Нататкі шматдзетнага таткі

Зусiм выпадкова купiў сёння шыкоўную кнiгу «Вынайдзена ў СССР». I ў адной з першых глаў, прысвечаных вынаходнiку метаду падводнай (мокрай) зваркi Канстанцiну Хрэнаву, натрапiў на цiкавую дэталь: аказваецца, К. Хрэнаву, якi ў далейшым стаў акадэмiкам, дазволiлi ў парадку выключэння падпiсвацца ў сваiх навуковых работах «Хрэнаў К. К., акадэмiк», а не «акадэмiк Хрэнаў», як павiнна было быць па правiлах. Па-мойму, гэта вельмi забаўна. Я i не ведаў, што ў фразы «акадэмiк хрэнаў» быў цалкам рэальны прататып. Якi быў на самай справе выдатны вынаходнiк, а зусiм не хрэнаў. Дакладней, Хрэнаў з вялiкай лiтары :-)

***

Гулялi з дзецьмi па цэнтры Каўнаса, зайшлi ў «Хесбургер» (фiнскi фастфуд). Перакусiлi, выйшлi на вулiцу. Я выйшаў апошнi, бо прыбiраў за ўсiмi падносы. Гляджу — двайняткi стаяць на тратуары i залiваюцца смехам.

Пытаюся:

— Вы чаго рагочаце?

— А мы Ксенiю навучылi каманды выконваць.

— Якiя яшчэ каманды?

— А вось глядзi: Ксенiя, сядзець!

Ксенiя паслухмяна села на кукiшкi.

— Ксенiя, голас!

Ксенiя на ўсю вулiцу выразна:

— Гаў!

Сорамна прызнацца, нават я разрагатаўся.

Поля працягвае ёй бульбачку фры:

— Малайчына, Ксенiя, трымай бульбачку.

Самае смешнае, што ў «Хесбургеры» яна гэту ж бульбачку есцi адмовiлася, а тут упiсвала за мiлую душу. Таму што адна справа бульба бясплатная, i зусiм iншая — сумленна заробленая.

***

Едзем з дзецьмi ў машыне, на небе свецiць поўня. Ксенiя (захоплена):

— Месяц!

Кажу дзецям:

— Дзецi, а вы ведаеце, што месяц да нас заўсёды павернуты адным бокам?

Сын:

— А ведаеш чаму?

— Пэўна, таму, што ён не круцiцца вакол сваёй восi.

— Не зусiм. Месяц не круцiцца адносна геацэнтрычнай арбiты, а адносна гелiяцэнтрычнай ён круцiцца.

Марта:

— Вось цяпер усё зразумела! Бачыш, тата, як проста?

Так, уменне растлумачыць складаныя рэчы простымi словамi — гэта таксама талент.

***

Вера робiць матэматыку:

— Тата, а колькi будзе трыццаць два падзялiць на чатыры?

Я:

— Не ведаю.

Вера:

— Поля, а ты ведаеш?

Я:

— Поля, не кажы ёй, няхай сама думае.

Поля (загадкава):

— Магу падказаць табе толькi першую лiчбу.

Я зацiкавiўся i кажу:

— Дазваляю падказаць першыя дзве.

Поля (здзiўлена):

— Тата, ты ж сам сказаў не гаварыць адказ!

Вось такi парадокс…

***

Жонка пытаецца ў двайнят:

— Ну што, дзецi, даведалiся адзнакi па кантрольнай?

(У iх пазаўчора кантрольная па беларускай была.)

Вера:

— У мяне восем.

— Малайчына. А ў Полi што?

Поля (няпэўна):

— У мiнулым стагоддзi гэта была вельмi добрая адзнака...

Павел ХОЛАД