Акунанне ў палонку на Вадохрышча не з’яўляецца царкоўным звычаем, заявіў БелТА клірык Свята-Петра-Паўлаўскага сабора горада Мінска протадыякан Максім Логвінаў.
«Асаблівасцю свята Вадохрышча з’яўляецца асвячэнне вады. Пры гэтым апускацца — гэта больш народны, чым царкоўны звычай. Таму што гэтай вадой, якая называецца вялікая агіясма (святыня), пакладзена акрапляць жыллё, піць яе, захоўваць у сябе дома і перыядычна ўжываць. У самым апусканні нічога няма заганнага, але і няма нічога такога асаблівага, — сказаў протадыякан Максім Логвінаў. — Каб пазбаўляцца ад грахоў, патрэбна мэтанакіраваная і пастаянная духоўная праца, удзел у сакрамэнце пакаяння (споведзь), прычасць рэгулярная — тады можа ісці гаворка пра збавенне ад грахоў. Вядома, калі чалавек з верай, малітвай дадасць да сваёй звычайнай духоўнай практыцы яшчэ і апусканне, нічога дрэннага ў гэтым не будзе».
Напярэдадні свята Вадохрышча вернікам варта пасціцца, затым прыйсці ў храм на службу, паспавядацца, прычасціцца і, вядома, набраць святой вады. «Пажадана правесці час у духоўных разважаннях, неяк прааналізаваць сваё жыццё і каштоўнасці», — дадаў протадыякан Максім Логвінаў.
Прэв’ю: БелТА
У савецкія часы гандаль прапаноўваў пакупніку абмежаваны асартымент хлебабулачных вырабаў. У 1980-я нават у буйных крамах было ўсяго 3-4 найменні хлеба.
Прадстаўніцам прыгожага полу заўсёды хочацца нешта змяніць у сваёй знешнасці. І часам жанчыны рашаюцца на кардынальныя крокі.
Яна ўпэўнена сябе адчувае і ў нацыянальным строі, калі робіць цеста для вясельнага каравая, і ў блакітным футры Снягуркі, калі праводзіць ранішнік для дзетак, і ў шыкоўнай сукенцы пэўнай эпохі, калі выконвае аўтэнтычныя беларускія спевы пад гукі старажытных музычных інструментаў.
Культура выканання работ падчас капрамонту ў Беларусі кульгае, а тэхналогія — парушаецца, сведчаць спецыялісты Дзяржбуднагляда.
