Фотаслова Яўгена Пясецкага

Ча­ка­лі ў спя­ко­це

пры­ціх­лыя тра­вы,

Угля­да­лі­ся ў да­леч ста­рыя ду­бы —

Ад­куль пры­плы­вуць

ра­та­валь­ныя хма­ры?

Ад­куль пры­ня­суць пра­ха­ло­ду

вят­ры?

Ча­кан­не даж­джу...

Лёс па­зна­чыў ча­кан­нем

Ка­хан­не і здра­ды

для кож­на­га з нас.

І час на­ра­джэн­ня,

і час раз­ві­тан­ня —

Усё праз ча­кан­не пры­хо­дзіць

што­раз.

І дождж пры­ля­цеў.

Той, што ўсі­мі ча­каў­ся,

У спё­ку для кож­на­га

ма­раю быў —

Ён це­шыў­ся квет­ка­мі,

з ду­бам шап­таў­ся

І шчод­ра брыль­ян­ты

даж­джы­нак да­рыў.