Прыйшоў дадому, малодшыя чытаюць услых кніжку (Поля чытае, Вера слухае, потым мяняюцца).
Раптам Поля:
— Мама, а што такое тытунь?
Мама растлумачыла.
Праз хвіліну:
— Мама, а што такое са-ма-крут-ка?
Мама з цяжкасцю, але растлумачыла.
Тут ужо вырашаю ўмяшацца я, пакуль яны не спыталі пра «касяк» ці пра «план»:
— Што гэта вы зноў за кніжку чытаеце?
— Апавяданні.
Бяру кніжку ў рукі і чытаю на вокладцы: «Лев Толстой. Малышам».
Ну вось, а хтосьці «Ну пачакай!» прапаноўвае забараніць, таму што там воўк курыць.
P. S. З другога боку, ваўка значна прасцей забараніць, чым Льва. Таму нічога дзіўнага.
Паколькі на кожнае свята я нязменна атрымліваю стос малюнкаў ад уласных дзяцей (і заўсёды выказваю шчырае захапленне з гэтай нагоды), вырашыў дзеля інтарэсу высветліць у малодшых, наколькі яны самі цэняць такі падарунак, як малюнкі.
Для гэтага падышоў да двайнят і спытаў у лоб:
— Дзеці, скажыце, што вам намаляваць на 8 Сакавіка?
Дзеці неўразумела пераглянуліся:
— У якім сэнсе «намаляваць»?
— У прамым. Вы ж мне на 23 лютага падарылі малюнкі, я вам таксама хачу што-небудзь намаляваць у падарунак.
Вера, з надзеяй у голасе:
— Ты ж маляваць не ўмееш.
— Не хвалюйцеся, малюнкі будуць што трэба.
Вера павучальна:
— Тата, мы табе дорым малюнкі, таму што ў нас няма грошыкаў.
— Як гэта няма? Поля, колькі ў цябе рублёў?
— Восем. І ты мне яшчэ два вінаваты.
— А ў Веры?
— У мяне тры рублі.
— Ну вось, а гаворыце, няма грошай.
Поля, падагульняючы:
— Тата, дзеці заўсёды дораць бацькам малюнкі, а бацькі дзецям купляюць падарункі. Гэта нармальна, так усе робяць.
Далей спрачацца не стаў, тым больш што мне, паклаўшы руку на сэрца, і праўда прасцей што-небудзь купіць, чым намаляваць.
Але выснова тым не менш напрошваецца сама сабой: дзеці цэняць малюнкі прыкладна таксама, як і мы, — шчыра і з захапленнем.
Прыйшоў з работы дадому, сустракаюся ў дзвярах з жонкай. Пытаюся:
— Ты далёка?
— Пайду прагуляюся.
— А дзеці?
— Дзеці з табой. Пратрымаешся гадзіну без мяне?
Уявіў, што мяне чакае ў гэту гадзіну, і кажу жонцы:
— А можна з табой прагуляцца?
— Ты ж, пэўна, стомлены пасля работы.
— Я якраз сёння не вельмі стаміўся.
— Добра, пойдзем.
Далі дзецям каштоўныя ўказанні і пайшлі па нашым традыцыйным маршруце: вакол трэцяй Каменнай Горкі — калі глядзець па навігатары, гэта прыкладна тры кіламетры.
Выйшлі на вуліцу, і жонка адразу задала хуткі тэмп. Кажу ёй:
— Ты чаго так хутка ідзеш? Мы ж хацелі спакойна прагуляцца!
— А я заўсёды хаджу спартыўным крокам.
— Давай хоць крыху збавім тэмп, дзень цяжкі быў.
— Ты ж сказаў, што не стаміўся! Пакуль не позна, можаш вярнуцца.
Уявіў сваё вяртанне ў кватэру, поўную бязлітасных дзяцей, набраў больш паветра ў лёгкія і таксама рушыў вакол Каменнай Горкі.
P. S. А ўвогуле я яшчэ раней заўважыў, што чым больш у чалавека дзяцей, тым лягчэй яму хадзіць спартыўным крокам.
Вера:
— А я сёння атрымала першую двойку!
— Па якім прадмеце?
— Па рускай мове, за слоўнікавыя словы.
Поля:
— А я атрымала пяцёрку, таксама за слоўнікавыя словы.
Веру пажурыў, Полю пахваліў і адправіў абедзвюх рабіць урокі.
Раптам Вера:
— А чаму ты Полю пахваліў? Пяцёрка — гэта таксама дрэнная адзнака.
Каб выкруціцца, давялося сказаць, што на фоне яе двойкі Поліна пяцёрка выглядае вельмі нават нічога.
А калі гаварыць усур'ёз, то да сарака гадоў я паспеў прывыкнуць да многіх рэчаў, якіх не было ў нашым дзяцінстве, але сварыцца на дзіця за пяцёркі — гэта вышэй маіх сіл.
Павел ХОЛАД
Велізарнае пачуццё адказнасці за будучае краіны.
Міністр працы і сацыяльнай абароны аб тым, як будуць расці выплаты.
Зрабіўшы якасць неад’емнай часткай іміджу Беларусі як краіны, займацца ёй неабходна пастаянна і ва ўсіх напрамках.
