Здаецца, конкурс «Студэнт года — 2018» прайшоў зусім нядаўна. Яшчэ чутны апладысменты, не сціхлі радасныя воклічы. Асабліва яркія ўспаміны засталіся ў пераможцы — Антона ЛЕМЕША, пяцікурсніка педыятрычнага факультэта Гродзенскага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта. Як і чым жыве ўзорны сын, найлепшы студэнт і будучы ўрач сёння?
Вярнуцца ў прывычнае жыццёвае кола ён змог адразу. Падрыхтоўка да конкурсу займала ў хлопца ўвесь вольны час. А, як вядома, у студэнта медыцынскай ВНУ яго і так няшмат: вучыць даводзіцца па тры-чатыры гадзіны ў дзень, часам нават ноччу.
— Паступіўшы ва ўніверсітэт, ад стрэсу і напружанай вучобы схуднеў на дзесяць кілаграмаў! — успамінае Антон. — Аднак маральна да руплівай працы быў гатовы. Недарма ж тры гады вучыўся ў мінскім медыцынскім каледжы. Ды і ўрачом хацеў стаць з дзяцінства. Заўсёды адчуваў, што хачу і магу дапамагаць — гэта для мяне сапраўднае шчасце. Да таго ж, плённая праца ды добрыя вынікі — своеасаблівая падзяка маме, якая верыць у мяне, аддае шмат сіл на маё выхаванне.
Працаздольнасць, імкненне дайсці да канца ў любой справе, адказнасць — тое, што хлопец пераняў у бацькоў. Лайдачыць Антон не любіць, таму з самага пачатку самастойнага студэнцкага жыцця — падпрацоўвае. За восем гадоў пабыў і санітарам, і акушэрам. Цяпер жа пяцікурснік — фельчар хуткай дапамогі. Яго начное дзяжурства доўжыцца дванаццаць гадзін. Пасля — адразу ж на вучобу, пра сон можна забыць. Але ў Антона правіла: ніколі сябе не шкадаваць. Затое хлопец самастойна можа аказаць першую дапамогу, зрабіць укол, перавязку, запісаць кардыяграму — усё тое, што ўваходзіць у працоўныя абавязкі. Давялося Антону і роды дома прыняць. «Гэта быў шок! Я ведаў толькі тэорыю, бачыў, як усё робяць у радзільным доме, — расказвае ён. — Але каб самому?! Прыйшлося сабраць волю ў кулак. А што рабіць? Ніхто ж, апрача мяне, дакладна не дапамог бы...»
А яшчэ ён можа рэанімаваць чалавека. «Спачатку было страшна, — прызнаецца студэнт, — але толькі першыя разы. Тут важна не разгубіцца, сканцэнтравацца і сабраць у галаве свае веды — тады ўсё атрымаецца».
Некалькі разоў на тыдзень хлопец ходзіць на бокс. Менавіта гэты від спорту дапамагае яму разгрузіцца пасля цяжкага дня.
— Для мяне бокс — не проста занятак для падтрымання фізічнай формы, — запэўнівае Антон. — У ім трэба не столькі сіла, колькі ўменне пралічваць кожны свой ход, кожны ўдар, «счытваць» саперніка. З дапамогай боксу я развіваю сваё мысленне.
На конкурсе ні адно выступленне Антона не абышлося без жартаў. Пачуццё гумару ў яго развівалася падчас прагляду камедый, стэндапаў, гумарыстычных праграм. Не прапусціў студэнт і гульню ў КВЗ. Сёння ён капітан універсітэцкай каманды, з якой яны паспяхова выступаюць у шматлікіх беларускіх лігах.
Асаблівае месца ў сэрцы студэнта займае яго родны горад — Смаргонь. З ім звязаны першае сяброўства, школьныя заняткі, стасункі з блізкімі...
— Калі бываю там — быццам бы пражываю ўсё нанова, — кажа хлопец. — Смаргонь для мяне, як любімая рэч з гардэроба: бываюць нашмат прыгажэйшыя і маднейшыя, але гэтая самая любімая, камфортная і ўтульная. Менавіта ў ім я заўсёды адчуваю сябе ў сваёй талерцы.
Пра Антона кажуць: разумны, вясёлы, старанны — сапраўдны лідар, душа кампаніі. Сям'я, сябры, дзяўчына і любімая прафесія — галоўныя складнікі шчасця для хлопца. Ён марыць стаць добрым урачом, мужам і бацькам. А яшчэ — каб тое, чым ён займаецца, заўсёды прыносіла задавальненне.
Юлія АДАМОВІЧ, студэнтка ІV курса факультэта журналістыкі БДУ
Амаль тысяча дзвесце чалавек збяруцца, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
