Наста Кудасава. Ззяць найсвяцейшай з музык

Наста КУДАСАВА

ЗЗЯЦЬ НАЙСВЯЦЕЙШАЙ З МУЗЫК

* * *

хто табе покуць прыгожыць,

па кім маўчыш?

што ў табе птахам трапеча, маё каханне?

лепей сплаці адзіноце бяссоння чынш

і закалыхвай пяшчоту сваю да рання…

вынасі высь:

болем кожны радок люляй,

памяццю дотыкаў крылы свае выпешчвай…

гэта як быццам гарыць пад табой зямля

і ты ідзеш праз увесь мацярык —

пешшу.

гэта як быццам жыццё ля вады прастаяць —

тая ж дрыгва неўпрагляд

і журба ўсё ж тая…

але аднойчы выходзіць на бераг язь —

срэбная ўсмешка —

і кажа табе

«вітаю!»

 

* * *

той, хто сыходзіць, заўсёды вяртаецца рэхам,

першай пупышкай вясновай,

калыскай арэха,

роснымі дрыжыкамі на травінчыных спінах.

кінуўшы тут

усе крыўды, чаканні і віны,

той, хто сыходзіць, бярэ з сабой пухкасць аблокаў,

абарачаецца раніцай,

ліпенем,

глогам,

нотай крамянай, што б’ецца ў сініцынай дзюбцы…

той, хто сыходзіць,

сыходзіць заўжды,

каб вярнуцца.

 

* * *

звольніўся дзень і як лыка прадаўшы захроп.

прыйдзе самотная ноч, мулкай лапай абдыме…

мабыць, прасцей рэдкай птушцы адолець Дняпро,

мабыць, прасцей Беларусь абляцець на кіліме,

мабыць, прасцей пераплавіць на золата медзь,

папараць-кветку знайсці, прыручыць аднарога,

чым хоць маленечкі шанец аднойчы займець

стаць для цябе

сустрэчай,

домам,

дарогай.

 

* * *

памяці Ігара Канановіча

гэта чэрвень грызе нутро нам — драпежны чэравень

рассыпае па градах крывавыя цельцы клубніцаў…

 толькі памятай, лета скончыцца: зыркне ашчэрана

і пастрыжанай пожняй ля ног распластаецца ніцма.

ты задыхаеш зноў, толькі памятай: лета скончыцца!

год паўторыць сваё традыцыйнае вечнае сальта,

і руплівая восень — адданая водаправодчыца —

хлыне ў сэрца дажджом, высвятляючы цемрадзь асфальту

 

* * *

мёртвым не баліць, а мне — баляць,

баляць мае мёртвыя,

колькі ні замоўчвай, ні выкрэслівай, ні перагортвай,

колькі ні спрабуй трымацца верай у паняверцы…

мёртвыя мае, ну як там? пішацца вам?

пяецца?

ці хапае крылаў анёльскіх — без рук рукацца?

ці не надакучвае воблачны вечны шпацыр?

што там застаецца існым?

што там лічыцца важным?

хіба гэты чорны — між чорных лічбаў — працяжнік?

хіба гэта ўсё, што нажываем мы ў зямным нашым доме?

а зялёны жолуд на далоні? а каханы ў абдоймах?

а сняжынкі дотык?

а любоў, што так распальвала сэрца?

дзе яно дзяваецца?

ў якую дамавіну кладзецца?

ці мы гэта снім?

ці, можа, толькі падаёмся жывымі?

неба, набрынялае маўчаннем, — цёплай вечнасці вымя —

залівае даўкай цішынёй пустых пытанняў прадонне,

нібы ўсё, што ёсць тут, — толькі дождж,

самотны дождж жыццядойны…

 

ПРЫЗНАННЕ

і ў цяпле пеючы, і ў пакутлівай роспачы стогнучы,

я сачу тваіх коней, што ў белай праносяцца пене.

я люблю цябе ўсю.

але часам так хочацца Поўначы

і блакітных імхоў пад нагамі маўклівых аленяў!

можа, продка майго закалыхвалі ночы палярныя

 ды святлом неўтаптаным сляпілі кудасыя зімы…

і цяпер я навечны вандроўнік

з адзінаю мараю:

умаўчацца ў прастор незнаёмай далёкай Радзімы.

 

* * *

зразумееш: ні даць, ні ўзяць —

можна толькі ззяць,

толькі слухаць зямлю, занурыўшыся ў пах вясновы.

і пакуль сакавіцкі снег, любы небу зяць,

абдымае яе сабой, парахнеюць словы.

і пяшчота нямой струной праразае боль,

каб ні даць, ні ўзяць, толькі ззяць

найсвяцейшай з музык…

зразумееш, любоў —

гэта штосьці заўсёды больш,

больш, чым могуць змясціць

нашых жыццяў маленькія шлюзы.

 

* * *

Сівому туману вычэсвай густую поўсць,

пакуль захліпаецца вечар самотай воўчай.

Я ведаю, тут у кожнага хтосьці ёсць,

каб грэць у далонях далонь і ўглядацца ў вочы.

Не мрой жа, такіх у шчаслівыя не бяруць,

ты — цень ад крыла, ты не варты нічога, нічога!

Але ёсць дарога дамоў, ёсць Дняпро і Друць,

ёсць пацерка поўні ў блакітнай руцэ Рагачова...

І можна яшчэ басанож увайсці ў лугі,

пяшчоту запхнуўшы глыбей, каб не рвала скуру,

ды слухаць, як лета пяе свой адвечны гімн, —

і верыць сабе, не зважаючы на партытуру

№ 12 «Полымя», 2020