Наш сённяшні герой мог бы з поспехам рэалізаваць сябе ў любым іншым месцы, але ён выбраў для гэтага сваю малую радзіму. Дзякуючы такім людзям і жыве наша глыбінка. Калі б не яны, магчыма, некаторых вёсачак сёння ўжо і не існавала б.
Вёска Гарадзецкая маленькая, але вельмі маляўнічая. Шмат дрэў і сенажацяў, адным словам — раздолле. Тут разумееш, чаму Юрый Зямцоў зрабіў стаўку на коней. Нават, калі іх няма паблізу, душа рвецца вонкі і тупаціць у нецярпенні, як неаб'езджаны скакун.
Хобі стала працай
— Жыў у сельскай мясцовасці, з самага дзяцінства сярод коней. Бацькі былі толькі рады. Гэта ж нармальна, калі сын дапамагае араць, скародзіць. А ў калгасе, як толькі пачынаецца нарыхтоўка сена, мы хутчэй заскокваем на нашых саўрасак — і дапамагаць. Касцам ваду падвозіў, напэўна, яшчэ ў класе пятым, — расказвае пра сябе мясцовы прадпрымальнік, вялікі аматар каней Юрый Зямцоў, заснавальнік КФГ «Зямцоў».
Калі ў восьмым класе прыйшлі агітаваць паступаць у Клімавіцкі аграрны тады яшчэ тэхнікум, Юрый доўга не раздумваў. А што было сумнявацца, калі там якраз адкрылі конна-спартыўную школу. Пра алімпіяды і кубкі, прызнаецца, думкі не было, а вось тое, што зможа знаходзіцца бліжэй да сваіх улюбёнцаў, грэла. І спецыяльнасць ветэрынара выбраў з такім разлікам, што ў будучыні будзе ім дапамагаць. Пакуль вучыўся, сяброў знайшоў па інтарэсах, з некаторымі і зараз падтрымлівае сувязі.
Апошнія дзесяць гадоў суразмоўнік займаўся тым, што разводзіў коней як аматар, а два гады таму вырашыў зрабіць хобі справай жыцця. І зараз імкнецца да таго, каб бізнес быў на ўзроўні.
— А чаму не займацца? — паціскае плячыма Юрый. — Мясцовая ўлада падтрымлівае. Ды і ўмовы вядзення бізнесу задавальняюць. Калі аформіўся, былі паслабленні. Тры гады без падаткаў, з палівам дапамагаюць — адным словам, падтрымка вялікая. Выдзелілі зямлі 240 гектараў — больш узаром, болей атрымаем збожжа і сена. Для коней гэта асноўная ежа. Стварыў пяць рабочых месцаў, аднаму з такімі аб'ёмамі не справіцца. Ёсць надзейныя памочнікі. Адзін з іх — сябра Аляксандр Клачко з пасёлка Шырокі. У яго свая падсобная гаспадарка. Я яму дапамагаю, ён мне. Трактарыст Аляксандр Саўчанка з вёскі Сідараўка добра нарыхтоўвае кармы. Усе хлопцы майстры сваёй справы. Разам прасцей зарабіць. Калі адно аднаму дапамагаць, заўсёды лягчэй. Нехта сена нарыхтуе, нехта дапаможа з будаўніцтвам. Тым больш калі гаспадарка вялікая. Акрамя коней, напрыклад, вырошчваю яшчэ і бычкоў на продаж.
Аграсядзіба з сялянскім ухілам
У Гарадзецкай поўным ходам ідзе будоўля. Прадпрымальнік за адну базавую выкупіў былую пачатковую школу, якая некалькі гадоў пуставала. Непадалёк зроблена прасторная альтанка, дзе можна будзе добра правесці час у дажджлівае надвор'е. А вось у драўляным будынку школы плануе зрабіць вялікую банкетную залу і пакой для адпачынку.
Унутры кіпіць работа. Ужо зроблены каміны і вялікая руская печка. У печцы гарыць агонь, у памяшканні цёпла і прыемна пахне свежым дрэвам. Будучая банкетная зала ўражвае памерамі. Сцены, удакладняе гаспадар, будуць драўляныя, на адной з іх — карціна на ўсю шырыню. Уяўленне тут жа пачынае маляваць нешта ў сялянскім стылі. Пакой для адпачынку размесціцца ў другім крыле будынка. Зараз там пакуль што адзін камін, але з цягам часу з'явіцца мяккая мэбля. Дарэчы, работы яшчэ ідуць, а людзі ўжо цікавяцца: калі можна заязджаць? Чуткі хутка распаўсюджваюцца.
Побач цагляны будынак, да якога яшчэ рукі не дайшлі. Але ён у добрым стане. З часам у ім адкрыецца гасцініца. З вокнаў яе будзе адкрывацца маляўнічы від.
Пералескі мяжуюцца з сенажацямі, спіць пад лёдам маленькая рачулка. Прыгожа. Гаспадар прадбачліва паставіў лаўку, і нават не адну. Летам пейзаж разбавіць табун коней, глядзець на якіх можна таксама бясконца, як і на агонь у каміне.
— Вясной яшчэ некалькі лавак пастаўлю, зраблю альтанкі, — дзеліцца планамі Юрый. — Збіраюся добраўпарадкаваць парк. Разам з будынкамі школы мне далі для абслугоўвання каля гектара зямлі ў арэнду. Летась пасадзіў каля трох сотняў маладых хвоек. Будуць абараняць аграсядзібу ад ветру. Ды і пах цудоўны.
