Нататкі шматдзетнага таткі

Сын:

— Тата, расказаць прыкол?

— Раскажы.

— У нас дзяўчынка на днях згубіла тэлефон. Мы «прабілі» па інтэрнэце, дзе тэлефон апошні раз залагініўся, і прыкінь: GРS паказаў, што тэлефон знаходзіцца ў ламбардзе!

— І што?

— Ну, мы пасля ўрокаў пабеглі ў той ламбард — вырашылі, што тэлефон хтосьці скраў і здаў яго туды.

— А прыкол у чым?

— Пачакай, я не дарасказаў. Калі мы падбеглі да ламбарда, дзяўчынка сказала: «Вой, а гэта ж мой дом...» Аказваецца, яна тэлефон дома забылася, а ў доме быў ламбард. Прыкінь, такое супадзенне.

— Так, дзіўна!

А па адрасе дзяўчынка, можна падумаць, не зразумела, што гэта яе дом... Ну, мне дык ужо, дзякуй Богу, не шаснаццаць гадоў, каб верыць у падобныя «супадзенні», але такі вытанчаны спосаб пераканаць хлопчыкаў праводзіць цябе да дому ацаніў нават я.

Р. S. І самае крыўднае, што мужчыны ў такіх выпадках абсалютна бездапаможныя. Прычым ад узросту гэта ніяк не залежыць. Упэўнены, нават калі б яны першапачаткова ведалі, што і ламбард, і тэлефон знаходзяцца ў яе доме, яны ўсё роўна б туды паперліся.

Прыехалі наведаць сына ў летнік. Сын дзеліцца ўражаннямі:

— Уяўляеш, гэтай ноччу ў нас пажарная сігналізацыя спрацавала — усіх разбудзіла, і толькі я адзін спаў як забіты. Мае сябры мне раніцай расказалі, вельмі смяяліся.

(Ну, гэта якраз нядзіўна: калі ў чалавека чатыры малодшыя сястры, то яго нават гарматным стрэлам не разбудзіш, не тое што нейкай сігналізацыяй.)

Пытаю:

— Дык я не зразумеў: у вас што, пажар быў?

— Не, яна выпадкова спрацавала.

— А потым сама адключылася?

— Ну як сама... важатыя пажарны апавяшчальнік падушкай заткнулі.

P. S. Галоўнае ва ўсёй гэтай гісторыі тое, што пажару не было. А чым затыкаць пажарны апавяшчальнік, кожны вырашае сам.

Жонка заказала на дзень нараджэння робат-пыласос. А я, цемната, нават і не ведаў, што такія бываюць.

Пытаю ў яе:

— І ў чым адрозненне гэтага робата-пыласоса ад звычайнага пыласоса?

— У тым, што ён сам, без тваёй дапамогі, пыласосіць і мые ўсю кватэру.

Вось, аказваецца, да чаго дайшла навука!

Кажу жонцы:

— А тое, што ў нас па ўсёй кватэры цацкі раскіданыя, не страшна?

— Страшна. Падлога павінна быць ідэальна прыбраная, каб робат мог пыласосіць.

Я не разумею: а які тады сэнс у гэтым «робаце», калі спачатку трэба самім прыбрацца? Лепш бы гэты робат цацкі з падлогі збіраў і раскладваў па паліцах, а прапыласосіць я і без робата магу.

P. S. Усё ж навука развіваецца не такімі тэмпамі, як хочацца. Здавалася б, ХХІ стагоддзе на дварэ, а цацкі з падлогі прыбраць няма каму.

У нашай сям'і ёсць такое павер'е (нават не ведаю, адкуль яно ўзялося, але я тут сапраўды ні пры чым): калі ў дзіцяці выпадае малочны зуб, уначы да яго прыходзіць зубная фея і кладзе пад падушку грошы. Прычым калі яна раптам забудзе гэта зрабіць, то ў наступную ноч павінна будзе пакласці ў два разы больш (таму ў феі, як правіла, з памяццю ўсё добра).

І вось сёння ў Полі выпаў чарговы зуб (неяк зашмат у іх зубоў: усё выпадаюць і выпадаюць і ніяк не выпадуць). Поля прыносіць зуб, што выпаў, і кажа: «Зубная фея павінна мне сёння прынесці пяць рублёў!»

Вы спытаеце: чаму пяць? А я адкуль ведаю. Мабыць, такая сёння такса. (Не зусім толькі зразумела, чаму яна гэта кажа мне — я быццам на фею не падобны).

Праз нейкі час гляджу, Поля пальцамі хістае іншы зуб. Пытаюся ў яе:

— Ты навошта гэта зуб хістаеш?

— Проста так.

Вера:

— Проста нам трэба заўтра дзесяць рублёў, а ў Полі яшчэ адзін зуб хістаецца.

Які, аднак, жорсткі спосаб зарабляння грошай! Па-мойму, прасцей падняць таксу за адзін зуб.

P. S. І як гэта мы ў дзяцінстве не дадумаліся да такога, як казаў Астап Бэндэр, «адносна сумленнага спосабу адабрання грошай»? Нават неяк няёмка перад вялікім камбінатарам.

Павел ХОЛАД