добрыя адносіны».
Па-ранейшаму пенсіянерку наведваюць былы сусед Аляксей з жонкай і сястра Таццяна са Свята-Елісавецінскага манастыра.
— Я сясцёр міласэрнасці называю сучаснымі цімураўцамі, — усміхаецца ветэран. — Яны віншуюць мяне з рэлігійнымі святамі. Нават з гасцінцамі прыходзяць.
І хоць родных у Клаўдзіі Нікандраўны не засталося, яна ўпэўнена, што з асяроддзем ёй пашанцавала: «Навошта мне ісці ў інтэрнат, калі ў мяне ёсць любімыя людзі?»
Чаму 34-я паліклініка, якая выконвае функцыі органа апекі, так настойліва патрабавала перасялення старой у псіханеўралагічны інтэрнат, адказаць складана. Магчыма, хтосьці меў планы на кватэру жанчыны (яе гаспадыня толькі нядаўна прыватызавала і ўжо завяшчала маладому хлопцу Аляксею, які некалькі гадоў даглядае бабулю). Але хутчэй за ўсё прычынай стала простая фармальнасць. У Клаўдзіі Нікандраўны складаны характар, і трэба праявіць цярпенне і разуменне, каб паладзіць з ёй. Куды прасцей аформіць пенсіянерку ў спецыяльную ўстанову, чым самім несці адказнасць за жыццё старога чалавека і магчымыя нязручнасці, якая яна можа даставіць іншым жыхарам дома.
Наталля ЛУБНЕЎСКАЯ
«Залатая падаплёка крылаў... »
Лёс другога зборніка ў літаратарскай кар’еры — самы складаны.
На пытанні «Звязды» адказвае галоўны рэдактар расійскага літаратурнага часопіса «Москва».
Ужо традыцыя з нагоды Дня роднай мовы прапаноўваць чытачам праверыць свае веды.
