Навум Гальпяровіч. Шчасце слова

* * *

У бессмяротным слоўніку зямлі

Ці знойдзецца на роднай мове слова?

Вякі глядзяць трывожна і сурова,

Гудуць вятры праз ціхія палі.

І свет зусім навокал не нямы,

Ён поўны гукаў, песень і мелодый.

І хто адказ свой дасць: хібы не мы

Раскажам іншым аб сваім народзе?

Бялее аркуш і чакае зноў

Калі, нібы па снежным чыстым полі,

Сцяжынка доўгая спрадвечных родных слоў

У шлях адвечны павядзе паволі.

* * *

Захлынуцца песняй недапетай,

Абарванай празвінець струной…

Так сыходзяць лепшыя паэты,

Нібы знічкі сумнаю парой.

І святло іх зорнае світае

Над спрадвечнай роднаю зямлёй,

Бо яна заўжды для іх святая,

Бо яны пацалаваны ёй.

І маўчым мы ў роспачы суровай

Паміж будняў і трывожных сноў,

Запаветнае шукаем слова,

Што падорыць нам надзею зноў.

І паэты нам яго шукалі,

Бо ў жыцці такі ім выпаў лёс…

І глядзяць цяпер з далёкіх даляў

Зорным мроівам гаючых чыстых слёз.

* * *

Зноў сцяжыначкай коўзкаю

Крочыць стомлены час…

Я чытаю Таркоўскага

Пра сябе і пра нас.

І радкі адкрываюцца

Пракаветнай тугой,

І вякі абдымаюцца

Адзінотай сваёй.

І душа ціха песціцца

Гэтым дзіўным святлом.

І ўваходзіць Паэзія

У мой сцішаны дом.

* * *

Нам слова даецца зусім не дарма —

вышэйшага шчасця на свеце няма.

Прыходзіць як вынік пакут і надзей

і лепшае долі не знойдзе нідзе.

Такі ўжо чароўны складаецца лёс,

сатканы з усмешак, спадзеваў і слёз.

Дык што ж, калі здолеў яго ты прыняць,

скідай адзіноты, маўчання пячаць.

І выбухне слова як радасць і боль,

і ўзыдзе суквецце ўсіх зор над табой.

* * *

Такія цуды навучыліся рабіць людзі:

Штучнае футра, штучны інтэлект, штучны голас…

Усё нібы натуральнае, усё гэтак падобна…

Дык што? На чарзе надзея, вера, любоў?

Ім таксама знойдзем замену?

№ 1 «Полымя», 2020