Вы тут

«Я паказваю сваё цела, але гэта не значыць, што я ў захапленні ад яго»


Гісторыя абсалютнай чэмпіёнкі краіны па фітнес-бікіні.

Дзіна Стралкова прыйшла ў трэнажорную залу толькі ў 31 год. Характэрна, што гэта здарылася ў Міжнародны жаночы дзень. Тады яна і не здагадвалася, што гэты звычайны паход перарасце ў справу яе жыцця, бо адукацыя юрыста мае на ўвазе працу ў офісе, а не на трэнажорах. Новае хобі, без перабольшання, змяніла жыццё Дзіны: яна пазбавілася ад праблем з алкаголем і адмовілася ад многіх прадуктаў харчавання, стварыла сабе новае цела і знайшла цікавую работу. Сёння спартсменка — абсалютная чэмпіёнка краіны ў катэгорыі майстры (гэта катэгорыя для жанчын старэйшых за 35), бронзавы прызёр чэмпіянату свету 2017 года, яна знаходзіцца ў чацвёрцы найлепшых турніру «Арнольд» у Еўропе і ЗША. Пра тое, як выходзіць на сцэну ў купальніку, класціся пад нож пластычнага хірурга дзеля конкурсу і наведваць трэнажорную залу пяць разоў на тыдзень, Дзіна Стралкова расказала ў сваім інтэрв'ю «Звяздзе».


— Што ўяўляла ваша жыццё да таго, як сталі захапляцца фітнес-бікіні?

— Для мяне гэта не першая спроба ў спорце. У дзяцінстве я займалася фігурным катаннем. Была адзіночніцай, таму што высокая для парнага катання. У 16 гадоў скончыла з вялікім спортам, апошні год мяне пераследавалі траўмы, перастала паказваць вынікі. Да таго ж на дварэ быў 1995 год, трэнеры з'язджалі, трэба было думаць, што рабіць далей, засяродзіцца на вучобе. У мяне вельмі амбіцыйныя бацькі, асабліва маці, таму планы з Інстытутам фізкультуры або тэатральным адкідаліся адразу, трэба было выбіраць нешта прэстыжнае. Паступіла на юрфак БДУ. Практычна адразу зразумела — гэта не маё, часцяком наогул не мела паняцця, пра што чытаю ў канспектах і падручніках. Пасля атрымання вышэйшай адукацыі па спецыяльнасці працавала зусім мала, потым спрабавала ў розных гандлёвых кампаніях, але і там не знайшла сябе, мне трэба былі зносіны з людзьмі, рух.

— Такая нездаволенасць працай часта прыводзіць да дэпрэсій.

— А ў маім жыцці з'явіўся алкаголь. Я не хаваю, таму што гэта адзін з жыццёвых этапаў. Сітуацыя, калі я адчувала сябе шчаслівай толькі выпіваючы, мяне насцярожвала, я сама выдатна разумела, што гэта заходзіць занадта далёка. Мне пашанцавала, што, калі пачала займацца спортам, усё прайшло неяк само па сабе. Хоць выпіць магу і цяпер, таму што люблю кампаніі.

— Што матывавала пайсці ў трэнажорную залу?

— Абсалютна нічога. Туды мяне паклікаў добры сябар, гэта было акурат 8 сакавіка, ён сказаў: цяпер альбо ніколі. На той момант мне было ўжо практычна 32 гады. Схадзіла, вельмі спадабалася, спачатку займалася ў зале, нічога не разумеючы. Скажу, што заўсёды была худзенькай, 8 сакавіка сем гадоў таму я важыла 50 кг, сёння — 62 кг.

Неяк даведалася, што праходзіць конкурс фітнес-бікіні, глядзела тады ў асноўным на амерыканскіх спартсменаў, яны мне падабаліся, але здаваліся такімі велізарнымі. Праз год ужо сама пачала «сушыцца» і да мяне прыйшла думка, што хачу гэтым займацца.

Стала шукаць трэнера, які мог бы растлумачыць, як рыхтавацца на прафесійным узроўні. На пошукі такога чалавека спатрэбілася пяць гадоў. Затое зараз працую ў выдатнай камандзе «Стацэнка Цім», усе мае перамогі — заслуга Іветы.

— Поспехі прыйшлі не адразу?

— На першых турнірах усё ішло вельмі цяжка, ніхто не верыў, што нешта можа атрымацца. Добрыя словы, падтрымку тады людзі маглі сказаць мне ў твар ці напісаць у каментарыях на старонках у сацсетках, а вось колькі негатыву прыходзіла ў асабістыя паведамленні... Гэта было вельмі непрыемна. У мяне ёсць комплексы, і, як правіла, людзі траплялі менавіта ў іх.

— У людзей, якія паказваюць сваё цела са сцэны, ёсць комплексы?

— Вядома, я сабе вельмі не падабаюся. Так, я паказваю сваё цела, але гэта не значыць, што я ў захапленні ад яго. Адзіны раз, калі была задаволеная сабой на 100 % — еўрапейскі «Арнольд», які праходзіў у Барселоне.

— Як успрынялі такую кардынальную змену прафесіі вашы родныя?

— Спачатку яны не вельмі разумелі, чым я займаюся і навошта. Гэта не вельмі вітаў і муж, бо змяняецца тваё цела. Калі браў худзенькую, далікатную дзяўчыну, а потым яна стала іншай, мужчыну гэта не вельмі па душы.

— Дзеля спорту вы павялічылі сабе грудзі...

