Яшчэ нiколi не даводзiлася мне так доўга i апантана здымаць дзiкiх птушак, як я рабiў гэта, назiраючы i вывучаючы маленькага i iмклiвага крылатага жыхара нашых рэк, азёраў i ручаёў — зiмародка. Калiсьцi здалёк бачыў гэтую вельмi скрытную i надзiва прыгожую птушачку, а вось так блiзка, можна сказаць, з адлегласцi выцягнутай рукi, упершыню. Любаваўся ёю i ўволю здымаў. Больш за тры тыднi свайго сёлетняга чарговага адпачынку я правёў побач з зiмародкавай сям'ёю. I гэта было сапраўдным паляўнiчым шчасцем. Пачалiся птушыныя прыгоды на адным з мелiярацыйных каналаў у Смалявiцкiм раёне, калi прырода толькi-толькi перайшла на летнюю вопратку. Менавiта тады i там я пачуў знаёмы i вельмi пранiзлiвы свiст — «цiiт-цiйi». Сапраўды, нiзка над вадой праляцела блакiтна-серабрыстая маланка, як называюць арнiтолагi зiмародка. I гэта быў сiгнал, якi перакрэслiў усе мае наступныя планы. Узброiўшыся даўгафокусным фотааб'ектывам, палаткай i тыднёвым правiянтам, я пакiнуў сталiцу i стаў суседам рэдкай птушкi-рыбачкi, якая занесена ў Чырвоную кнiгу Беларусi. Прыйшлося пабудаваць часовую невялiкую схованку каля нары, дзе выводзiлiся птушаняты, пiльнаваць, як птушкi садзiлiся на галiнкi вербалозу i на старыя камлi i... пазiравалi, як дарослыя птушкi прыносiлi i кармiлi сваiх гадаванцаў маленькай рыбай. Дачакаўшыся, калi апошняе птушаня пакiнула гняздо, я зрабiў фота, на якiм дарослы зiмародак частуе малога «рыбным ласункам» — за яго першы i смелы палёт.
Анатоль КЛЯШЧУК
Сумесныя праекты ядзерных тэхналогій.
У парадку дня — зацвярджэнне Канцэпцыі нацбяспекі і Ваеннай дактрыны.
