Вясёлыя гісторыі нашых чытачоў

За абломам — аблом

Мой сваяк Юра гадоў з дзесяць адпрацаваў машыністам газакампрэсарнай станцыі недзе ў Запаляр'і. Сам казаў, што страціў там шмат здароўя, але ж зарабіў досыць вялікія грошы і вярнуўся дамоў на гістарычную радзіму. Тут, па-першае, ён збіраўся прыняць бабуліну спадчыну, а заадно — ачалавечыцца, гэта значыць, ажаніцца з добрай, такой жа ціхмянай, пажадана вясковай дзяўчынай...

Высветлілася, аднак, што такіх у ваколіцах бабулінай вёскі яшчэ менш, чым на Ямале, таму Юра, прадаўшы спадчынную сялібу, падаўся ў Мінск, па пратэкцыі дзядзькі ўладкаваўся на мясакамбінат.

Гэту падзею яны з тым самым дзядзькам вырашылі адзначыць у рэстаране. Там жа, за суседнім столікам, сядзелі дзве сяброўкі — святкавалі паспяховую здачу сесіі. Пазнаёміліся, і з адной — прыгажэйшай — Юра стаў сустракацца.

Трэба сказаць, што ён, ад прыроды вельмі спакойны, рабіў гэта, як разумеў: на спатканні прыходзіў з кветкамі, падарункамі ды білетамі на канцэрты, вадзіў сваю Алу па кафэ-рэстаранах. Я казаў: «Ты глядзі, брат, не памыліся, бо можа стацца, што гэта прыгажуня западзе на грошы, а сам ты ёй...»

Юра пра гэта нават слухаць не хацеў: месяцы праз два ці тры ён ужо апынуўся ў загсе, потым — у доўгім вясельным падарожжы на поўдні Францыі. (Хваліўся, дарэчы, што жылі там у шыкоўным атэлі, што ад душы паплёскаліся ў цёплым моры, што абое прыадзеліся, хоць грошай спусцілі і шмат.)

А далей — болей, бо купілі трохпакаёвую кватэру, абставілі.

Зараз, здавалася б, толькі і жыць (тым больш што жонка ашчаслівіла Юру дачушкай), калі б у адведкі да іх не прыехала ўжо знаёмая сяброўка на новенькім «мерседэсе». «Я таксама хачу... Што — я горшая?» — спытала жонка ў Юры. «Ты ў сто разоў лепшая! — заверыў ён, — але ж ні правоў, ні грошай на новую машыну ў нас няма, бензін даражэе ледзь не кожны тыдзень, да таго ж нам ездзіць няма куды...» — «Так-так, — падхапіла Ала, — нам трэба яшчэ і дачу...»

Карацей, слова за слова і ледзь не штодня сварка. Жонка дагаварылася да таго, што Юру няма чаго сядзець дома, што ён проста павінен ехаць (а хоць бы і на Ямал!) ды зарабляць грошы...

А калі ён адмовіўся, прыгразіла, што падасць на развод, і яны без яго пражывуць (мама да іх пераедзе), а вось ён...

У выніку цешча, якая і без таго, можна сказаць, днявала і начавала ў кватэры зяця, перавезла туды свае рэчы. Юра са сваімі апынуўся адзін у цешчынай старэнькай «хрушчоўцы», якую да ўсяго яшчэ і затапілі зверху: столь на кухні парыжэла і аблупілася, на сцяне «задыхаў» ладны кавалак пліткі...

З ЖЭСа павінен быў прыйсці спецыяліст, каб замераць аб'ём рамонту.

У прызначаны дзень парог кватэры і сапраўды пераступіла... сапраўдная прыгажуня. З сумачкі яна дастала 5-метровую рулетку і ручку, сабралася на нешта паступіцца, каб залезці ўверх — памераць плошчу столі.

Юра прапанаваў узяць гэту лічбу з тэхпашпарта — спецыялістка не згадзілася.

Тады ён сказаў, што прасцей памераць падлогу — яны ж са столлю роўныя.

Гэтую прапанову дзяўчына прыняла і, пакуль яны разам адсоўвалі мэблю ды мералі плошчу, расказала, што завуць яе Ірынай, што бацька яе з'ехаў у свой Дагестан, а мама жыве ў вёсцы...

«Прыгожая, вясковая, не распешчаная...» — Юра ва ўсе вочы глядзеў на гэтае чароўнае дзіця і нават падумаў, што нехта ж яго прыручыць, нехта з ім зажыве... «Дык чаму б не я?.. Калі ідзе да разводу...» — мільганула думка.

Госця тым часам усё запісала і сышла. Але... Не паспеў гаспадар паставіць на месца стол ды ўсе табурэткі, як яна... вярнулася і сказала, што трэба пачаць спачатку: маўляў, раз начальства сказала замераць столь, значыць, трэба замераць столь.

Юра ўздыхнуў, выцягнуў з кладоўкі драбінкі і заадно пацікавіўся, ці праходзілі ў Ірынай школе геаметрыю.

Прыгажуня надзьмулася, а калі аказалася, што столь каля вакна на два сантыметры шырэйшая за падлогу, пераможна глянула на гаспадара і сышла не развітаўшыся.

...Вось такія мітрэнгі зваліліся ў апошні час на майго хутчэй беднага, чым багатага сваяка.

