— Знік мой гузік! Згубіўся! Не магу нідзе яго знайсці! — жаліцца бабуля, заходзячы ў ардынатарскую.
— Які гузік? Чаму вы так з-за яго перажываеце? Зараз пашукаем яго разам, — спрабую як псіхолаг суцешыць бабулю і адначасова ўдакладніць, што ж насамрэч здарылася.
— Ой, не знойдзем! Я ўжо ўсё абшукала! Яго нідзе няма! — плача яна.
— Ён такі каштоўны? Можа, старажытны? А дзе ж ён быў? На вашай сукенцы ці на кофтачцы? — распытваю я.
— Не, не на сукенцы! У скрыначцы! Ён — звычайны! Але я ж яго карміла! Я ж яго даглядала! — не супакойваецца бабуля.
— Як кармілі? Каго? Гузік?! — мне робіцца не па сабе. Чысценькая, ахайная, разважлівая, цалкам адэкватная бабуля — і раптам такое!
— Я на нітачку яго падвешвала і маятнік рабіла! Ну, вы ж разумееце, пра што я кажу, — тлумачыць бабуля.
— А-а-а... І навошта вам маятнік?
— А я ў яго пыталася, ці прыйдзе да мяне валанцёрка Оля! — паведамляе бабуля.
Дзякуй богу, гузік стараннямі медсёстраў дый іншых супрацоўнікаў бальніцы неўзабаве знаходзіцца. Бабуля адразу ж супакойваецца і весялее. А валанцёрка Оля ў той дзень не прыходзіць. Яна і так даволі часта наведвае бальніцу, нягледзячы на тое, што ў яе — свая сям'я, адказная праца, ужо не маладыя бацькі, іншыя справы...
Самадастатковых людзей сталага веку ў нашай краіне і ў наш час — адзінкі. Адсутнасць самадастатковасці часта прыводзіць да вялізных праблем: чалавек, які нічым не заняты, пачынае патрабаваць да сябе падвышанай увагі сваякоў, медперсаналу, валанцёраў, бо ён не ў стане застацца сам-насам з сабой.
Але ні сваякі, ні медыкі, ні валанцёры, ні псіхолагі пры ўсім іх жаданні не могуць удзяліць такому чалавеку столькі ўвагі, колькі ён патрабуе. Чалавек пакутуе, хваробы прагрэсуюць.
У той жа час павялічваецца колькасць маладых людзей, якія з задавальненнем застаюцца сам-насам са сваім улюбёным камп'ютарам, і больш ім ніхто і нішто непатрэбна, нават жаданне апынуцца за межамі ўласнай кватэры ў іх адсутнічае.
Не, гэта не тыя маладыя людзі, якія захварэлі на залежнасць ад камп'ютарных гульняў і сацыяльных сетак і для якіх адзінай слушнай будзе парада як мага хутчэй звярнуцца па дапамогу да псіхолага або ўрача-псіхатэрапеўта.
Маладыя людзі, пра якіх я кажу, працуюць за камп'ютарам, заказваюць па камп'ютары неабходныя харчовыя і прамысловыя тавары, там жа знаходзяць сабе сяброў, а потым, таксама па камп'ютары, пытаюцца ў псіхолагаў, ці нармальны лад жыцця яны вядуць, калі... не выходзяць з кватэры па некалькі тыдняў? І ці ўсё з імі ў парадку, калі такі лад жыцця іх цалкам задавальняе?
...Час знаходжання бабулі ў бальніцы падыходзіць да завяршэння, а яна зусім не хоча вяртацца дамоў, дзе ёй давядзецца цэлымі днямі быць адной «на ўсім гатовым». Яна марыць аб інтэрнаце, але клапатлівыя і любячыя сваякі ніколі не наважацца зрабіць такі крок. І таму дзень выпіскі з бальніцы, які, здавалася б, мусіць быць для чалавека вельмі радасным, для некаторых пацыентаў становіцца, як ні дзіўна, даволі сумным.
Згадваю і яшчэ адну вельмі прыемную, сімпатычную пажылую жанчыну, якая, нягледзячы на зусім дрэнны зрок, увесь час чытала кніжкі. «Я не хачу думаць аб мінулым, таму і чытаю іх адну за адной», — казала яна.
Была і іншая, якая, наадварот, успамінала сваё мінулае з вялікай удзячнасцю, і хоць жыццё ў яе было зусім не лёгкае, яна не пачувалася самотнай. Можна толькі парадавацца за такіх людзей і павучыцца ў іх любові да жыцця, напоўненага сэнсам, вераю, служэннем іншым людзям і здольнасцю перамагаць любыя цяжкасці.
Марына БАБРОЎСКАЯ, псіхолаг
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.