Варатар Наталля Васкабовіч: Мама казала сыходзіць з футбола, бо ногі крывыя будуць

Сёлета беларускі клуб дабраўся да 1/8 футбольнай Лігі чэмпіёнаў, спыніць мінчанак змагла толькі знакамітая «Барселона». Таксама жаночая каманда «Мінска» сёмы раз запар стала чэмпіёнам краіны і выйграла Кубак Беларусі. У гэты ж час нацыянальная футбольная жаночая зборная, за якую Наталля гуляе ўжо не першы год, працягвае барацьбу, каб трапіць на чэмпіянат Еўропы 2021 года, у групе з нашымі дзяўчатамі — зборныя Нарвегіі, Уэльса, Паўночнай Ірландыі і Фарэрскіх астравоў. Пра тое, ці ёсць шанцы трапіць на кантынентальны турнір, што значыць — згуляць з «Барселонай» і ці ёсць перспектывы ў жаночага беларускага футбола, расказала найлепшая футбалістка краіны 2017 года, гулец «Мінска» Наталля Васкабовіч.

— Наталля, з перамогай у чэмпіянаце! Для вас гэта ўжо другое чэмпіёнства, якія эмоцыі адчуваеце?

— Разлічвалі, што выйграем чэмпіянат, так і атрымалася. Перамаглі датэрмінова, таму эмоцыі былі сціплыя, ды і напалу барацьбы па ходзе сезона практычна не было. Канкурэнцыя ў нашым чэмпіянаце раней была мацнейшая, цяпер усе першапачаткова выдатна разумеюць, хто на якое месца прэтэндуе, за месцы ў тройцы змагаюцца 3—4 каманды. Беларускаму жаночаму футболу патрэбны папулярызацыя, рэклама і тэлевізійныя або інтэрнэт-трансляцыі.

— Калі ў цэлым ацэньваць сезон, што скажаце?

— Ён выдаўся вельмі цяжкі, таму што было шмат важных гульняў і за зборную, і ў Лізе чэмпіёнаў за клуб. Каляндар пабудаваны так, што ў нас аказаліся вельмі маленькія перапынкі паміж важнымі матчамі, таму назапашвалася стомленасць. Самыя яркія эмоцыі ад сезона — гэта, вядома, гульні ў Лізе чэмпіёнаў. Я выступала ў гэтым турніры трэці раз, але да 1/8 мы ніколі не даходзілі. Самыя цяжкія гульні па эмацыянальнасці выдаліся з «Цюрыхам», матчы з «Барселонай», вядома, таксама былі няпростыя, асабліва складана было настроіцца пасля першай гульні, у якой мы саступілі 0:5.

— Футбол у Іспаніі вельмі папулярны, да жаночай «Барселоны» там такая ж пільная ўвага?

— Так, у Іспаніі на футболе зусім іншая атмасфера, матч Лігі чэмпіёнаў — гэта свята на ўвесь горад, на стадыён прыходзіць вельмі шмат людзей, спяваюць, крычаць. Мы прыехалі, калі ў іспанцаў быў час забастовак, магчыма, таму не ўсе аматары спорту прыйшлі на матч, а так людзі прыходзяць з сем'ямі, з маленькімі дзецьмі.

У цэлым «Барселона» вельмі прафесійная каманда, таму яна перайграла нас ва ўсіх кампанентах — фізічна, псіхалагічна, тактычна. У іх вельмі добры набор трэнерскага штаба, на высокім узроўні медыцына і аднаўленне. Адчуваецца, што ў нас пакуль розны ўзровень. Летась «Барселона» гуляла ў фінале Лігі чэмпіёнаў. Ды і наогул у Еўропе жаночы футбол развіты нашмат лепш, у яго ўкладваюцца грошы.