Л. Новік, г. Мінск

Дзе скокам, там... бокам

У такім далёкім 1952-м мы, Лёня, Гарык і два Валодзі, першакурснікі політэхнічнага інстытута, засяліліся ў адзін пакой інтэрната. Пражылі там пяць гадоў, а пасябравалі — на ўсё жыццё. Прычым спрыяла гэтаму не толькі вучоба, але і агульныя захапленні. У прыватнасці, для таго каб час ад часу разгружаць свае мазгі ды трымаць сябе ў добрай фізічнай форме, мы, усе ўчатырох, запісаліся ў лыжную секцыю. Нейкі час пахадзілі (тады, дарэчы, гэта бясплатна было), а потым Гарыку, мусіць, збрыдзела: не захацеў ён лыжамі шоргаць па снезе — запісаўся ў аэраклуб.

Трэба сказаць, што туды не кожнага і бралі... Таму вучыўся ён вельмі старанна. І нават з парашутам аднойчы скочыў, але ж не самастойна — з інструктарам, а гэта зусім не тое.

Дзень, калі Гарык збіраўся скакаць сам, помню як зараз, бо з інтэрната ён сыходзіў, можна сказаць, жаніхом — шчаслівым, узрушаным... А вось вярнуўся, не паверыце, іншым чалавекам — сумным, пастарэлым...

Мы, вядома ж, давай распытваць, і Гарык хоць-нехаць расказаў, што падрыхтаваны быў добра: лепш за ўсіх засвоіў тэорыю. І вось сам скачок... За спінай — два парашуты: асноўны і запасны. Першы, як расказваў, праз чатыры секунды павінен быў аўтаматычна раскрыцца. А таму ён ляцеў і лічыў: раз, два, тры, чатыры — парашут... не раскрываецца. Што рабіць? Ён рве на сябе кольца запаснога: з ім, дзякуй богу, усё ў парадку — гэты раскрываецца.

Але ж Гарык не паспеў з палёгкай уздыхнуць, бо тут жа ў яго над галавой прагучала досыць гучнае «ш-ш-шух» — раскрыўся парашут асноўны... А яму б хоць з адным неяк справіцца — дзе там з двума...

Карацей, паматляла яго ў паветры, як тую пушынку і пры гэтым усё болей «адносіла» на лес. «Ну, думаю, зараз як лясне аб якую сасну, мне і капец», — прызнаваўся хлопец.

Але ж потым неяк знізіўся, стаў чапляцца за кусты... Небараку яшчэ і па іх пацягала б, калі б не інструктар, які разам з хлопцамі пад'ехаў на выручку. Разам уратавалі...

Пасля гэтага ў аэраклуб Гарык, вядома ж, не пайшоў, сказаў: «Пажыць хачу».

...Зноў усе ўчатырох мы сталі займацца лыжамі, аж да той пары, пакуль Гарыка зноў не звабіў палёт: на гэты раз — скачкі з трампліна. Недзе з месяц на трэніроўкі хадзілі ўдвух з сябруком, але аднойчы вярнуліся нібыта з фронту: у аднаго рука на падвязцы, у другога... Пытаемся:

— Што — зноў прыгоды?

— Ну, Валодзя, бач, руку падвярнуў, — уздыхнуў Гарык.

— А ты, можна падумаць, лепшы? На пятую кропку як гопнуўся, ажно порткі парваў, — расказваў Валодзя. — У чым цяпер на заняткі пойдзеш?

...Карацей, не атрымалася з гэтых хлопцаў ні парашутыстаў, ні слаламістаў... А вось у спаборніцтвах на лыжні мы з Лёнем перамагалі. І нават па спартыўным разрадзе маем.

У. Сяргейчык, г. Магілёў

Набыты імунітэт

Глядзіш тэлевізар, слухаеш радыё, чытаеш газеты і дзіву даешся, які ж далікатны цяпер народ! Там даросламу дзядзьку «хуткую» выклікалі пасля ўкусу пчалы, туды ратавальнікі ездзілі, каб асінае гняздо пабурыць...

А ў маім далёкім дзяцінстве быў сусед па вулічнай мянушцы Кароль. У яго вадзіліся пчолы. І калі нейкая з іх кусала дзіця, то бацькі яго (альбо дзядулі-бабулі) бралі малое на рукі і неслі да суседа — «прад'яўлялі» Каралю распухлую частку цела, і той, прысаромлены ды вінаваты, намазваў мёдам лусту хлеба — працягваў дзіцяці. Пухліна ад той смакаты «спадала» тут жа, боль праходзіў, а замест яго з'яўляўся гонар: я, маўляў, мёд сёння еў!

І ніякіх там «хуткіх».

Тое ж было і з восамі. Гадоў колькі таму мой гаспадар (светлай памяці!) у двары пад ігрушай прыгожую лаўку змайстраваў. Мы любілі там адпачыць...

Нашы восы, трэба сказаць, таксама: яны елі свае грушы, мы — свае. Месца пад сонцам хапала ўсім, і ніхто нікому не замінаў.

...А летась у нас вырас добры ўраджай вінаграду. Падумала, не прападаць жа дабру: паставіла яго на віно.

Працэс браджэння скончыўся глыбокай восенню — сабралася разліваць па бутэльках. Але ж спачатку адліла сабе ў кубак для дэгустацыі, паставіла яго на стол. Толькі прыступіла да разліву, аднекуль тут жа прыляцела аса, закружыла над галавой: трэба разумець, стала прасіць, каб я пачаставала? Але ж мне ў той момант было не да яе — адмахнулася. Аса, трохі пакружыўшы, сціхла. «Пакрыўдзілася, мусіць... Недзе паляцела», — падумала я. А скончыўшы «разліў», падышла да стала і ўбачыла, што аса мяне апярэдзіла: яна ўжо правяла дэгустацыю і нават напілася, бо цяпер, шчаслівая, плавала ў кубку.

Выходзіць, з усімі можна дамовіцца, але, можа, не ўсім?

Тамара Маркушэўская,

аг. Жамчужны, Баранавіцкі раён

Рубрыку вядзе Валянціна Доўнар