Дадзё, даянг і... тэлебачанне. Як сумясціць адзінаборствы і журналістыку

Збегла з апошняй пары, трапіла на трэніроўку і... зразумела, кім хоча быць. Цяпер з'яўляецца кандыдатам у майстры спорту (КМС) па тэквандо, валодае тэхнікай каратэ і захапляецца тайскім боксам. 22-гадовая Вікторыя Шахно — пра свой «вецер перамен» і спалучэнне журналісцкіх якасцяў з трэнерствам.

Пераможніца са зламанай рукой

Адзінаборствы вабілі дзяўчыну даўно. З каратэ яна пазнаёмілася яшчэ ў школе, аднак больш сур'ёзна пачала займацца ўжо студэнткай БДУ. Як толькі Вікторыя даведалася пра секцыю ў ВНУ, адразу паехала знаёміцца і запісвацца. Трапіўшы на першую трэніроўку, адзначыла для сябе: тут працуюць жорстка. Дзяўчыне спадабалася яшчэ больш, і далей у спартыўную залу Вікторыя неслася з пар, як дамоў.

— Носячы белы пояс, разумела важнасць «лесвіцы». Здаеш экзамен, падчас якога правяраюцца фізічная форма і характар. Такім чынам ты расцеш. Але ж акурат падчас здачы на яго я была дзе заўгодна, але толькі не ў дадзё (спартыўная зала ў каратэ. — «ЧЗ»). Пры гэтым упарта займалася. І перажывала, што мой пояс не спяшаецца «цямнець». Трэнер тады выказаў добрую думку: колер не заўсёды з'яўляецца паказчыкам узроўню спартсмена. Можна здаваць экзамены і не назіраць росту, а можна хадзіць з белым поясам, пры гэтым выдатна валодаць тэхнікай і фізічна развівацца, — кажа суразмоўніца.

Падзея, якую Вікторыя Шахно будзе памятаць усё жыццё, — гэта прысваенне звання кандыдата ў майстры спорту. Набліжалася Рэспубліканская ўніверсіяда па тэквандо. Спартсменка пра яе яшчэ не ведала, працягваючы займацца каратэ. Прыблізна за тыдзень да спаборніцтваў трэнер падышоў да дзяўчыны і сказаў: «Ведаеш, што ты ў зборнай па тэквандо? Рыхтуйся».

Тэквандо не каратэ, у іх шмат адрозненняў. За некалькі дзён Вікторыя павінна была асвоіць новы від спорту.

— ...Я нібы ў тумане, бачу сваё прозвішча на табло, выходжу ў нязручнай экіпіроўцы на даянг (пляцоўка для бою ў тэквандо. — «ЧЗ».), з'яўляецца саперніца, якая да гэтага здавалася мне хлопцам...Позірк у яе быў упэўнены. Рэферы чакаў майго выхаду, а я нават правілаў паядынку не ведала, — прызнаецца дзяўчына. — Трэнер літаральна выпіхнуў уперад... Усяго было тры баі. Ужо пасля другога не адчувала ног. Наперадзе — фінал, вырашаўся лёс: альбо станаўлюся сярэбраным прызёрам і сыходжу «ў цень», альбо іду да канца, бяру «золата» і атрымліваю званне КМС. З даянга выходзіла з пераломам кісці рукі, мноствам сінякоў, але пераможніцай. У мяне быў козыр — група падтрымкі сяброў-каратыстаў і тэквандыстаў, якія падбадзёрвалі ў напружаныя хвіліны. А пра пералом даведалася толькі ў бальніцы, куды мяне адвезлі, бо рука зусім ссінела і распухла. Увесь астатні вечар каталася на інваліднай калясцы і пужала гісторыямі ў «Іінстаграме»...

Трэніроўкі пад цяжкую музыку

Так Вікторыя адкрыла сябе ў карэйскім адзінаборстве. Па парадах старэйшых дзяўчына атрымлівае трэнерскую адукацыю: паспяхова скончыўшы журфак, паступіла ў Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт фізічнай культуры і цяпер выступае ў ролі памочніка галоўнага трэнера секцыі па тэквандо.

— Мне падабаецца. Я імкнуся аддаваць вучням тое, чым сама валодаю. Многія з нуля прыходзяць займацца, і прыемна адчуваць, што ты можаш падзяліцца вопытам і дапамагчы чалавеку развівацца ў гэтым кірунку, — кажа дзяўчына. — Што датычыцца трэнерскага майстэрства, дык яно найперш прадугледжвае наяўнасць цярпення. Трэба любіць сваіх выхаванцаў, бо што для цябе проста, для іх можа быць напачатку недасягальна. Часам даводзіцца паказваць адно і тое ж па некалькі разоў. Пасля адчуваю такую асалоду, калі ў іх нарэшце нешта атрымліваецца!

