Павел Міхалькевіч. Паштоўка з горада Л.

Інцыдэнт у пляжнай кавярні
 

Круглы месяц з-за хмары нагадвае вочка ўваходных

Якое падказвае: нехта на лесвічнай тоіцца

Зазірнуць — кулю ў зрэнку

пры гэтых умовах зусім не ахвота

Калі за дзвярыма схаваўся наёмны забойца

А ты закапала Chenet на межах прыліву

І ўзлезла паверх на адзіным, не сцягнутым у штабель шэзлонгу

А што калі гэта за намі стуль сочаць і так усміхаюцца кпліва

Ўцехам спрадвечным пад гук на рэпіце запененых зонгаў

І так мы з табою заснём, і такімі нас знойдуць на ўсходзе

Скандал, два разводы ў слязах, на ядвабнай сукенцы — ад солі

А-у, я з табой размаўляю. Тарашчыцца годзе

Пайдзі яшчэ сядзь за іх столік

***

Як Іудавы вусны Ісус

Я смактаў карамель тваіх вуснаў

І куцця была наша таемнай

Сярод тузінаў модных тунік

Менавіта ў тваёй я і знік

І шукаць маё цела дарэмна

Пакідаю на памяць свой тэкст

І прыстаўку няпоўную «экс»

Павандрую па свеце ізгоем

Усё забудзецца — выпадзе снег

Чалавек — ён для часу што снэк

Немаўля на малюнку Ф. Гоі

***

Перасцерці спасылкі і вызваліць памяці рэшту

Замовіць для дзевачкі чыстае

бруд-

бруд-

бруд-

брудны марціні

За стойкаю барнай згуляць з незнаёмкай у Цярэшку

Як рабілі раней на Радзіме

Страх адтуль, што ты думаеш, гэта не мае ліміту

А не таму, што твой час немінуча надыдзе

Можа быць, не напішаш ніколі сваю Энеіду

Можа быць, ты — герой у Энеідзе

Жыватворны глыток цяжкай кававай нафты

На ўмывальніку — ейныя ватныя дыскі

І бязважкасць на твары яе што палёт астранаўтаў

І сагнутыя ў мроях меніскі

Перасцерці спасылкі і вызваліць памяці рэшту...

Павел Міхалькевіч нарадзіўся 7 студзеня 1992 года ў Гродна.

Было сказана, што выпадковае, з’яўляючыся непазбежным, складае карысць кожнай справе. Гэта рымэйк культавага: каб вы толькі ведалі, з якога смецця нараджаюцца вершы. Было сказана: рэха нагнаць і ўгаварыць вярнуцца. Ці то ўтаймаваць рэха. Многа было сказана, і мне даспадобы — што і як. Як мне даспадобы дзюшэс. Як і фантан Дзюшана. Як парэз Луча Фантана. Як горад пад вежай пра «Луч»-гадзіннікі. Як корань з мінус адзінкі. Глупства не імкнуцца да таго, што / каго так любіш. Як пісаць інкогніта, не пазначаючы адрасата. Зрэшты, можа, і ў гэтым астатнім нешта ёсць.