Мамін дзённік. «Грынпіс» дбае

Што такое «ба», у нашай сям'і ведае кожны. І гэта не скарочаны варыянт ад «бабулі», як вы, хутчэй за ўсё, падумалі. І нават не азначае, што нехта ўпаў ці штосьці звалілася. Гук «ба» наш Цёмік гаворыць часцей, чым мама і тата: малы шалёна захоплены смеццявозамі і ўсім, што з імі звязана. Паперку ў сметніцу выкінуў — «ба» зрабіў, смеццявоз спусташае кантэйнеры з адходамі — «ба» працуе, мульцік ці відэа пра гэтую машыну хоча паглядзець — нясе мой тэлефон, амаль істэрычна «бакаючы»...

Не абыходзіцца без «ба» і падчас шпацыру. Пакуль знаходзімся на вуліцы, Арцёмка не абміне ніводнай сметніцы: гойдае іх туды-сюды, барабаніць колькі ёсць сілы па жалезных кантэйнерах. Здаецца, усе навакольныя бамжы ды алкаголікі ведаюць нашага Цёміка, які не дае ім спакойна рабіць сваю работу.

І ўсё было б нармальна, каб аднойчы не захацелася мне, такой «разумніцы», паказаць Арцёмку, як смеццявоз ачышчае кантэйнеры, што, як на ліха, даўно прапісаліся пад нашымі вокнамі. З таго часу малога не адцягнеш ні ад акна (будзе енчыць, пакуль не возьмеш на рукі і не адсунеш фіранку), ні ад бакаў. Толькі выходзім з пад'езда — прамой наводкай да іх, стаўшых мне такімі ўжо агіднымі за гэты час.

«Пэўна, у сферы жыллёва-камунальных паслуг будзе працаваць», — ці то жартам, ці то ўсур'ёз кажуць суседзі. А мне ўжо не да смеху: мала што кожны дзень мыю рукавічкі (зімовую куртку часта не памыеш, хоць яна часам выглядае не лепш, чым у таго насельніка бакаў), даводзіцца яшчэ ледзь не дэзінфікаваць Арцёмкаў твар пасля такіх «пацалункаў» з бруднымі скрынямі.

І ніякія просьбы, альтэрнатывы ў выглядзе мульцікаў ці чупа-чупсаў і нават палоханне Бабай Ягой, з якой ён звычайна баіцца сустрэцца, не дапамагаюць. Учапіўся нядаўна за сметніцу і не адарваць. Акурат падышла жанчына — ну, вельмі, прабачце, на тую самую гераіню з казак падобная, — ды давай гаварыць, што забярэ з сабой, калі не будзе слухаць маму. А Цёмік плакаць пачаў ды... яшчэ мацней прыціснуўся да сметніцы.

І есці не сядзе, пакуль «ба» яму не ўключу. Відаць, не адзін ён такі аматар — ніколі не падумала б, што пра смеццявозы нават мульцікі прыдумалі, міні-кіно пра цацачныя машыны наздымалі. Ужо не кажу пра відэаролікі, у якіх сапраўдныя смеццявозы ездзяць па дарогах і вось так, як у нас, гудуць пад вокнамі.

Але, як кажуць, няма ліха без дабра. У нас у хаце ніводнай паперкі ад цукеркі не заўважыш. Пёрка ад падушкі, амаль нябачны валасок, крупніку, якую выпадкова выпусцілі з рук, калі варылі кашу, — усё занясе ў вядро. І на вуліцы Цёмік не прапусціць ніводнага фанціка, ні адной бутэлькі — адразу нясе ў сметніцу. Адным словам, Грынпіс адпачывае.

Вераніка КАНЮТА