Трэніроўкі маладая трэнер вядзе па пэўным стандарце: размінка, расцяжка, асноўная частка і «запампоўка». Большасць разміначных практыкаванняў дзяўчына запазычыла ў каратэ. Паралельна назірала за тэквандыстамі, праглядала ролікі з трэніровак у гэтым відзе спорту.

А яшчэ Вікторыя прынесла ў спартыўную залу любоў да цяжкай музыкі. Цяпер кожная трэніроўка ў выхаванцаў асацыюецца з Rammsteіn, жорсткім шпагатам і болем... Дзяўчына ўпэўнена: каб да чалавека штосьці «дайшло», трэба знайсці з ім агульную мову, стварыць адпаведную атмасферу, у якой людзі б пакутавалі фізічна, але адпачывалі маральна.

Калі чалавек знаёміцца з адзінаборствам, вопытныя трэнеры не спяшаюцца адпраўляць яго на спаборніцтвы. Важна адчуць стыль, набыць фізічную сілу. А на турнірах выкоўваюць характар.

Нягледзячы на тое што Вікторыя толькі атрымлівае трэнерскую адукацыю, вучні да яе ставяцца з павагай. Розніца ва ўзросце паміж імі невялікая, атмасфера пануе сяброўская.

— Я не ўзношу сябе вышэй за іх, і яны да мяне ставяцца з павагай. Некаторыя нават на «вы»... (усміхаецца). Зразумела, рамкі ёсць: на трэніроўцы павінна быць дысцыпліна. А ўжо пасля мы жартуем і сустракаемся па-за сценамі залы.

Пасля трэніроўкі з сэнсэем Вікторыя ператвараецца ў карэспандэнта.

Telekompany_vіd прадстаўляе...

У сваёй журналісцкай дзейнасці Вікторыя таксама любіць адрэналін. Яна спрабавала сябе ў газеце, пасля на радыё. Пад канец вучобы трапіла на тэлеканал «Беларусь 5», дзе прадэманстравала цікавасць да адзінаборстваў. Студэнтку накіравалі ў праект «Фактар сілы», там дзяўчына змагла выконваць заданні па душы: рабіць сюжэты пра спаборніцтвы па каратэ, тэквандо, тайскім боксе... Задаючы пытанні атлету, Вікторыя не толькі рыхтуе інтэрв'ю для тэлебачання, але і атрымлівае парады для сябе, бо штосьці ёй карысна як трэнеру, штосьці — як спартсмену. Таму матэрыялы атрымліваюцца жывыя. Дзяўчына прызнаецца, што такім чынам сумяшчае прыемнае з карысным.

— У 2017 годзе я стала кандыдатам у майстры спорту па тэквандо і на той момант падумаць не магла, як тое паўплывае на маё жыццё. Апроч трэніроўкі студэнтаў, паспела не раз выступіць на спаборніцтвах і чэмпіянатах Беларусі. Часам мы проста не верым у свае сілы, а гэта вялікая памылка! Дзякуючы сябрам, трэнеру ў мяне з'яўляюцца сілы, жаданне, ставяцца новыя мэты. Пакуль маладая, імкнуся браць ад жыцця ўсё, і нават калі апускаюцца рукі, не здаюся. Пасля гэтага ўдвая мацнееш.

Дзяўчына актыўна вядзе асабісты блог у «Інстаграме» пад назвай Telekompany_vіd, дзе таксама транслюе баі, публікуе часткі інтэрв'ю. Назву прыдумала невыпадкова — згадайце выяву тэлекампаніі ВІД: страшнаваты твар, які з'яўляўся на экранах перад «Полем цудаў», «Чакай мяне» і іншымі перадачамі, што ўжо сталі легендамі. За сур'ёзны позірк, валявы характар і «гульку», якую дзяўчына любіла насіць на галаве, яе так называлі некаторы час. Мянушку абыграла — атрымалася арыгінальна і да месца.

Упартая і моцная духам, Вікторыя і надалей плануе развіваць сябе ў адзінаборствах — бачыць іх знутры як трэнер і спартсмен, а таксама ствараць сюжэты пра ўсходнія віды спорту.

Кацярына Касцевіч, студэнтка ІV курса факультэта журналістыкі БДУ