Вёскі Шабаны афіцыйна няма два месяцы. 31 сакавіка адпаведным рашэннем Мінскі раённы Савет дэпутатаў скасаваў яе існаванне. Але «прыгаворана» яна была куды раней, яшчэ ў 1970-х. Тады зусім пад бокам у прамзоне пачала будавацца магутная станцыя аэрацыі, якой паводле санітарных нормаў не належыць мець суседства з жылымі масівамі.
Тая прамзона і цэлы сталічны мікрараён якраз і запазычылі назву вёскі, вядомай сама меней з XVII стагоддзя. Цяпер тапонім Шабаны добра вядомы ўсім мінчанам менавіта як раён за кальцавой дарогай.
На працягу трыццаці гадоў павольна зносіўся домік за домікам. У 1999 годзе, паводле перапісу насельніцтва, у Шабанах жылі 19 чалавек. У звестках 2009 года дадзеныя ўжо адсутнічаюць. А людзі жывуць там і дагэтуль, але, як кажуць, на чамаданах. Новае жыллё апошнім жыхарам ужо выдзеленае, сцвярджае мясцовая жыхарка Ніна Сямёнаўна. «Чакаем, пакуль гараж дабудуюць. І адразу паедзем». Але прыгадаць назву новай малой радзімы яна не змагла, скардзячыся на дрэнную памяць: «Памятаю, што далёка-далёка, аж за аэрапорт».
Зараз Шабаны, за выключэннем чатырох апошніх падворкаў, нагадваюць сапраўдную вёску-прывід. Такія пейзажы, пэўна, сустракаюцца ў адселенай зоне адчужэння. Уздоўж колішняй галоўнай вясковай вуліцы цягнуцца рэшткі драўляных платоў, руіны дамоў з бярвення і цэглы. Сустракаюцца закінутыя гаспадарчыя пабудовы, калодзежы і ржавыя калонкі. З боку сталіцы да вёскі вядзе занядбаны асфальт. Дагэтуль растуць пладовыя фруктовыя дрэвы, якія раней абкружалі жылыя дамы.
Землі колішняй вёскі Шабаны аднеслі да аграгарадка Новы Двор.
Дзмітрый Суганяеў
Фота аўтара
«Дапамагаючы іншым, робішся лепшым, бо дабрыня ўзбагачае».
Звычкі, якія мы часам і не заўважаем, ствараюць нашу сучаснасць і будучыню.
«Галоўная задача „Беларусь 5“ — паказваць беларускаму гледачу беларускі спорт».
Ледзяное покрыва яшчэ не акрэпла, а таму выходзіць на яго рызыкоўна і небяспечна.
