Кажуць, на памылках вучацца. Але, гадуючы ўласнае дзіця, хочаш, каб гэтых агрэхаў было як мага менш. Хоць больш вопытныя бацькі сцвярджаюць: пакуль малое не наб'е «гуз» — прычым і ў прамым, і ў пераносным сэнсе — не зразумее, што так рабіць нельга. Толькі з гэтым можна паспрачацца...
Днямі Цёмік так захапіўся кіданнем камянёў у лужыны, што ніякія мае ўгаворы і нават запалохванне папругай, калі малы намочыць красоўкі, не дзейнічалі. У выніку, перабягаючы ад адной лужыны да другой, Арцёмка зачапіўся за нейкую палку і паляцеў... На шчасце, не ў ваду. Але хапіла і таго: пры падзенні да крыві абадраў аб камяні ручкі. У хату ўвайшлі, горка равучы, — думаю, больш Цёмка пакутаваў не ад болю, а ад маіх натацый. Супакоіўшыся, памылі рукі, апрацавала ранкі. Дні тры малы паказваў на пальчыкі, са шкадаваннем уздыхаў і згаджаўся са мной, што больш да тых лужын і блізка не падыдзе. Атрымала сваё я і ад Цёмавага дзеда, што не дагледзела малога. Але гаворка не пра тое. Ранкі на пальчыках яшчэ не зажылі, а праз некалькі дзён мой сынок зноў пашыбаваў да тых самых лужын...
А напярэдадні свайго другога дня нараджэння Арцём прыціснуў на арэлях ножку. Здорава напалохаў, бо толькі спрабаваў на яе ступіць, як пачынаў плакаць. Прыйшлі дахаты, знялі абутак — усё паўтарылася: бяры яго на рукі і ўсё. Знешне нага не мянялася, але працяглы час хадзіць ён так і не згаджаўся. Пакуль не прапанавала тое, што звычайна забараняю: надзьмуць паветраны шарык, залезці на вялікі ложак, дзе спяць баба з дзедам, і пацэліць у люстру, з якой падчас такой забавы падаюць «ледзяшы». Ножка, дзякуй богу, уміг прайшла. Толькі вось жаданне падыходзіць да тых злашчасных арэляў так і не знікла. Як і дакранацца да абагравальніка, аб які ён некалькі дзён таму апёк ручку.
І такіх прыкладаў нямала. Здаецца, і «шышкі» атрыманы неслабыя, але ўрокі ў рэшце рэшт не вынесены. Малы яшчэ, скажаце, што ён разумее... Разумее, яшчэ як разумее! Паказвае, што ад цукерак у яго ружавеюць шчочкі, але не адмовіцца, калі яму пашанцуе атрымаць такі ласунак. Праўда, перад гэтым абавязкова пакажа мне тое, што збіраецца палажыць у рот (і за гэта дзякуй!). Ці навошта хавацца з бацькавым тэлефонам за свой ложачак, калі не ведаць, што пры выяўленні згубы гаджэт у малога абавязкова канфіскуюць? Каб нічога не разумеў, напэўна, не лашчыўся б і не лез бы з пацалункамі, калі нашкоднічае.
Але ёсць ва ўсім гэтым і нешта аптымістычнае. Сама здзівілася, калі, упершыню стаўшы на самакат, Цёмка раптам кінуў свой транспарт і пабег на траву — у двор заварочвала машына. Таму дарэмна сяброўкі жартуюць, што ў Мінску малому будзе нязвыкла ад вялікай колькасці аўтатранспарту: маўляў, гэта ў вёсцы ён ходзіць ды ездзіць, дзе ўздумаецца. Аказалася, не зусім ужо ён у мяне бясстрашны. Цёміку толькі два гадкі споўнілася, а што такое «зебра», мой Арцём ужо ведае. Ці ўсё ж разумее, што можа добра ўляцець па «пятай кропцы», калі не там пяройдзе дарогу?
Вераніка КАНЮТА
«Залатая падаплёка крылаў... »
Лёс другога зборніка ў літаратарскай кар’еры — самы складаны.
На пытанні «Звязды» адказвае галоўны рэдактар расійскага літаратурнага часопіса «Москва».
Ужо традыцыя з нагоды Дня роднай мовы прапаноўваць чытачам праверыць свае веды.
