ВОЖЫКУ ПІШУЦЬ...

Добры дзень, шаноўны Вожык!
Нядаўна наша ўстанова (відавочна, не толькі наша) атрымала па электроннай пошце цікавае пісьмо ад нейкага «дабразычліўца» (Gnata Kpissia gkpissia@gmail.com). Ён прапануе зарабіць ні многа ні мала, а 500000 долараў ЗША. Але не адразу, а часткамі: штодзень здымаць у банкамаце па 6000 гэтых самых «зялёненькіх». Прычым рабіць гэта можна, знаходзячыся ў любой краіне свету, была б толькі такая прылада. Ад нас жа ён многага не патрабуе: хоча, каб далі свае рэквізіты. І ўсё…

Гэты «дабрадзей», хаваючы сапраўдныя намеры за шматслоўем (дарэчы, на беларускай мове з замежным «акцэнтам»!), сам жа па-смешнаму і выкрывае сябе. Вось што ён піша, апраўдваючыся, чаму не дае патрэбныя звесткі, а просіць іх ад іншых (перадаю даслоўна, захоўваючы стыль і правапіс): «Я б адправіў карту банкамата на ваш адрас, але мне зараз не хапае часу, каб зрабіць гэта, таму што мне трэба тэрмінова сустрэцца са сваімі калегамі па бізнесе ў Расіі. Я накіруюся ў аэрапорт, як толькі дашлю вам гэты ліст, таму што буду ехаць са сваёй краіны ў Расію, дзе буду працягваць нафтавы бізнес». Словам, шчодры багацей гатовы падарыць вам вялікія грошы простатак! І тут жа ўказвае другі электронны адрас, на які трэба дасылаць асабістыя дадзеныя.
Гісторыя старая як свет, але мне чамусьці здаецца, што на бясплатны сыр у мышалоўцы знойдуцца ахвотнікі. На жаль…

Міхась СЛІВА,
г. Рагачоў.

Вітаю, братка Вожык!
Вялікая Айчынная вайна скончылася 75 гадоў таму, але для некаторых злачынстваў няма тэрміну даўнасці. Пакаранне знаходзіць вінаватых і зараз.
У ліпені ў Гамбургу ва ўзросце 93 гады Бруна Д., былы ахоўнік канцлагера Штутгоф у Польшчы пад Гданьскам, атрымаў два гады турмы ўмоўна, бо на пачатку працы на нацыстаў быў непаўналетнім. Не дапамаглі спасылкі на тое, што непасрэднага ўдзелу ў забойствах ён не прымаў і толькі назіраў за парадкам з вышкі. Пракурор палічыў: юнак ведаў пра зверствы і мог адмовіцца ад службы і папрасіцца ў Вермахт…
У 2011 годзе Мюнхенскі суд пазбавіў на пяць гадоў волі Джона (Івана) Дземьянюка, амаль равесніка Бруна Д., за ўдзел у знішчэнні нацыстамі звыш 28 тысяч яўрэяў у канцлагеры Сабібор. І няхай потым ён трапіў не за краты, а ў дом састарэлых, дзе і памёр, але справядлівасць узяла верх нават праз такі час…
А жыхара нашага гарадскога пасёлка Андрэя Саванюка правасуддзе знайшло ў 75 гадоў у Вялікабрытаніі ў другой палове мінулага стагоддзя, дзе той жыў пад новым імем Энтані.
Яго гісторыя такая. На пачатку вайны падчас акупацыі горада тады юнак са зводным братам пайшоў добраахвотнікам у паліцыю. Пасля стварэння гета сваяк адмовіўся быць часткай крывавай сістэмы, сышоў з працы і выехаў з краіны. А Андрэй застаўся і даслужыўся да каменданта. І не дзіва: паліцай не грэбаваў забойствамі яўрэяў. Алена судзе ўсё адмаўляў, не пагаджаўся са сведкамі і нават пераконваў, што пасля смерці трапіць у рай, бо яго душа чыстая. Толькі дарэмна: злачынцу прыгаварылі да двух тэрмінаў пажыццёвага зняволення, і ён памёр праз дзевяць гадоў (у 2005 годзе) у турме Норвіч…
Вось я і думаю. Можа, здраднік і не памыляўся? Бо душы такіх людзей сапраўды чыстыя: там нічога няма. Ні сумлення, ні пачуццяў… Як інакш патлумачыць жудасныя вытрымку, абыякавасць і ўпэўненасць ва ўласнай беспакаранасці? Спадзявацца на раскаянне такіх асоб не даводзіцца. Застаецца толькі шукаць і прымушаць адказваць за ўчынкі.

Антон АРЛОЎ,
Брэсцкі раён,
г. п. Дамачава.

Прывітанне, браце Вожык!
Ці бачыў ты чалавека ростам у тры метры? Вось і я не. А некаму, напэўна, такі феномен сустракаўся. Інакш навошта рабіць пластыкавыя вокны з фрамугамі, якія можна адчыніць з дапамогай ручак, размешчаных на ўзроўні трох з паловай метраў ад падлогі? Пытанне, відаць, рытарычнае…
Адмысловыя вокны, дарэчы, можна ўбачыць у 18 вучэбным корпусе Беларускага нацыянальнага тэхнічнага ўніверсітэта.

Арон МЫСЛЯК,
г. Мінск.