Вы тут

Як хворы на ДЦП хлопец працуе ў гомельскай гарадской бібліятэцы


З Дзімам Марозавым, хворым на ДЦП, мы сустракаліся паўтара года таму. Тады і быў напісаны матэрыял, прысвечаны блуканням маладога чалавека па інстанцыях у пошуках адказу на пытанне: кім жа ён можа працаваць. Часу прайшло быццам і не шмат, але ж сам юнак кажа, што тыя нашы з ім сустрэчы і матэрыял, напісаны па іх выніках, сапраўды значна паўплывалі на яго жыццё. І не толькі фактам знойдзенай работы ў гомельскай гарадской бібліятэцы №3.


— Я стаў весялейшым, — прызнаецца Дзіма. — Навучыўся адціскацца яшчэ і на адной руцэ — па 20 разоў на кожнай. Цяпер веру ў сябе. Я ўжо не плыву супраць цячэння, але актыўна працую над уласнымі мінусамі. Спадзяюся, для кагосьці гэта стане прыкладам.

Самае цікавае, шчыра здзіўляецца Дзіма, што яму нарэшце выдалі пажыццёвую даведку з МРЭКа — пра інваліднасць. А яшчэ ў ёй самае важнае: дазвол працаваць не толькі бібліятэкарам, але і праграмістам.

Вось да апошняй мэты малады чалавек, які ўжо мае вышэйшую філалагічную адукацыю, цяпер і робіць упэўненыя крокі. Ён паступіў і паспяхова вучыцца дыстанцыйна ў Беларускім дзяржаўным універсітэце інфарматыкі і радыёэлектронікі:

— Я хачу мець актыўную жыццёвую пазіцыю. Ад чалавека павінна сыходзіць больш дзеянняў, чым слоў. У мяне цяпер сапраўды новыя думкі, новая самаацэнка, новыя мэты. Я нарэшце прыйшоў да таго, што сярэднім хлопцам я ніколі не буду. Як ні круці, але мае асаблівасці мне не дазваляюць быць сярэднім. Таму буду імкнуцца быць лепшым за ўсіх. Ведаеце, больш у нашым жыцці залежыць ад нас саміх, чым ад лёсу.

Малады чалавек захоплены вучобай у сталічнай ВНУ: заканчвае цяпер другі курс. Кажа, што піша пры гэтым курсавую работу, якая адпавядае ўзроўню чацвёртага. Да гэтага на спасціжэнне матэматыкі патраціў паўгода. Вучыў яе па кнігах самастойна і такім чынам дакапаўся да таго, што яму сёння патрэбна.

— Пакуль у мяне ёсць магчымасці навучацца ў тым ліку па-за праграмай універсітэта, я гэтым карыстаюся. Мая мэта — атрымаць міжнародны сертыфікат і сапраўднае веданне англійскай мовы. Я разумею, што гэта адкрые для мяне дарогу ў будучыні. Я аплаціў інтэрнэт-курсы і займаюся мовай самастойна. Да таго ж слухаю аўдыязапісы, гляджу тэматычнае відэа з субцітрамі і ў месяц вучу 2-3 песні на англійскай мове. На мой погляд, сёння рэпетытарства патрэбна толькі лянівым. Для тых, у каго няма асабістай матывацыі, хто хоча, каб яго нехта звонку матываваў для заняткаў. Вось напісаў артыкул, прысвечаны тэме матрыц. Да таго ж пераклаў яго на англійскую мову і адкарэкціраваў. Таксама магу пераказаць яго па-англійску.

Між тым бацькоў, якія па-ранейшаму жывуць у Красным Беразе на Жлобіншчыне, Дзіма таксама зацікавіў вывучаць англійскую. І нават аплаціў ім аналагічны курс інтэрнэт-навучання. Кажа: а раптам я буду стажыравацца недзе за мяжой і бацькі да мяне захочуць прыехаць?

— Я настойлівы чалавек. Бацькам будзе лягчэй англійскую мову вывучыць, чым мяне пераканаць яе не вучыць. Такім чынам я сёння дапамагаю ім вырашыць іх заўтрашнія праблемы.

Дзіма дзеліцца марамі: ён ужо ведае, дзе б хацеў працаваць у найбліжэйшай будучыні — згодна з новай адукацыяй. Аднак гаворыць, што пакуль не дацягвае па ўзроўні да сваіх мэт.

