Але застаецца народжанае ім святло слоў і вобразаў, сімвалаў і фарбаў. Такая ўжо доля сапраўднай паэзіі — хваляваць і абуджаць.
Надзвычай сціплы чалавек, родам з легендарнага, вядомага ўсім этнографам Чудзіна, што на Ганцавіччыне (успомніце даследчыцкі лёс Аляксандра Сержпутоўскага і яго фальклорныя запісы), ён і жыў на Берасцейшчыне, і вучыўся тут, у Брэсце, і пайшоў з жыцця ў роднай сваёй старонцы.
Паэт Божай ласкі, ён пакінуў пасля сябе няшмат кніг. Але ўсе яны — і першы зборнік «Вестка» ў калектыўнай кнізе «Нашчадкі», і наступныя «Скразная лінія», «Набліжэнне», «Час прысутнасці», «Сорак пяць», «Трохкроп'е», «Прыадхінуты небасхіл», «Межавыя знакі» — вызначаюцца высокай культурай верша, гранічнай шчырасцю, бязмежнасцю сімвалаў і вобразаў, якія вылучаюць кожны верш, кожную страфу. Паэт добра ведаў еўрапейскую, сусветную паэзію. Ажыццявіў сур'ёзныя захады да перакладчыцкай справы. Здолеў паэтаў іншых славянскіх народаў узяць у палон беларускай мовы. І зрабіў гэта шчыра, сардэчна, на высокім мастацкім узроўні.
Алесь Каско прыналежны да той кагорты сапраўдных паэтаў, у якіх быў і застанецца чытач. Максім Танк, Пімен Панчанка, Аляксей Пысін, Міхась Рудкоўскі, Яўгенія Янішчыц, Міхась Стральцоў... Вось тая гвардыя, якой ён роўны, з якой ён знітаваны ў чытацкіх уяўленнях. Пералік усіх, хто прыналежны да паэтычнага сузор'я, багаты і шматпланавы. Алесь Каско ў гэтым радзе мае сваё адмысловае месца. Чытанне яго вершаў — асаблівая асалода, размова з крыніцамі і лясамі, рэкамі і сінім небам, размова з Часам і Прасторай. «Дол спапялёны, і ў чэзлай траве / конік зялёны і той не жыве. / Неба пустое — без жаўрукоў, / жыта сухое — без васількоў...» Гэтыя радкі — з вершаў нядаўніх, з падборкі, якую надрукаваў колькі гадоў назад «Дзеяслоў». А пачатак быў з публікацыі верша «Пралескі» ў 1968 годзе ў ганцавіцкай раённай газеце. Нейкі час Алесь Каско працаваў і ў нашай «Звяздзе». Вызначыўшы сваім паэтычным веравызнаннем клопат «служыць Радзіме і красе», паэт рабіў гэта годна. А далей службу працягнуць яго вершы. Яны — бы тыя салдаты, быццам самая што ні ёсць зброя ў арсенале беларускага прыгожага пісьменства.
Мікола РАЎНАПОЛЬСКІ
Велізарнае пачуццё адказнасці за будучае краіны.
Міністр працы і сацыяльнай абароны аб тым, як будуць расці выплаты.
Зрабіўшы якасць неад’емнай часткай іміджу Беларусі як краіны, займацца ёй неабходна пастаянна і ва ўсіх напрамках.
