Аб прыбыцці Кацярыны Дубаневіч у Мінск 31 кастрычніка 2020 года пісалі шмат. Многія СМІ Беларусі не пакінулі па-за ўвагай яе вяртанне дадому. Што і зразумела. Бо Каця — адзіная жанчынаў Беларусі, якая рызыкнула ў адзіночку пачаць кругасветнае падарожжа на байку па імені Генры.
Дарэчы, яе вандроўка шырока асвятлялася. Мы таксама пра гэты ўнікальны праект адважнай беларускі пісалі. (№ 8-2019, стар. 24).
Нагадаем чытачам: стартавала Каця 18 жніўня 2018 года. За перамяшчэннем матацыклісткі можна было сачыць анлайн у яе сацыяльных сетках. За гэты час Каця тройчы перасекла экватар, пабывала на пяці кантынентах з сямі. Паміж кантынентамі было тры пераправы. Першая — з Расіі ў Аўстралію: матацыкл плыў на пароме. А яна паляцела ў Японію, дзе ездзіла на веласіпедзе: бо там нашы беларускія правы кіроўцы несапраўдныя з-за другой канвенцыі (у нас Венская, у іх Жэнеўская). З Японіі быў пералёт у Аўстралію. Адтуль разам з Генры, які перапраўляўся на грузавым самалёце, накіравалася ў Лос-Анджэлес і ЗША. Матацыкл. У цэлым праехала 112 000 км. А ў Паўднёвай Амерыцы — давялося спыніцца. І правяла там Каця паўтара месяца. Адтуль паведаміла нам, што яе нагнаў каронавірусный каранцін. Таксама паабяцала расказаць пра свае прыгоды, як толькі зможа. Мы гутарылі з ёю і анлайн, калі яна нядаўна была на мотавыставе ў Маскве, і ўжывую — як з госцем рэдакцыі.
— Каця! Паўтара месяца каранціну — гэта нешта... Увесь час у Буэнас-Айрэсе? Як вы, чый стыль жыцця рух, пастаяннае абнаўленне, перамены і новыя ўражанні, каранцін вытрымалі? Раскажыце пра той час. Ці быў ён багатым для вас на падзеі? Што запомнілася больш за ўсё? Ці, можа, вы скарысталіся магчымасцю паглыбіцца ў свой унутраны свет, падумаць пра нейкія важныя для вас рэчы? Што адчувалі? Што было самым цяжкім у тыя дні?
— Мне пашанцавала значна больш, чым большасці з іншых «захраснуўшых». У Байрэсе спыніліся мае сябры — прафесійныя гіды і вандроўцы Ганна і Марк. Яны і запрасілі падзяліць каранціннае жыллё з імі. Гэта быў не проста пакойчык дзесьці на ўскраіне, а 100-гадовая трох-узроўневая вежа ў самым цэнтры горада, з узрушаючым відам на плошчу Кангрэса і заходамі сонца неверагодных колераў. Кожны дзень за імі можна было назіраць з нашага даху. Раніцай мы рабілі зарадку, разам гатавалі, размаўлялі, глядзелі фільмы, чыталі і марылі пра вяртанне ў свет, дзе падарожжы — даступныя, межы — адкрытыя і ўсе абмежаванні дзейнічаюць толькі ва ўласнай свядомасці. Мы нават некалькі разоў спрабавалі «гуляць», але нас лавіла паліцыя і адпраўляла дадому. Усё перамяшчэнні былі абмежаваныя бліжэйшымі крамай і аптэкай. Нават знаходзячыся ў такой цудоўнай кампаніі, складана было пазбавіцца ад думкі пра «падрэзаныя крылы». Бо зусім нядаўна я захаплялася краявідамі Патагоніі, кожны дзень прыносіў новыя ўражанні, а цяпер, быццам дзень сурка, усё паўтараецца. Займалася самаадукацыяй, вучылася маляваць і асвойвала мексіканскае мастацтва гуачоль. Гэта такія пацеркавыя фігуры, узоры з мацаваннем пчаліным воскам. І разважала, чаму такая з’ява, як кавід, адбываецца з людзьмі, і навошта нам дадзена гэта выпрабаванне. Можа чалавецтву трэба часцей задумвацца пра тое, што ўсе мы не вечныя, берагчы адзін аднаго і шанаваць жыццё і свабоду?
— Вы падрабязна распавядалі ў сацсетках пра тое, як і дзе прыходзілася зарабляць падчас падарожжа. Раскажыце пра самыя яркія моманты, якія вам запомніліся. Можа, гэта быў цікавы працадаўца, ці сітуацыя, з ім звязаная?