— Так, і таксама гэтага не хаваю, бо там нічога асабліва не было, а потым з'явілася. Мне трэба было сфарміраваць больш правільныя прапорцыі ў целе. «Родныя» грудзі ў мяне былі 4-га памеру, але пасля таго, як пачала ўзмоцнена займацца спортам, вялікі працэнт тлушчу сышоў і грудзі разам з ім. Перад аперацыяй быў міні-кансіліум, дзе ўрачы задалі мне пытанне: «Як вы ацэньваеце свае натуральныя грудзі па пяцібальнай шкале?» Я сказала: на пяцёрку. Чым выклікала іх ступар, маўляў, чаго вы тады прыйшлі? Але ж на спаборніцтвах мяне ацэньвае дзевяць суддзяў, а раз я ўвесь час прайграю, мае грудзі ім не вельмі падабаюцца. У прынцыпе, цяпер ва ўсіх фітнес-бікіні яны зробленыя, ды і ў шматлікіх звычайных дзяўчат, гэта ж модна і нічога тут не зробіш.

— Як адрэагаваў муж на гэта змяненне?

— Вельмі станоўча. Мы разам ездзілі на кансультацыю ў клініку.

— Выходзіць на сцэну ў купальніку не страшна?

— Не, я ж займалася фігурным катаннем, што там той сукенкі, таму ў мяне быў вопыт з'яўлення на публіцы ў мінімуме адзення. І першы раз не баялася, хутчэй, было нейкае хваляванне, таму што ў зале могуць знаходзіцца розныя людзі, у тым ліку не зусім адэкватныя.

— Ці адбіліся заняткі спортам на вашым здароўі?

— Перад Новым годам праходзіла медыцынскі агляд для жанчын 35—40 гадоў, здавала ўсе патрэбныя аналізы, усё было добра. Мабыць, не адбілася, калі толькі ў лепшы бок. Я люблю прабегчы вакол возера кружочак кіламетраў шэсць, стараюся спаць 7-8 гадзін, есці правільную ежу, мне, дарэчы, другую і не хочацца, — гэта залог здароўя, на мой погляд.

— З моманту, як пачалі займацца фітнесам, сур'ёзна перагледзелі свой прадуктовы кошык?

— Я хачу есці заўсёды, мне здаецца, калі чалавек не хоча есці, — у яго нешта са здароўем. Пытанне ў тым, што ты ясі і калі.

Маё харчаванне — гэта сем гадоў эксперыментаў. Пасля першага чэмпіянату Беларусі ў 2013 годзе я за 10 дзён паправілася на 10 кг, проста ела і не магла спыніцца. Гэта, вядома, ад няведання, мяне правільна не вывелі з падрыхтоўчага да турніру працэсу. Дзякуй богу, усё абышлося без наступстваў для фігуры і здароўя.

Калі я знайшла прафесіянала — трэнера Івету Стацэнку, яна напісала мне спіс прадуктаў, якія можна есці, і я яго строга прытрымлівалася. Прыйшлося адмовіцца практычна ад усіх прадуктаў, якія я ела да гэтага. Калі мы з мужам любілі каўбаску, вяндліну, то гэта, вядома, сышло. Таксама ў маім рацыёне няма малочных прадуктаў і хлеба (за выключэннем прыгатаванага самой у хатніх умовах).

Сёння ў маім рацыёне — яйкі (на сняданак я звычайна ем пяць штук — два з жаўтком, астатнія толькі бялок), грэчка, рыс, курыца, індычка, рыба, агародніна, аліўкавы і льняны алей. Магу з'есці хлебцы з сальцам (усміхаецца).

— На які ўзрост вы сябе адчуваеце?

— На гады 23. Але дзень на дзень не прыходзіцца, бываюць моманты (праўда, вельмі рэдка), калі адчуваю сябе нават не на свае 38, а на ўсе 50.

— Зараз вы працуеце фітнес-трэнерам, хто сёння звычайна прыходзіць у трэнажорную залу?

— Людзі розных узростаў, вельмі мэтанакіраваныя, якія ведаюць чаго хочуць па жыцці, а не толькі ў трэнажорнай зале, якія сочаць за сабой. Мае кліенты пераследуюць розныя мэты — хтосьці пахудзець, падцягнуцца, хтосьці адпачыць, пагутарыць, але ў той жа час і атрымаць нейкую фізічную нагрузку. Часта трэнажорная зала — гэта проста даніна модзе. Раней модна было быць худой, ледзь не анарэксічнай, цяпер у модзе падмацаваныя дзяўчаты. Мне пішуць, што хочуць цела, як у мяне, а я папярэджваю, што, скінуўшы вагу, яе яшчэ трэба ўтрымаць, а гэта часам яшчэ больш складана. Да таго ж трэба разумець, што я, сілкуючыся грэчкай і рысам, шчаслівая, а вось ці будзеце з такой ежай шчаслівыя вы?

— Што думаеце пра дзяўчат, якія прыходзяць у залу, як у рэстаран — нафарбаваныя з распушчанымі валасамі?

— Я нармальна да гэтага стаўлюся. Так, не заўсёды дзяўчаты прыходзяць у трэнажорную залу па спорт, ну і выдатна, таму што ўсе хочуць знайсці маладога чалавека і ўдала выйсці замуж. А тут людзі, якія не ляжаць на канапе з півам і чыпсамі. Напэўна, гэта добры ход. Выдатна, калі дзяўчына прыгожая, дагледжаная, галоўнае, каб трэнажор доўга не займала (смяецца).

Дар'я ЛАБАЖЭВІЧ

Фотаздымак са старонкі Дзіны ў сацсетках

Выбар рэдакцыі

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».