Як глядзелі фінал чэмпіянату свету па футболе ў Мінску

Футбольны мундзіяль - гэта заўсёды не толькі галы, ачкі, месцы і проста спорт, а яшчэ і свята для мільёнаў балельшчыкаў, якое ахапіла не толькі Расію - гаспадыню чэмпіянату, але і ўвесь свет. Нават людзі, далёкія ад спорту, на працягу гэтага месяца абмяркоўвалі падзеі, якія адбываліся на футбольных палях. На расійскіх стадыёнах збіраліся тысячы людзей і не менш прыхільнікаў футбола глядзелі матчы ў фан-зонах, барах і на хатніх тэлевізарах.

Як правіла, чэмпіянаты свету па футболе з'яўляюцца аднымі з самых рэйтынгавых спартыўных падзей на планеце, а гэта значыць, што яшчэ і самымі прыбытковымі (пасля летніх Алімпійскіх гульняў). Напрыклад, мундзіяль, які прайшоў у 2014 годзе, паглядзелі каля 3 мільярдаў чалавек, што складае палову (49-52%) жыхароў планеты. Даход ад гэтага чэмпіянату склаў 4 мільярды долараў, з іх 3 мільярды - гэта сродкі ад рэалізацыі медыяправоў і паступлення ад спонсараў. Планавалася, што цяперашні чэмпіянат у Расіі перавысіць гэтыя лічбы.

Наогул, трэба сказаць, што чэмпіянат 2018 развянчаў многія міфы пра Расію, кіраўнік ФІФА Джані Інфанціна ўчора адзначыў, што цяперашняе першынство планеты стала лепшым у гісторыі.

На стадыёне ў Лужніках глядзець фінал чэмпіянату свету сабраліся тысячы людзей, сярод якіх кіраўнікі дзяржаў, сусветныя зоркі спорту і шоу-бізнэсу. Мільёны людзей эмацыйна падтрымлівалі каманды ў фан-зонах, арганізаваных у розных краінах свету. Напрыклад, у Францыі, у цэнтры Парыжа, хварэць за сваю зборную сабраліся два мільёны чалавек. У Мінску людзей было значна менш, але яны таксама, нягледзячы на ​​дажджлівае надвор'е, выйшлі ў цэнтр горада, каб адчуць атмасферу футбольнага свята.

Увечары нядзелі на Кастрычніцкай плошчы, дзе размясцілася галоўная фан-зона ў горадзе, людзі пачалі збірацца задоўга да стартавага свістка матча Францыя-Харватыя. Раз-пораз дзесьці непадалёк кружылі фанаты ў майках каманд-фіналістак, сцяжкі гэтых зборных упрыгожвалі твары неабыякавых да галоўных футбольным разборак года.

Каб размясціць усіх жадаючых месцаў, прадугледжаных арганізатарамі фан-зон, відавочна не хапала, таму мінчане выбудоўвалі шэрагі з драўляных паддонаў прама пад адкрытым небам перад вялікім экранам. Зразумець, за каго хварэе большасць, было цяжка, перадматчавая прагнозы былі рознымі. Хтосьці аддаваў перавагу больш тытулаваным французам за вопыт і клас, а хтосьці ўсім сэрцам падтрымліваў сціплых харватаў, якія для многіх нечакана прабіліся ў фінал.

- Хварэю за зборную Харватыі, таму што будзе выдатна, калі каманда, якая ніколі не выйгравала чэмпіянат свету стане чэмпіёнам. І наогул, мне падабаецца гэтая зборная, вельмі збалансаваны калектыў, яны малайцы, - дзяліцца эмоцыямі балельшчык Яўген Навакоўскі. - Я першы раз пабываў на фан-зоне ў Мінску, да гэтага тыдзень быў у Піцеры на самім чэмпіянаце, там неверагодная атмасфера, але і ў нас таксама выдатна.

- Лічу, што зборная Францыі сёння павінна перамагчы, гэтая каманда доўга ішла да галоўнага тытула. У іх вельмі моцная зборная, якая вартая перамагчы. Наогул, вельмі цікавы, імпульсіўны, нечаканы для многіх чэмпіянат. Швецыя, Расія, Харватыя - гэтыя каманды паднеслі сюрпрызы, - расказваае Андрэй Авіжэнь. – А галоўнае расчараванне турніру, мабыць, Партугалія. Я першы раз тут, на падобным фэсце, вельмі цікава, калі шмат людзей аб'яднаны аднымі ідэямі.

Фінал аказаўся не проста цікавым, але яшчэ і багатым на галы, таму раз-пораз публіка выбухала крыкамі і падскокваннямі. Беларусы радаваліся як за французаў, так і за харватаў.

Пасля матчу і кранальнай цырымоніі ўзнагароджання, нягледзячы на ​​дождж, людзі не спяшаліся разыходзіцца, адны ўздымалі кубкі з пенным напоем (якое дарэчы было самым запатрабаваным таварам у гэтыя дні на фан-зонах), іншыя яшчэ доўга абмяркоўвалі фінал, успамінаючы самыя яркія моманты.

- Матч атрымаўся нядрэнным, калі б пры ліку 2:1 Харватыя зраўняла лічбы была б нейкая інтрыга, але яны прапусцілі яшчэ адзін гол і было відаць, што дагнаць французаў ужо будзе вельмі цяжка. 4:2 даволі буйны лік для фіналу, але затое балельшчыкам было на што паглядзець, - дзеліцца ўражаннямі Аляксандр Стрыжань. - Гэта быў самы непрадказальны чэмпіянат за апошні час, шмат каманд-сярэднячкоў адправілі лідараў дадому, за гэтым было цікава назіраць.

Дар'я ЛАБАЖЭВІЧ

Фота Ганны ЗАНКАВІЧ