Звяртаю ўвагу на пафарбаванае ў белы колер дрэва пасярод сядзібы. Гэта што, такі дызайнерскі ход? «Збіраемся такім чынам звярнуць на сябе ўвагу буслоў, — усміхаецца прадпрымальнік. — Зробім на ім яшчэ і аснову пад гняздо». Для аховы аграсядзібы і коней Юрый збіраецца зрабіць гадавальнік для туркменскіх алабаяў. Гэтыя вартавыя сабакі вельмі яму падабаюцца.
Сціплае абаянне ламавікоў
Каняферма знаходзіцца крыху далей ад аграсядзібы. Там таксама вядзецца будаўніцтва, узводзяцца камфартабельныя апартаменты для коней.
На падворку шчыруюць людзі ў будаўнічай форме, за іх перамяшчэннямі ляніва назірае туркменскі алабай Шаман. Убачыўшы нас, пазяхнуў і пачаў манатонна брахаць. На выгляд дабрадушны, але яго лепей не злаваць, параіў гаспадар.
На гаспадарчым двары заўважаю сані — амаль музейны экспанат. А побач новыя, зробленым рукамі таленавітага тутэйшага майстра Дзмітрыя Казлова. У фермера ёсць планы катаць гасцей на навагоднія святы.
У загоне адпачываюць коні. Каля іх завіхаецца Алег Чэкін. «Сена, вада, соль, авёс — галоўны рацыён нашых гадаванцаў, — кажа ён. — На гэтым і вырастаюць асілкі. Пакуль у нас восем жарабят, але хутка яшчэ будуць». Ён падзывае да сябе Марсэліту. Кабылка крыху саромеецца, але ж пазіруе для фота. І не хавае сваіх пачуццяў да канявода.
Цяжкавозы — менавіта тыя коні, на якіх робіць стаўку Юрый Зямцоў. Спартыўныя, вядома, прыгажэйшыя, але ім і догляд болей далікатны патрэбны. Цяжкавозы больш вынослівыя і амаль не хварэюць. У табуне Зямцова каля 30 коней гэтай пароды. Ёсць жаданне купіць яшчэ і ўладзіміраўскага жарабца для верхавой язды, ужо і перагаворы вядуцца.
Прызнаюся, пасля сустрэчы з гэтымі веліканамі сімпатыі да іх у мяне дадалося. Асабліва ўразіў Рупар — гняды конь з доўгай чорнай чупрынай на вачах. Выгляд у яго як на карціне Васняцова з трыма асілкамі. Напэўна, менавіта на такім калісьці ездзіў Ілья Мурамец.
— Засталося купіць Рупару добрую збрую, і наогул прыгажун будзе, — кажа Юрый. — Плануем выездзіць некалькі коней, каб на святы катаць людзей.
Кабылкі пасуцца асобна. Кармоў для іх нарыхтавана з запасам, на мой погляд, не на адзін табун хопіць. «Дзяўчаты» спачатку на нас не рэагуюць. Потым адна з іх адрываецца ад ежы і накіроўваецца да гаспадара. «Гэта сяброўка Рупара», — знаёміць Юрый і ласкава дадае: — Зорачка. Адчуваецца, што яна галоўная ў гэтым жаночым «батальёне». За ёй падцягваюцца і іншыя — сівая, шэрая, рудая, руда-рабая. Ну якія ж яны прыгажуні, вока не адвесці. Здаецца мне, што бізнес у Юрыя добра пойдзе. Не захапіцца коньмі нельга. Абавязкова захочацца сустрэцца з імі яшчэ раз.
— Вельмі важна застацца менавіта на сваёй тэрыторыі і неяк яе развіваць. Малая радзіма — гэта вечнае, — дзеліцца напаследак думкамі Юрый Зямцоў. — Я нават вырашыў паспрабаваць сябе ў ролі дэпутата. З людзьмі заўсёды быў у добрых адносінах, я ж тут раней ветэрынарам працаваў. Калі звяртаюцца, не адмаўляю. Вось павільён для жыхароў вёскі Мядзвёдаўка разам са сваімі работнікамі зрабіў. Я сябе знайшоў на радзіме і задаволены. Добра, дзе нас няма. З'язджаюць тыя, хто сябе на радзіме рэалізаваць не можа. Мы ж спраўляемся. Трэба ставіць мэту і дабівацца. А цяжкасці паўсюль можна знайсці. Я не гарадскі чалавек, мне даспадобы вёска.
Старшыня Краснапольскага райсавета дэпутатаў Анжаліка Гоман:
— Бізнес і ўлада ў нас у раёне добра супрацоўнічаюць. Робім стаўку на жывёлагадоўлю і лес. Ёсць прадпрымальнікі, якія займаюцца гэтым па-сур'ёзнаму. Наогул, для раёна ініцыятыўныя, актыўныя людзі заўсёды знаходка. А Юрый Зямцоў не толькі прадпрымальнік, ён яшчэ і дэпутат сельскага і раён-нага Саветаў. Заўсёды ідзе насустрач пажаданням насельніцтва. Як прадпрымальнік стварыў новыя рабочыя месцы ў рамках рэалізацыі Дэкрэта № 3. Важна, што такія людзі застаюцца ў раёне і займаюцца развіццём сваёй тэрыторыі.
Нэлі ЗІГУЛЯ
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.