Друкуецца ў «Алесі»

Сталь і пяшчота

У Аляксея Талая няма ні рук, ні ног. Гісторыю яго жыцця немагчыма слухаць са спакойным сэрцам. Сам ён пра той трагічны дзень гаворыць... з нечаканай пяшчотай, нечаканай для гэтага мужнага чалавека са стальной воляй: «Дзень напярэдадні свята Перамогі 8 мая 1999 года, калі мне было 16 гадоў і я прыехаў у госці да дзядулі і бабулі, цалкам змяніў маё жыццё. Вясковыя хлопцы на полі палілі вогнішча. Я пабег да іх. Секунда, незразумелы гук, адчуванне тэлепартацыі... спрабую падняцца на ногі і не разумею, што адбылося. Ногі і рукі нібыта правальваюцца скрозь зямлю. Я ўбачыў свае белыя костачкі... У тыя імгненні мой розум пахіснуўся. Лекары папярэдзілі бацькоў: рыхтуйцеся, ён не выжыве — пазбавіўся чатырох канечнасцяў, пашкоджанні па ўсім целе. Кожны другі дзень была аперацыя. Пасля яе — перадышка, баракамера, кропельніцы. І так бясконцыя тры месяцы».

Сёння Аляксей Талай — спартсмен-параалімпіец, матывацыйны трэнер, бізнесмен. Любячы і любімы муж. Бацька трох хлопчыкаў і дзяўчынкі. Сумесна з уладамі Мінска і Беларускай асацыяцыяй лёгкай атлетыкі Аляксей Талай і яго дабрачынны фонд працуюць па праграме прафілактыкі суіцыдальных настрояў сярод моладзі... Як у яго ўсё гэта атрымліваецца?

Бабуля хоча бачыць унукаў

У нашу рубрыку «Пытанне адвакату» прыйшоў цікавы ліст: «Добры дзень, паважаная рэдакцыя! Мы — пажылыя людзі, просім падказаць, што нам рабіць з нашым горам. Наш старэйшы сын — хлопец добры ва ўсіх адносінах, але ў сям'і ў яго штосьці не заладзілася. Спачатку яны з жонкай сварыліся, нават раз'язджаліся. А нядаўна сын сказаў, што яны развяліся. Мы ўвесь гэты час не ўмешваліся. Вырашылі, што не зможам справядліва паставіцца да іх спрэчак, бо бацькам сваё дзіця заўсёды будзе бліжэйшае. Але цяпер у нас паўстала пытанне пра ўнукаў. Раней яны да нас пастаянна прыязджалі. Ды і мы таксама заўсёды рады былі іх наведаць. А зараз дзеткі з мамай сваёй жывуць, нас яна бачыць не жадае і нават на парог адмовілася пускаць. Сын кажа, пачакаць трэба. А колькі нам жыць засталося? Аднаму Богу вядома. Таму мы не хочам чакаць і губляць час. Ці ёсць у нас якія правы? Раскажыце, калі ласка, на што можам спадзявацца». Пра тое, што можна зрабіць у такой сітуацыі, расказвае адвакат Таццяна Сямешка.

Як мода шкодзіць прыродзе

Апошнім часам індустрыя моды адчувае на сабе моцны грамадскі ціск з прычыны сур'ёзнай заклапочанасці захаваннем экалогіі і чысціні навакольнага асяроддзя. Многія дызайнеры і брэнды заяўляюць аб тым, што іх рэчы экалагічна бяспечныя, выпускаюць лімітаваныя калекцыі з перапрацаваных матэрыялаў, а таксама актыўна ўдзельнічаюць у дабрачыннасці. У краінах СНД прынята лічыць, што «сустракаюць па адзежцы». Таму не дзіўна, што наш вулічны натоўп — самы шыкоўна адзеты ў свеце. Калі ў Еўропе большасць грамадзян выглядаюць сціпла, аддаючы перавагу джынсам і кофтам, то ў нас жанчынам заўсёды «няма чаго надзець» пры перапоўненай шафе. Чытайце пра тое, як наша свядомасць уплывае на наваколле.

Запрашаем вас аформіць падпіску на часопіс «Алеся»!

Абяцаем па-ранейшаму радаваць цікавай і карыснай інфармацыяй: чытачоў чакаюць сустрэчы і інтэрв'ю з лідарамі жаночага руху, кіраўнікамі паспяховых праектаў, творчымі беларускімі жанчынамі — актрысамі, мастачкамі, спявачкамі, а таксама кансультацыі юрыстаў, трэнінгі псіхолагаў, майстар-класы стылістаў, касметолагаў, цырульнікаў, навінкі моды і навіны fashіon-індустрыі, хатняя кулінарыя і займальны адпачынак. Падпісныя індэксы: 74995 — індывідуальны; 749952 — ведамасны. Дарэчы, за невялікую даплату можна аформіць дастаўку газет і часопісаў да кватэры падпісчыка, скарыстаўшыся паслугай «уручэнне з рук у рукі».