Вы тут

Вясёлыя гісторыі чытачоў


Тут вам не там...

Старэнькі «Запарожац» (цяпер такіх машын і не відаць ужо) старанна пыліў па дарозе. Сонца прысмальвала так, што, здавалася, вось-вось закурыцца маладая трава. Толькі Рыгор не зважаў на спякоту. Ён сядзеў за рулём і ўважліва слухаў свайго пасажыра, якога не проста з горада вёз...

Фота: goodfon.ru

У вайну гэты вясковец трапіў у палон і пасля яе дамоў не вярнуўся, пабаяўся рэпрэсій. Застаўся на Захадзе: нейкі час пражыў у Аргенціне, у Амерыцы. А вось зараз надумаўся пабываць на радзіме, праведаць сваю сястру Ганну, Рыгораву жонку. Едзе, бач, выцірае спацелы твар ды дзівіцца:

— І як вы тут жывяце? Такая пылішча, такая спякота!

— Можна падумаць, што ў Амерыцы такога няма, — агрызаўся Рыгор.

— Ёсць, вядома, — згаджаўся ягоны швагра. — Неяк раз, помню...

Але чарговы ўспамін беларускага амерыканца Рыгор не даслухаў. Яны прыехалі ў вёску, госць змоўк, а машыну тут жа акружылі сваякі і вяскоўцы, сталі вітацца, знаёміцца, потым селі за стол, і прыезджы адразу ж пацягнуўся відэльцам да каўбас ды паляндвіцы.

— Можа, з дарогі баршчу наліць? — папыталася гаспадыня.

— Не, я да яго не прывык, — зморшчыўся «амерыканец».

Некалькі дзён ён жыў у сястры. За гэты час добра пад'еў запасы: скончыліся, на жаль, і дамашняя каўбаска, і паляндвіца... Гаспадыня падае на стол нешта іншае — крупнік, зацірку, бульбу з салам, але госць, што называецца, круціць носам — не есць.

— Не ведаю, чым дагадзіць, — скардзіцца Ганна суседкам. — У горад стаў ездзіць — у рэстаране абедае. А хіба там гатуюць смачней?

Хтось трапна заўважыў:

— Дай свінні рогі, дык набок з дарогі.

А Рыгор дадаў:

— Грошы ма́е, вось яны і цягнуць яго.

Але ж потым... сцягнулі іх: гарадскія жулікі неяк падселі да гэтага «амерыканца» ды і выкралі ў яго кашалёк. Ходзіць той, кляне ўсіх запар, але ж голад не цётка:

— Ганна, а што ты сёння варыла? — пытаецца ў сястры. — Можа, нальеш? А то на рэдкае штось пацягнула...

І сапраўды: сёрбае з міскі, аж за вушамі трашчыць, ды яшчэ і прыгаворвае:

— Умееш ты, Ганна, гатаваць. Далібог, як некалі мама! Еў бы і еў, здаецца! І ў рэстараны ездзіць не трэба.

...Каб на хмель не мароз, ён бы тын перарос. Так, здаецца, кажуць. Але ж гэта ў нас. А як там у Амерыцы, адзін Бог святы ведае.

Зыгмунд Дзякевіч, Воранаўскі раён.

Кантроль у трэцім пакаленні

Гэту гісторыю мне расказала мая даўняя знаёмая, маці якой досыць доўга «жыла на леках», і, што важна, прымаць іх трэба было строга па гадзінніку. Пра гэта ў хаце ведалі ўсе і таму кожны, сыходзячы, на ўсялякі выпадак нагадваў хворай, каб хаця не забылася з'есці свае пілюлі. Ды і потым, калі вяртаўся, лічыў патрэбным праверыць, ці з'ела ж — ці не засталіся яны ляжаць на століку...

Адным словам, кантроль за «працэсам» быў дзейсны, шматступеньчаты, бо сачылі за ім муж хворай, яе дачка, унучка...

Іх клопатам, магчыма, жанчына і жыла: бачыла, як падрастаюць нашчадкі, праўнучкі дачакалася: малую Ульянку часцяком прывозілі да бабулі, а значыць і прабабулі.

Яна, старэнькая, рухалася ўжо мала зусім — болей сядзела ў двары свайго дома ў цяньку на нізенькай лавачцы. Здаралася, пад нагляд ёй зрэдку пакідалі дзіця.

Фота: pixabay.com

Паслухмянасцю ды ціхмянасцю ў чатыры гады мала хто вылучаецца. Вось і гэта Ульянка то «абірала» з кустоў зялёныя парэчкі, то лезла ў гарод прарываць радыску, то...

Прабабулі, карацей, толькі і заставалася, што аддаваць загады: «Ульяна, адыдзіся!», «Ульяна, не тапчы!», «...Не рві!», «...Кінь!»

Дзяўчынка, здаралася, слухала і сапраўды нешта кідала, але ж неяк, мусіць, стамілася: рашуча падышла да бабулі і, наставіўшы ўказальны пальчык, строга прамовіла: «Еш пілюлі!..»

То-бок (паводле прыказкі): еш пірог з грыбамі, а язык трымай за зубамі.

Ну сапраўды, у чатыры гады цяжка ціха сядзець на лавачцы — трэба пазнаваць жыццё. А як, калі нічога нельга?

Валерый Гаўрыш, г. Чавусы.

Людзі і птушкі

Дзень стаяў цёплы і сонечны. Нядзелька, раніца. Паснедаўшы, я выйшаў з дому. Люблю іншы раз пасядзець на лаўцы, палюбавацца навакольнай прыродай... Як раптам яна (у «асобе» канкрэтнай птушкі)... падлятае да мяне і садзіцца на калені. «З чаго б гэта? — здзівіўся я. — Можа, ёй штось трэба?»

Я ўзяў голуба ў рукі і ўбачыў, што адна лапка ў яго, здаецца, таўсцейшая. Прыгледзеўся — так і ёсць: пераціснутая пятлёй, амаль нябачнай лёскай.

Давялося паклікаць жонку, папрасіць, каб прынесла нажніцы з вострымі канцамі. З цяжкасцю, але мне ўдалося падчапіць лёску і абрэзаць яе — выпусціць птушку ў неба.

Фота: pixabay.com

...Пасля гэтага прайшло амаль два тыдні. Я зноў сядзеў на лаўцы. І вось жа дзіва: на калені да мяне яшчэ раз села птушка — той самы голуб. На лапцы ў яго не было ўжо ніякай прыпухласці, толькі ледзь прыкметны шрам.

Што пасля гэтага можна сказаць? Птушкі і тыя з розумам і сумленнем: яны помняць дабро!

Таму зазімкам я заўсёды стаўлю кармушку і потым з акна бачу, як да яе злятаюцца сінічкі ды вераб'і, цешуся імі. Птушкам пры людзях лягчэй зімаваць.

А людзям — проста весялей.

Анатоль Пярхальскі, г. Глыбокае.

Рубрыку вядзе Валянціна ДОЎНАР

Выбар рэдакцыі

Грамадства

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Час клопату садаводаў: на якія сарты пладовых і ягадных культур варта звярнуць увагу?

Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.

Культура

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Чым сёлета будзе здзіўляць наведвальнікаў «Славянскі базар у Віцебску»?

Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».