Недапалак
Палова на дзясятую. Яшчэ паспявае. Схавала тэлефон у кішэню. Прыбавіла хуткасці. З-за спіны чуўся рогат пакінутай кампаніі. Ліза павінна вярнуцца а дзясятай. Інакш будзе дрэнна.
Дзяўчына і сама не разумела, як так сталася, што яна спазняецца. Ці то надта развесялілася ды выпадкова не заўважыла, як прабег час, ці то наўмысна ігнаравала яго, правакуючы чарговы скандал дома.
Дзяўчына агледзелася. Надта далёка да бліжэйшай сметніцы — няма часу кружыць. Выкінула недапалак у сумёт. Увесну будзе непрыгожа, канечне. Але ж яна не адна такая…
Ад кола агляду ўніз. Праз невялікі масток — крыху прайсці — пад вялікі мост — і вось яна ўжо ў Купалаўскім парку. А там наўскасяк і зноў цераз мост — у гэтым горадзе шмат мастоў — па вуліцы Купалы да вуліцы Багдановіча. І яна амаль дома.
Ліза змерзла. Ля ракі было надта халодна. Яна сунула рукі ў кішэні, яшчэ раз намацала мабільны. Усё будзе добра. Наперадзе ззяла цемрай арка пад мостам. Не, а палове на дзясятую з дзяўчынай не можа нічога здарыцца. Яна смела рушыла ў змрок.
Цемра Лізу ніколі не палохала. Ліза не баялася міфічных пачвар. Яна баялася людзей.
Нехта ці то штурхнуў яе, ці то наступіў на пятку, прымусіўшы рэзка рвануць наперад. Яна выбегла ў слабае святло ліхтароў. Крыху наперад, павярнуць направа — да фантана з дзяўчатамі. Толькі вось прысады нейкія незнаёмыя. Іншы асфальт, іншыя лаўкі — яна ў Мінску такіх не бачыла.
Павярнулася назад, разгубленая. Не магла ж яна выйсці недзе не там. Моста за спінай не аказалася. Як і Свіслачы. Толькі дрэвы, дрэвы, дрэвы. Клёны, каштаны, ліпы. Ліза захлынулася халодным паветрам.
Кінулася наперад: недзе там гудзеў праспект. Але прысады і не думалі заканчвацца. Ні фантана, ні музея, ні помніка.
Як можна заблукаць у цэнтры Мінска? Няўжо Пашка падмяшаў у яе колу гарэлкі? Тады дадому можна ў прынцыпе не вяртацца. Унутры пахаладзела. Халоднымі дрыготкімі пальцамі яна дастала з кішэні смартфон, каб глянуць час. Няма сеткі. Перазагрузіла. Патрэсла. Пацерла між далоняў. Пахукала. Мабыць, ад холаду заглючыў.
Урэшце кінулася бегчы…
Слёзы грэлі шчокі, сэрца тахкала недзе ў горле, перашкаджаючы дыхаць, ногі не слухаліся. Бацька не паверыць, што яна заблукала. Бацька нават слухаць не стане. Зноў давядзецца скарыстаць цэлы цюбік таналкі за адзін раз. Зноў давядзецца пераапранацца на фізкультуру ў туалеце, асобна ад дзяўчат. Зноў давядзецца хаваць вочы ад суседзяў па лесвічнай пляцоўцы. Зноў…
— Хэй, — раптам гукнулі яе аднекуль збоку. — Што здарылася?
Яна замерла, спалохана азіраючыся. Да яе выйшаў юнак — адкуль толькі ўзяўся? Самы звычайны, крыху старэйшы за яе. Цёмны ўскудлачаны чуб з-пад смешнай скандынаўскай шапкі, стылёвы апранак, яркі заплечнік, дарагія красоўкі.
— Усё ў парадку, — хаваючы заплаканыя вочы, адказала Ліза. — Я проста крыху заблукала…
Хацела б яна сустрэць такога ў якіх іншых абставінах.
— Вы першы раз у Мінску? — мякка, уважліва пацікавіўся малады чалавек.
— Я тут жыву, — нерашуча паціснула плячыма яна.
Зараз будзе смяяцца…
— Здымайце паліто.
— Ш-што?
— Здымайце, хуценька. Мала часу, — ён падышоў бліжэй, узяў яе за локаць.
Ліза зноў заплакала, паматала галавой.
— Адчапіцеся ад мяне. Калі ласка. Я нічога вам не зрабіла…
— Я хачу дапамагчы. Вы не патрапіце дадому, калі не паслухаецеся. Здыміце паліто і апраніце навыварат.
Дзяўчына глянула на юнака, нервова расшпіліла гузікі. Пальцы зусім не слухаліся. Юнак акуратна зняў з яе паліто, вывернуў ды зноў накінуў на плечы.
— А цяпер трымайцеся, — працягнуў ёй далонь. — І не глядзіце назад.
Ён упэўнена рушыў наперад, не разбіраючы шляху, па сырой глебе ды жухлай траве. Лізе было шкада і сваіх новых ботаў, і яго яркіх красовак, але яна паслухмяна трымала цёплую руку юнака. Праз якую хвіліну яны выйшлі на тратуар недалёка ад Купалаўскага музея. Дзяўчына зноў заплакала. Цяпер ужо ад палёгкі ды неразумення. Тэлефон у кішэні раззлавана гудзеў.
— Слухаю, — спалохана сказала яна ў трубку.
— Дзе цябе чэрці носяць?!
— Я падыходжу, падыходжу, — прамармытала яна, хоць разумела, што робіць сабе толькі горш — да дому як мінімум хвілін пятнаццаць.
— Калі цябе не будзе ў хаце праз пяць хвілін, будзеш заходзіць праз акно.
Яна разгублена зірнула на юнака.
— Я падвязу, — спакойна кіўнуў ён і дастаў з кішэні ключы ад машыны.
— Ваш бацька амаль што меў рацыю, калі спытаў, дзе вас носяць чэрці, — заўважыў ён, калі яна ўладкавалася ў яго ўтульнай машыне.
У салоне было чыста, пахла добрым мужчынскім адэкалонам, мандарынамі ды — зусім крыху — зёлкавай гарбатай.
— Што вы маеце на ўвазе?
— Вам лепш не распавядаць нікому, што вы заблукалі ў цэнтры Мінска, — замест адказу заўважыў юнак, упэўнена кіруючы аўтамабілем. — Наўрад ці хто-небудзь паверыць, што вас збіў са шляху лясун. Напэўна, кінулі штосьці міма сметніцы?
— Недапалак, — шэптам прызналася Ліза.
Юнак сказаў:
— Заўсёды апранайце што-небудзь навыварат, калі будзеце хадзіць праз гэты парк адна, — ён ад вас цяпер не адчэпіцца. Лясун часта водзіць дзяўчын, якія, паводле яго меркавання, непрыстойна сябе паводзяць. А ў лесуна погляды, скажам так, старамодныя.
У які іншы дзень Ліза б толькі пасмяялася ды пакруціла пальцам ля скроні, але цяпер пакорліва кіўнула, запамінаючы кожнае слова юнака.
— Поспехаў з бацькам. Беражыце сябе.
Ёй не хацелася выходзіць з машыны, але ў яе была ўсяго хвіліна, каб узляцець на пяты паверх.
Аліна ДЛАТОЎСКАЯ
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».