100slow. Уладзімір Мажылоўскі

100slow

Пісаць я пачаў даўно. Замалёўкі, байкі, гумарыстычныя апавяданні нараджаліся ў маім нататніку. У ім яны і паміралі, бо розум гаварыў мне: «Усё гэта марна!», — і я яму верыў.

Але аднойчы я адправіў адно са сваіх апавяданняў у «Маладосць» — і здарыўся цуд: часопіс вуснамі Анатоля Казлова паведаміў, што я магу пісаць, што я пакуль недасканалы пісьменнік, аднак маю рэсурс для развіцця. І я адкінуў сумненні. З удзячнасцю прыняў і падтрымку галоўнага рэдактара, паколькі дастаткова адчуць хаця б імгненне сапраўднага шчасця — і ты ўжо ніколі не захочаш яго губляць. Таму што гэтае імгненне вечнае, яно назаўсёды застаецца ў сэрцы, бо яно — жыццё.

Уладзімір МАЖЫЛОЎСКІ