Валярына Кустава. Зоры — саспелыя яблыкі

* * *

Я веру ў Бога, які верыць у мяне.

Часам ён таксама стомлены.

І яго трэба абняць.

Асабліва пасля зімы.

 

Кожны раз, калі крычыць чайка,

будзе мая чарга.

Кожны раз, калі кувае зязюля, —

чарга Ягоная.

 

* * *

Краявіды карцін Марціроса Сар’яна:

пальмы з поўнямі мяняюцца ценямі.

Афрыка рыкае рудым цяляткам —

аазісы гатэляў пад капыткамі залаценькімі.

 

Мурыны й мурэны атачаюць нястомна,

як гандляркі з Камароўкі на Коласа.

Павольныя пагоншчыкі вярблюдаў сонна

кіруюць кацеры караванаў напаўголаса.

 

Калі цёпла на сэрцы — вершы маўчаць ў галаве.

Цела пяе — і душа ў гуморы.

Жыццё звонкай манеткай

ляціць у Чырвонае мора.

І ты мінеш так —

і па табе

зазвоняць.

 

Краявіды карцін Марціроса Сар’яна...

Пальмы з поўнямі абдымаюцца ценямі.

Цалуюцца маладыя, ад усемагчымасці п’яныя,

на досвітку — каб ніхто не дазнаўся! —

замяняючы зноў душы целамі.

 

* * *

Ён казаў:

будзь з іншымі,

не па зубах

мне аднаму ты.

Дужа моцная,

дужа прыгожая,

катэгарычная,

крыху вальтанутая.

 

Яна прасіла:

стану мяккай,

як вераснёўскі яблык,

каб мог увайсці

ў мяне ты

ікламі.

Толькі пасля

не забудзься

падзьмуць

на раны,

каб ад майго болю

не зніклі мы.

 

...Цішэй, цішэй,

душа, плач —

бо чутно

гэта нават знутры.

Cвятлей радуйся,

усміхайся часцей

і не зрывайся на крык.

 

* * *

Мераю час да цябе

туманамі і лістападамі,

летнімі зарападамі,

снягамі і капяжамі,

сонцамі і начамі,

касцельнымі званамі,

раплюшчанымі вачамі

на раз, два, тры —

твае пальцы ў мяне ўнутры

намацваюць новы рым.

Магчыма,

ты і ёсць мужчына-Айчына,

плечы якога — муры,

сэрца — брукаванка,

і ўсмешка — каханка,

што вярнуўся пасля вайны.

 

Як жа лёгка

ў чырвоным адзенні

мне выходзіць

на брук твайго сэрца,

басанож,

і, абняўшы аберуч, —

не баяцца ашчэру

звера.

 

Карміць з рук

агнём і паветрам,

каб ты дыхаў на поўныя грудзі,

каб ты йшоў, прамяністы, наперад,

і цябе прапускалі людзі.

 

Каб ты зноў вяртаўся з туманам

множыць радасць, дзяліць трывогі.

Каб ты зноў вяртаўся, каханы,

пасля бою, вайны, перамогі.

 

* * *

Колькi дарог стаптаных,

колькi краёў зблуканых.

Але тваё дыханне

толькi двое пазнаюць.

 

Той, хто цябе прыдумаў

з шчасця, сумневаў i сумаў,

I тая, што спала мала:

тая, хто твая Мама.

 

* * *

Зоры — саспелыя яблыкі,

гронкі белых наліваў:

скачуць па небе,

як д’яблікі,

падаюць да шчаслівых.

 

Тваё ж трывожнае шчасце

у вечаровых абдымках —

за паўначы да прычасця

дыхай.

 

Лета сыходзіць дажджамі

і гарадамі чужымі.

Калі ты ў апошнім часе

плакаў начамі,

скажы мне?..

 

Плывуць туманы з сівінкамі,

як пры тваіх скронях.

З цукровымі журавінкамі

атрута ў знаёмых далонях.

 

Доўгія ночы, бясконцыя,

бы ў юных мнішак спадніцы.

Зоры

саспелымі сонцамі

падаюць,

падаюць

ніцма...

 

* * *

Ёй так не ставала цяпла,

што гарачую гарбату

яна пачынала піць з самай раніцы,

сканчваючы глыбока апоўначы.

А штоночы сніла горы і моры,

што бліжэй за ўсіх да сонца,

на якое глядзела ўсе сны навылёт.

 

Але замест цеплыні

заставаліся толькі апёкі:

ад кіпневай гарбаты — у горле і жываце,

ад снёнага сонца — ў вачах.

 

І тады яна завяла ката.

Кот — яна вырашыла — надзейнейшы за каханне,

нават калі гуляе сам па сабе,

то вяртаецца цёплым —

і не апячэшся.

 

* * *

Яна ўсміхнецца —

далоні ў далоні возьме.

І выдыхнуць зможаш — глыбока,

нібы ўпершыню.

Смерць — гэта восень,

памножаная на вышыню.

 

Яна абдыме,

суцешыць

і мяккай котачкай

пацалуе ў плячо.

Смерць — як глыток са сподачка:

раз — і ўсё.

 

Прыйдзе ціхутка,

саван сцяжыны ўкладзе

нетаропка.

…Смерць — гэта хутка,

як новы дзень,

як кропка.

 

І нават амаль не складана

(маліся, мама, маліся)

сыходзіць,

калі дзеці, вершы й каханыя

засталіся

на гэтай зямлі.

 

№ 12 «Полымя», 2019