Сын вярнуўся з рэпетыцыйнага тэсціравання па рускай. Жонка пытаецца:
— Ну як напісаў?
— Калі пяцьдзясят балаў са ста набяру, будзе добра.
Я:
— А калі шэсцьдзясят?
— Увогуле выдатна.
— А калі семдзесят?
— Калі семдзесят... значыць маю работу з чыёйсьці пераблыталі.
(Так, сынок, руская мова — гэта табе не фізіка, тут з наскоку здаць не атрымаецца.)
* * *
Распачалі днямі невялікую перастаноўку мэблі на кухні (усё яшчэ адаптуемся да новай кватэры). Вечарам прыйшоў з ліцэя сын, пытаюся ў яго:
— Ну як табе такая расстаноўка?
Ён паглядзеў і кажа:
— Такое.
Я, не разумеючы:
— Якое «такое»?
— Ну такое.
Кажу яму:
— А нармальна можна сказаць?
— Дык я табе і сказаў нармальна.
Каб разрадзіць абстаноўку, у размову ўмешваецца жонка:
— Гэта на іх жаргоне азначае штосьці накшталт «так сабе».
Кажу сыну:
— Ну так бы і сказаў: «Так сабе».
Сын яхідна:
— А «так сабе» гэта як сабе?
Спачатку я проста махнуў рукой, а потым задумаўся: а сапраўды, «так сабе» гэта як сабе? І прычым тут увогуле «сабе»?
Карацей, такое…
* * *
Перапіс праз пару дзён заканчваецца, а нас пакуль так і не перапісалі. Я ўжо пачаў рэальна хвалявацца.
І вось сёння вечарам нарэшце доўгачаканы званок у дзверы. Адчыняю, у тамбуры стаіць хлопец з кіпай лісткоў.
Хлопец дзелавіта:
— Добры дзень, гэта кватэра нумар..?
— Так.
— Колькі чалавек у кватэры пражывае?
— Сем.
— А колькі з іх карыстаюцца інтэрнэтам?
(Перапіс ХХІ стагоддзя! Пачынаюць не з імёнаў, а з колькасці інтэрнэт-юзераў.)
Адказваю:
— Чацвёра.
Хлопец:
— Ну што ж, можам прапанаваць вам тарыфны план «Дамашні 70», хуткасць 70 мегабіт у секунду, на вашу сям'ю будзе цалкам дастаткова.
Я збянтэжана:
— А вы хто?
— Інтэрнэт-правайдар «А1», былы «Вэлком», праводзім оптыку ў вашым доме.
Заслона.
* * *
Цікава ў нас малодшая дачка будуе фразы з адмаўленнем: спачатку гаворыць быццам бы сцвярджальную фразу, а потым дадае «не»: «Я хачу спаць не!» або «Я буду есці кашу не!»
Калі ты ёй гаворыш, напрыклад, «я табе не ўключу мульцікі» — яна проста хныча і просіць уключыць. Але калі будуеш фразу на яе манер: «Я табе ўключу мульцікі не!» (з націскам на «не») — у момант істэрыка, то-бок даходзіць значна хутчэй.
Я нават у дачыненні да старэйшых дзяцей стаў практыкаваць падобную пабудову сказаў: спачатку ты быццам бы пагаджаешся з іх просьбай «я вам дам пяць рублёў», а потым дадаеш «не!», і адразу сэнс мяняецца на 180 градусаў. Крута!
P. S. Цікава было б выпрабаваць гэты метад на дарослых, але, баюся, дарослыя гумару не зразумеюць. Для іх лепш «не», наадварот, наперад выносіць, каб адразу не было ніякіх ілюзій.
* * *
Прыйшоў дадому, адчыняе дзверы Поля:
— Прывітанне, як табе мая новая прычоска?
Я:
— Ваў, супер!
І потым ціха, каб ніхто не пачуў:
— А хто яшчэ, акрамя цябе, пастрыгся?
— Усе.
— І мама?
— Так.
— І Ксенія?
— Я ж сказала: усе.
Уваходжу ў кватэру і пачынаю па чарзе любавацца ўсімі прычоскамі — як-ніяк у доме пяць жанчын, і ўсе пастрыгліся!
(Гэта, дарэчы, зручна, калі ўсе адразу стрыгуцца — адзін раз пазахапляўся ад душы і некалькі месяцаў свабодны.)
P. S. Асобны дзякуй Полі, што падзялілася інфармацыяй, бо сам я толькі па сыне бачу, калі ён пастрыгся. Але ён чамусьці ніколі не пытаецца маёй думкі на гэты конт.
Павел ХОЛАД
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».
Выбар саджанца для садавода — той момант, значнасць якога складана пераацаніць.
Актрыса НАДТ імя М. Горкага — пра шлях да сцэны і натхненне.
Тата і мама — два самыя важныя чалавекі ў жыцці кожнага дзіцяці.