Восень, кастрычнік, пачатак бабінага лета. У такую пару мне шанцуе на сустрэчы з цікавымі, больш за тое — шчаслівымі людзьмі. Шпацыруючы па вёсцы Тарасава Мінскага раёна, я назіраў, як сямейная пара дружна ўвіхалася каля садовага дрэва, ашчадна здымаючы чырвоныя яблыкі. З добрым настроем, весела гаспадары складвалі ў кошыкі спелую садавіну. І мне закарцела адчыніць брамку, бліжэй пазнаёміцца з імі.
Віктар і Людміла Дробышы — так завуць маіх герояў — ветліва запрасілі на свой утульны і прыгожы падворак, пачаставалі налітымі сокам папяроўкамі, расказалі пра сёлетні ўраджай, які выдаўся надзіва шчодры, падзяліліся сакрэтамі доўгага сямейнага жыцця. Слова за словам — і я даведаўся, што Віктар Цімафеевіч амаль сорак гадоў працаваў у саўгасе «Ждановічы» слесарам па рамонце газавага прамысловага абсталявання, Людміла Аляксандраўна працавала ў сістэме гандлю. Калі яны выйшлі на заслужаны адпачынак, пабудавалі ў вёсцы свой дом і пераехалі сюды на сталае жыццё. А яшчэ Віктар і Людміла не прамінулі расказаць, што сёлета ў іх незвычайны год — пяцьдзясят гадоў сумеснага жыцця. Шчыра кажучы, я не адразу паверыў у гэты красамоўны біяграфічны факт — надта маладыя ў іх твары і юначыя агеньчыкі ў вачах. Я палічыў сваім абавязкам запрасіць іх папазіраваць, каб зрабіць «вясельны» партрэт на фоне раскошнай восені.
Анатоль КЛЯШЧУК
Фота аўтара
Амаль тысяча дзвесце чалавек збяруцца, каб вырашаць найважнейшыя пытанні развіцця краіны.
Расказаў першы намеснік старшыні Дзяржаўнага камітэта па навуцы і тэхналогіях Рэспублікі Беларусь Дзяніс Каржыцкі.
Як вакцыны выратоўваюць жыцці і чаго можа каштаваць іх ігнараванне?
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
