«Радней за жонку чалавека няма!»

...Райцэнтр. Плошча. Прыпынак. На лаўцы нас двое. Сюды ж — бачым здалёк — накiроўваецца трэцi — такi ж немалады, нечым заклапочаны.

I сапраўды — падсеў, адразу дастаў мабiльнiк. «Здароў... Гэта я, дзед, — сказаў, трэба разумець, унуку. А далей: — Твая праўда — i нацягаўся, i замарыўся, але ж у тым казённым доме (не паверыш!) усе свае справы зрабiў!.. Цяпер? Ды вось на прыпынку сяджу, аўтобус чакаю... Слухай, а ты ж недзе блiзка тут? Можа, падкiнуў бы мяне? А то ж бабуля там адна. Нябось, хвалюецца, нябось, чакаючы, усе вочы прагледзела... Што — не можаш? Заняты? Ну, тады бог з табой...»

Тэлефончык мiгам знiкае ў кiшэнi, а вось голас — па-ранейшаму гучыць. «Не, што нi кажыце, — гэта ўжо нам, тым, хто сядзiць ды стаiць паблiзу, гаворыць мужчына, — а радней за жонку чалавека няма! У мяне вось — тры сыны, чатыры ўнукi. У кожнага па машыне. Кожнаму я купляць памагаў... I сабе хацеў. Але ж неяк не выпадала: спачатку (мы з жонкай так думалi) трэба дзецям. Азiрнуцца не паспелi — ужо ўнукам трэба...»

Дзед чыстую праўду кажа, яму нiхто не пярэчыць. Хутчэй наадварот... Таму ён, падахвочаны ўвагай, пачынае ўспамiнаць, як некалi даўно служыў у Тбiлiсi («Тады ж адна краiна была, без нiякiх меж...»), як трапiў там на танцы. «Бачу, уся моладзь у крузе, а адна дзеўчынёха ля сцяны стаiць. Не сказаць, што прыгожая: дзве коскi, сукеначка ў кветачкi, знiзу над каленкамi — па разрэзiку, — дзед не толькi расказвае, а яшчэ i паказвае, — над iмi — па банцiку... Не паверыце: як запрасiў яе на танец, дык з той пары i танцую... Больш за паўвека ўжо!»

...Мiж тым на прыпынку з’яўляецца аўтобус. Людзi спяшаюцца да адчыненых дзвярэй. Знiкае ў салоне i той шчаслiвы танцор...

Удачы табе, незнаёмец! Здароўя жонцы... А дзецям i ўнукам — кароткi напамiн, што мала зрэдку званiць ды наведваць родных. Добра было б па магчымасцi дапамагаць iм: плацiць за любоў i клопат. Такiмi ж любоўю i клопатам.

Зоя Наваенка

г. п. Падсвiлле, Глыбоцкi раён