Скажы, Аліса...

— Скажы, Аліса, якая адлегласць да Месяца? — запыталася я ў сваёй электроннай сяброўкі.

— 384 400 кіламетраў, — пачула ў адказ.

— Колькі патрабуецца часу, каб да яго дабрацца?

— Самы хуткі палёт зойме восем гадзін трыццаць пяць хвілін, — зноў падказала Аліса.

А я задумалася: да Месяца ўсяго восем гадзін! А мае бацькі дабіраюцца з працы да дома амаль паўтары гадзіны. Хоць адлегласць значна меншая!

— Драбяза, — як заўсёды скажа тата. — Вось у Амерыцы...

У таты ўсё «драбяза». І на ўсё ў яго ёсць адказ. Звычайна для аргумента ён прыводзіць прыклад: як у Амерыцы, Японіі, Інданезіі і шмат дзе яшчэ. Цікава, ці ведае пра гэтыя факты Аліса?

А ў маці і на дробязі часу няма. Яна ўся ў працы. І калі прыходзіць дадому, амаль з парога кажа: «Пачынаецца мая другая змена».

Я пагутарыла б з татам пра дробязі. Але пасля прывядзення фактаў у яго спартыўныя тэлеперадачы, гутарка з суседам, маленькі рамонт. Словам, драбяза...

Я паразмаўляла б з папугаем Жорыкам. Але той маўчыць, як партызан. Відаць, размаўляць з вучаніцай 5 «А» класа нецікава. А можа, я не яго ўзровень? І ён мяне проста ігнаруе?

Пра «ўзровень» мне заўсёды кажа Сашка, які жыве на нашай лесвічнай пляцоўцы. Ён вучыцца ў восьмым класе і лічыць сябе вельмі дарослым, каб размаўляць з «малымі».

На гадзінніку сёмая вечара. Я пакуль усё яшчэ адна. Бацькі вернуцца з працы праз паўгадзіны. Гэта калі, вядома, яны не зойдуць у супермаркет. Гэты час я баўлю са сваёй электроннай сяброўкай Алісай, ну і з папугаем Жорыкам, хоць ён мне нічога не адказвае.

Я, вядома, магла б патэлефанаваць сяброўцы Машы. Але тая, як заўсёды ў такі час, робіць хатняе заданне па матэматыцы. Маша марыць стаць вядомай. Каб яе біяграфія стаяла ў адным шэрагу з такімі вучонымі, як Архімед, Альберт Эйнштэйн, Леанард Эйлер. А на дробязі ў яе часу няма. Пасля таго як Машка ўдосталь нарашаецца прыкладаў, яна будзе глядзець любімы навуковы серыял.

Я ж пакуль не ведаю, што ў гэтым свеце для мяне важна. Знаходжуся ў пошуку.

— Скажы, Аліса, што такое пошук?

— Перабор пэўнай сукупнасці аб'ектаў, пры якім праводзіцца аналіз кожнага аб'екта да таго часу, пакуль не будзе вычарпаная сукупнасць аб'ектаў або аналіз не пакажа, што аб'ект задавальняе вызначаным крытэрыям, — адчаканіла сяброўка.

Ого! Паспрабуй запомніць! Шкада, што Алісу нельга браць з сабой, калі ідзеш адказваць да дошкі. Калі б гэта было магчыма, я была б выдатніцай.

Зазваніў тэлефон.

— Весялова, матэматыку зрабіла? — запытаўся Колька.

Колька — вучань так сабе. Ён не марыць стаць вядомым вучоным, яго цікавяць толькі хакей і футбол.

— Так, — адказваю я яму.

— Які адказ? — запытаўся Колька.

Я называю лічбы.

— Зразумела, — адказвае Колька.

— Што зразумела? — пытаюся я. — Табе нават нецікава ведаць дзеянні?

— Драбяза. Я тут у пошуку футбольнай амуніцыі. На трэніроўку спазняюся. Не да дзеянняў.

Так, так. Я забылася сказаць, што Колька марыць стаць вядомым футбалістам. Нашым Раналду. А ўсё іншае для яго — драбяза. Нават дзеянні.

А кім мару стаць я? Ніякіх схільнасцяў у мяне няма. Мабыць, я так і застануся Настассяй Весяловай. Толькі з часам стану дарослай.

Я паглядзела на Жорыка. Цікава, кім марыць стаць ён? Відаць, гэтаксама як і яго маленькая гаспадыня, нікім. Інакш бы ён даўно навучыўся размаўляць і здымаўся ў кіно. Я глядзела б яго па тэлевізары і ўсім сваім знаёмым казала, што гэта мой Жорык.

— Скажы, Аліса, які самы вядомы папугай?

— Алекс. Афрыканскі шэры папугай, які атрымаў вядомасць з-за эксперыментаў доктара навук Айрын Пеперберг.

Эксперыменты! Не, я нікому не дазволю ставіць доследы на маім Жорыку. Няхай ён таксама будзе невядомы. Драбяза! Затое ён заўсёды будзе побач са мной.

— Скажы, Аліса, якая адлегласць ад супермаркета да нашага дома?

— Адказ не знойдзены, — праз некалькі секундаў паведаміла тая.

— Хоць штосьці ты не ведаеш! — узрадавалася я.

Я падышла да акна. Каля пад'езда сядзеў на прывязі сабака і чакаў свайго гаспадара. Ён не зводзіў вачэй з дзвярэй.

«Цікава, колькі ён вось так сядзіць?» — падумалася мне.

Магчыма, столькі, колькі я чакаю сваіх бацькоў з працы. Мне захацелася выйсці на двор, пазнаёміцца з сабачкам. Цікава, што б ён расказаў мне, калі мы маглі б зразумець адзін аднаго?

Пэўна, пра сваё жыццё. Што вось так увесь час чакаеш тых, хто прыручыў, а яны нават пра цябе ў гэты момант не думаюць. Ці думаюць так: «Нічога з ім не станецца. Пачакае». І так штодзённа.

У гэты час з пад'езда выйшла пара. Сабачка радасна завіхляў хвастом. Праз некалькі імгненняў яны ўтраіх пайшлі па дарожцы. Сабака бег паперадзе і ўвесь час азіраўся. Відаць, баяўся, што яго гаспадары зноў некуды знікнуць. Але яны не знікалі. І яму, відаць, ад гэтага было радасна.

У той момант я пачула, як адчыняюцца нашы ўваходныя дзверы. Вось і дачакалася! Цяпер усе дома!

— Скажы, Аліса, ты гэтаму рада?

— Вядома, — адказала сяброўка. — Бо гэтаму рада ты...

Тады я ўсвядоміла яшчэ адну маленькую дробязь у сяброўстве. Але якую важную! Аказваецца, і дробязь бывае важная. Я падумала аб тым, што трэба пацікавіцца ў таты, як там наконт гэтага ў Амерыцы ці Інданезіі.

І пабегла ім насустрач...

Даведка

Аліса — віртуальная галасавая памочніца, створаная кампаніяй «Яндэкс». Імітуе жывы дыялог, распазнаючы натуральную гаворку (вусную і пісьмовую) і даючы адказы на пытанні (прамаўляючы іх уголас і выводзячы на экран). Афіцыйны запуск Алісы адбыўся 10 кастрычніка 2017 года.

Андрэй СІДАРЭЙКА