— Ад клубных спраў пяройдзем да зборнай Беларусі. Вы змагаецеся за выхад на чэмпіянат Еўропы 2021 года, у адборачных матчах беларускі атрымалі перамогу над Фарэрскімі астравамі (6:0), прайгралі Нарвегіі (1:7) і Уэльсу (0:1). Як ацэніце шанцы нашай каманды па выхадзе на Еўра?

— Лічу, што ў нас ёсць добры шанц заняць другое месца ў группе і пазмагацца за пуцёўку. Вядома, зборная Нарвегіі — бясспрэчны фаварыт, але з астатнімі камандамі можна гуляць. У нас ёсць матчы наперадзе, таму яшчэ можам зарабіць ачкі. Сваёй гульнёй у гэтых сустрэчах я, вядома, незадаволеная, былі галы, якія можна было прадухіліць. Шчыра кажучы, пасля таго, як па нас катком прайшліся Нарвегія і «Барселона», сабрацца вельмі цяжка.

— Як доўга звычайна перажываеце паражэнні?

— Перажываю адразу пасля гульні і на наступны дзень. Аналізую прапушчаныя галы, думаю, што трэба было зрабіць па-іншаму, як адбіць, як згуляць. Але жыццё не заканчваецца на паражэннях, заўсёды ёсць куды расці, над чым працаваць. Па жыцці я чалавек-крайнасць, мне патрэбен альбо максімум, альбо нічога. Таму, калі ў мяне пытаюцца пра тое, чаго б я хацела дамагчыся, кажу, што хачу трапіць на Алімпіяду, чэмпіянат свету ці Еўропы і выйграць Лігу чэмпіёнаў (усміхаецца).

— На ваш погляд, у чым прынцыповае адрозненне жаночага футбола ад мужчынскага?

— У мужчын вышэйшая хуткасць і мацнейшая тэхніка. У жаданні мы не прайграём, у нейкіх момантах на нас нават больш цікава глядзець, таму што жаночы футбол непрадказальны, нашы гульні больш відовішчныя.

— Як ставіцеся да каментарыяў мужчын аб тым, што футбол — гэта ўсё ж такі не жаночая справа?

— Не звяртаю ўвагі. Прасцей за ўсё сказаць збоку: маўляў, вы дрэнна згулялі. Выйдзі, згуляй лепш! Кожны займаецца тым, чым хоча. Мы імкнёмся ўдасканальвацца. А гэтыя каментатары няхай пакажуць прыклад, чаго дамагліся самі, бо пісаць можна ўсё, што заўгодна. З адкрытым негатывам у твар я ніколі не сутыкалася. Звычайна проста пытаюцца: «А што, у нас ёсць жаночы футбол?» або «І вы гуляеце на такім жа вялікім полі?» Мама ў пачатку кар'еры таксама казала, маўляў, сыходзь з футбола, а то ногі крывыя будуць, а цяпер ходзіць на ўсе мае матчы, прыдумляе крычалкі, яе чуваць на ўвесь стадыён.

У дзяцінстве я спрабавала займацца вельмі многімі відамі спорту, сярод іх і лёгкая атлетыка, і баскетбол, але зачапілі мяне шашкі з шахматамі і футбол, гэта нейкі душэўны стан. Мне падабаецца, я кайфую ад гэтай гульні. Пры тым, што прыйшла ў футбол ужо ў свядомым узросце, мне было гадоў 16. Спачатку бацькі казалі: «Ну навошта? Навошта?» Потым змірыліся. Яшчэ да гэтага заўсёды хадзіла гуляць з братам у двары, ён крычаў на мяне: «Куды ты бяжыш, куды б'еш?» Цяпер жартам кажа, што гэта ён навучыў мяне гуляць у футбол, пытаецца, калі пачну аддаваць яму сваю зарплату (смяецца).

— Рашэнне ўстаць у вароты далося лёгка?

— На самай справе я вельмі не люблю бегаць, мне падабаюцца скачкі, акрабатыка, таму амаль не задумваючыся абрала вароты.