— Вось напісаў праграму па аўтаматычнай зборцы кубіка Рубіка. Што датычыцца алгарытмаў — яны дастаткова складаныя, і літаратуры на гэтую тэму няма ўвогуле. На будучыню мяне цікавіць камп'ютарная графіка. Урэшце мне хацелася б працаваць на сябе, стварыць сваю фірму. У мяне ёсць мазгі, каб ствараць нешта карыснае. І менавіта тут, у Беларусі, я бачу перспектывы. За мяжой мне куды больш цяжка будзе ўладкавацца.

Мы гаворым не толькі пра працу, але і пра стасункі. Мінулым разам больш за ўсё менавіта яны перашкаджалі хлопцу даказваць сабе і свету, што ён не варты жалю.

— Я павінен быць лепшым. І таму людзі павінны адчуваць не жаль, а павагу. Інакш перспектыў на асабістае жыццё не будзе. Мне хочацца мець стасункі з аднадумцамі. Я хачу, каб побач са мной знаходзіліся людзі, якія да нечага імкнуцца. На будучыню мне патрэбны чалавек майго плана, які будзе развівацца разам са мной. Гэта ж вельмі сумна: ляжаць перад тэлевізарам. Не хачу жыць так, як многія мае знаёмыя. Я навучыўся пазбягаць тых сітуацый, у якіх некаму нешта трэба даказваць. Мая задача — зрабіць так, каб мая будучая жонка была самай шчаслівай. Я не разлічваю на падачкі. Мне самому трэба будзе забяспечыць сям'ю, у тым ліку жыллём. Таму я павінен прафесійна рэалізавацца. Проста пакуль я не знайшоў той, каму прысвячу сваё жыццё. Але гэта будзе: ці сёлета, ці налета. Гэта я адчуваю інтуітыўна. За гэтыя два гады я адбыўся як мужык, які ведае, чаго ён хоча, і сваё не ўпусціць.

Вельмі важна, каб у чалавека верылі яго сваякі. Тэма вельмі далікатная, бо не так часта сустракаюцца станоўчыя прыклады. Вось і Дзіма над гэтай тэмай разважае сур'ёзна.

— Калі я паступіў на філфак у Гомель, доўга не мог зразумець, чаму гэтым фактам усе так захапляюцца. Толькі цяпер зразумеў. У іх вачах я скокнуў вышэй за сваю галаву, быццам дасягнуў нейкай максімальнай мэты. Магчыма, многія сумняваліся ўва мне. Між тым ёсць больш жорсткія рэчы, з якімі я сутыкнуўся. Я ехаў вучыцца і жыць у Гомель і пры гэтым не ўмеў прыгатаваць ежу. Такога, як я, трэба з маленства вучыць лепш сябе абслугоўваць. Гэта не толькі мая праблема. Па сутнасці, я з гэтага становішча самастойна выбіраўся. Можа, таму да нядаўняга часу мая самаацэнка была ніжэйшая за плінтус. Ведаеце, маю псіхіку карабаціла: з аднаго боку — захапленне, з іншага — цынічнае «супакойся, ты ўсяго магчымага дасягнуў». Такая супярэчнасць. Калі б не меў характару, які прымушае мяне плыць супраць цячэння, нічога ў мяне не атрымалася б. Бацькам прыйшлося б мяне ўтрымліваць усё жыццё.

Ёсць яшчэ адна тэма, якую я нават баюся кранаць. Два гады таму Дзмітрый Марозаў перажыў сітуацыю, калі калегі проста «выціснулі» яго з працоўнага месца, якое ён атрымаў па размеркаванні. І ўсё ж гутарка пра гэта заходзіць.

— Наконт школы, дзе мне не дазволілі працаваць. Сёння я ўдзячны лёсу, што адтуль сышоў. Але ж гэта зусім не апраўдвае тых людзей, якія гэтаму пасадзейнічалі. Ведаеце, я сёння хачу падзякаваць усім, хто мне дапамагаў, асабліва ў крытычныя моманты майго жыцця. І тым, хто ў мяне верыў і чыя вера ў мяне часам была мацнейшая, чым мая.

Пасля гутаркі з Дзімам Марозавым чарговы раз думаю, што чалавек сапраўды мае неабмежаваныя магчымасці. Калі ён сам нешта хоча змяніць у сваім жыцці.

Ірына АСТАШКЕВІЧ

іоst@zvіаzdа.bу

Загаловак у газеце: Супраць цячэння да мары

Выбар рэдакцыі

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».