Група амерыканскіх метэаролагаў правяла даследаванне, здольнае адным махам закрыць таямнічую гісторыю Бермудскага трохвугольніка. Навукоўцы сцвярджаюць, быццам праблема вырашана.
Раён Бермудскага трохвугольніка лічыцца адным з самых няўдалых ва ўсім Атлантычным акіяне. Здаўна тут знікалі караблі, а затым і самалёты. Скептыкі цалкам слушна заяўляюць, што «д'ябальскі» трохвугольнік небяспечны па цалкам зямных прычынах: рух у раёне вельмі складаны, тут шмат водмеляў, а штормы і цыклоны зараджаюцца маментальна і губяць лётчыкаў і маракоў. Аднак логіка логікай, але як растлумачыць, што менавіта тут знікае караблёў і самалётаў больш, чым у любой іншай частцы Сусветнага акіяна?
Метэаролаг Сціў Мілер з Універсітэта штата Каларада амаль дзясятак гадоў выдаткаваў на вывучэнне ўмоў надвор'я ў зоне Бермудскага трохвугольніка. Сумесна са спецыялістамі мясцовай берагавой аховы Мілер выпрацаваў даволі смелую тэорыю. Вучоны выказаў здагадку, што небяспеку раёну надае нейкая паветраная анамалія, і сабраў уласную групу, каб праверыць свае лагічныя выкладкі палявымі даследаваннямі. На думку шукаць паветраную анамалію Мілера падштурхнуў пільны аналіз спадарожнікавых здымкаў мясцовасці. Сучасная оптыка дазволіла зрабіць максімальнае павелічэнне — метэаролаг разглядзеў над анамальнай зонай дзіўныя воблакі строгай шасцівугольнай формы.
Такую дзіўную форму дапамагае прыняць воблакам сам Атлантычны акіян. Цёплая вада з водмеляў выпараецца ў халоднае паветра, ствараючы яму своеасаблівы каркас. Шасцівугольныя воблакі, на думку метэаролага, некаторы час дрэйфуюць над Бермудскім трохвугольнікам. Затым яны ўзрываюцца, фарміруючы магутныя патокі паветра. Вось гэтыя патокі і ёсць тая самая анамальная прычына гібелі дзясяткаў самалётаў і караблёў. Ад выбуху магутны парыў ветру спускаецца ўніз, да акіяна. Узаемадзеянне атмасферных хваляў прыводзіць да стварэння наймацнейшай турбулентнасці, выбрацца з якой няма ніякай магчымасці.
Акрамя таго, калі парыў ветру будзе дастаткова моцны, ён можа ўдарыць аб паверхню акіяна і выклікаць вялікую хвалю вышынёй да 40 метраў. Каманда Мілера сустрэлася з адным такім гігантам у адкрытым акіяне — па шчасці, хваля прайшла бокам. Гэта небяспечная прыгода стала яшчэ адным фактам, які сур'ёзна пацвярджае тэорыю даследчыкаў аб паветраных бомбах.
Іван КУПАРВАС
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
Васілеўскія такія: на Зямлі і ў космасе ліхія!