— Шмат хто кажа, што вам не хапае росту, у тым ліку каб паспрабаваць сябе на еўрапейскім узроўні.

— Так, многія варатары вышэйшыя за мяне, мне ж увесь час даводзіцца даказваць, што я маю іншыя плюсы, такія як выбар пазіцыі і скачок. А калі казаць аб пераездзе ў замежны клуб, то беларускам увогуле цяжка з'ехаць, нам трэба быць на дзве галавы вышэйшымі, каб гуляць у еўрапейскім чэмпіянаце. Напэўна, я яшчэ не дацягваю да гэтага ўзроўню, хоць такая мэта, вядома, засталася, хочацца годзік-два пагуляць на высокім узроўні.

— Футбол уплывае на жаноцкасць па-за межамі стадыёна?

— Думаю, не. Усё гэта ўнутры, у галаве. Так, ёсць моманты, калі мы апранаемся ў экіпіроўку і выглядаем, напэўна, не вельмі па-жаноцку, але гэта ж не замінае пасля трэніроўкі надзець сукенку, абцасы. Хоць справа нават не ў вопратцы, а ў тваім характары. Я больш люблю джынсы, штаны, але, калі трэба, на святы мы робім прычоскі, макіяж, фарбуем пазногці, надзяваем сукенкі.

— Спорт вам калі-небудзь перашкаджаў у адносінах з процілеглым полам?

— Тут па-рознаму. Усе мае знаёмыя кажуць, што фубол — гэта крута, падтрымліваюць мяне і не лічаць, што гэта не жаночая справа. Раней я прыходзіла з братам у двор, і хлопцы спрабавалі даказаць, што яны больш крутыя, мне было так смешна, яны, як паўліны, расфуфырацца і пачынаюць фінты круціць. Я нават не спрабавала іх пераканаць.

— Кажуць, усе варатары асаблівыя людзі, з асаблівым эмацыянальным светам...

— Я падобная на асаблівага чалавека? Гэта стэрэатып, прыкладна такі ж, што эстонцы марудныя. Мы звычайныя людзі, гэта ўсё залежыць ад характару. Калі ты сам па сабе спецыфічны чалавек ды яшчэ і ў вароты ўстаў, то, вядома, будзеш дзіўным. Але жарты ў камандзе наконт мяне, прызнаюся, ёсць.

— Успомніце самы крыўдны гол?

— Ды вось цяпер з «Барселонай». Я яго быццам бы ўжо выдрала, але мяч стукнуўся аб штангу, трапіў мне ў нагу і ад наска закаціўся ў вароты.

— Ваша малодшая сястра таксама гуляе ў футбол...

— Раней я гуляла ў «Зорцы-БДУ», начальнік каманды ўвесь час казала: «Прыводзь малую». А я не хацела, маўляў, хопіць адной футбалісткі ў сям'і, але потым убачыла, што яна ўвесь час сядзіць у тэлефоне і вырашыла адправіць яе ў летні лагер «Зоркі». Так усё пайшло. Зараз ужо вось-вось галы мне будзе забіваць, неяк ужо гулялі адна супраць адной.

— Большую частку часу вы праводзіце ў жаночым калектыве, гэта складана?

— Не бачу ў гэтым праблемы. На полі эмоцыі зашкальваюць, магу і паслаць, і абазваць, але пасля гульні супакойваешся, падыходзіш, просіш прабачэння, і ўсё нармальна. Усе разумеюць, што гэта эмоцыі.

— Якія галоўныя стэрэатыпы аб жаночым футболе вы чулі?

— Што гэта не жаночы від спорту, што ён неяк уплывае на жаноцкасць, што жаночы футбол нецікавы, ну і ў рэшце рэшт, што ў яго гуляюць адны лесбіянкі. Гэта хлусня.

Дар'я ЛАБАЖЭВІЧ

Фота Ганны ЗАНКАВІЧ