— Вядома, самыя запамінальныя падпрацоўкі былі звязаны з будаўніцтвам. Я па прафесіі менеджар па маркетынгу і рэкламе, большую частку рабочага жыцця правяла ў офісе за ноўтбукам, толькі зрэдку працавала фізічна. Для мяне было вельмі цікава атрымліваць новыя навыкі. Навучылася валікам фарбаваць сцены, адколваць старое пакрыццё адбойным малатком, заліваць і раўняць бетон, класці плітку... Яшчэ больш стала паважаць людзей, якія працуюць рукамі — гэта цяжкі занятак, які вымотвае сілы, патрабуе акуратнасці і ўважлівасці. У першыя дні ў мяне былі велізарныя сінякі і мазалі, пакуль я прыстасавалася правільна трымаць інструменты. Яшчэ падабалася праца па ўборцы дамоў. Часта бывала, што мэбля ў жудасным стане, асабліва на кухні, і потым высвятляецца, што жоўтыя шафкі на самой справе белыя, проста пакрыліся пластом бруду і тлушчу. Вельмі прыемна глядзець на вынік сваёй працы, успамінаючы, як было да таго.
— Якая гісторыя ад людзей, якія вас запрашалі пераначаваць, пагасціць, уразіла? І ў якой краіне гэта адбылося?
— Мне здаецца, сусвет любіць у дарозе зводзіць разам аднадумцаў і блізкіх па духу людзей. Прынамсі, у мяне атрымлівалася сустракаць вельмі цікавых асоб па ўсім свеце. Распавяду пра Вудзі, лепшага майстра па спіцаваных колах у Амерыцы.
Менавіта да яго я і адправілася ў Дэнвер. Мяне турбавала моцная вібрацыя матацыкла на хуткасці да 80 км/г. Вудзі Вітэ — легенда, яму 78, і ён зрабіў тысячы колаў для падарожнікаў з усяго свету, спартсменаў і проста матацыклістаў. Яшчэ адным напрамкам, які ўзначальвае Вудзі, з’яўляецца выраб механізмаў, якія дазваляюць інвалідам катацца на лыжах, займацца серфінгам і любой іншай актыўнасцю. Ён найбуйнейшы ў ЗША вытворца гэтых механізмаў. Не магу не расказаць пра яго больш падрабязна. А пачалося ўсё з захаплення маторнымі лодкамі, хоць бацькі Вудзі хацелі бачыць яго юрыстам або лекарам. Па гісторыі яго жыцця можна здымаць кіно. Нарадзіўся Вудзі ў сям’і нямецкага інжынера ў Мюнхене ў 1942 годзе. У час вайны яго бацька быў накіраваны ў Польшчу, недалёка ад нямецкай мяжы. У студзені 1945-га маці Вудзі забрала яго і сястру, якая нарадзілася ў Польшчы, і паспела на апошні цягнік, які ішоў ў Германію. Бацька ж у Мюнхен з’ехаў раней. З сабой яна ўзяла толькі дакументы і некалькі сярэбраных нажоў і відэльцаў. На зборы пайшло 20 хвілін. Шлях да месца, які звычайна займаў 8 гадзін, ператварыўся ў 8 тыднёвы: з-за разбурэнняў часткі чыгуначных шляхоў. І бацька вельмі хваляваўся, чаму сям’і ўсё няма. І нават накіраваўся на вакзал, каб ехаць па жонку з дзецьмі ў Польшчу на тым самым цягніку, на якім яны і прыехалі.
Маці Вудзі была верніцай і моцна знервавалася, што не знайшла, калі збіралася ў Германію, любімую Біблію. Але цуды ўсё ж адбываюцца ў нашым свеце. Праз некалькі гадоў сям’я Вудзі пераехала ў Амерыку, а ў 1950-м прыйшла туды пасылка ад бабулі Вудзі, якая прадаўжала жыць у Германіі. У ёй была старая сямейная Біблія і ліст бабулі пра тое, як праз пяць гадоў пасля вайны ў дзверы пастукаў савецкі афіцэр. У руках у яго была Біблія, на адной з старонак якой гэты высакародны чалавек пабачыў адрас сям’і Вудзі... Калі Вудзі распавядаў мне гэтую гісторыю, яго вочы блішчалі ад слёз. І вось што яшчэ дадаў: усяго толькі адзін чалавек можа змяніць стаўленне да цэлай нацыі. У 1960-м Вудзі быў залічаны ў марскую пяхоту і таксама працаваў у сферы авіяцыйнай электронікі. Час, праведзены ў войску, «прышчапіў» яму стандарты майстэрства, якое захоўваецца і сёння. Што таксама абудзіла ў ім цягу да вандраванняў і знаёмстваў з рознымі культурамі. На працягу двух гадоў працы ў Японіі Вудзі пачаў спалучаць заходнія ідэалы з азіяцкім духам і філасофіяй. Менавіта ў Японіі стала ўмацоўвацца яго любоў да хуткіх матацыклаў. Пасля службы ў войску ў 1973-м Вудзі пераехаў у Каларада і знайшоў сваю нішу ў матагонках. Заўзяты гоншчык Вудзі часта наведваў гоначныя трасы і нават заснаваў Асацыяцыю матагонак. Працуючы ў дылерскім цэнтры і рамантуючы зламаныя колы, Вудзі сутыкнуўся з недахопамі стандартных колаў і ступіц. Імкненне мець лепшую альтэрнатыву прывяло яго да стварэння ўласных ступіц, а затым і колаў. Кампанія Woody’s Wheel Works была заснавана ў 1973 годзе. Сёння яна вядомая па ўсім свеце.
Я планавала праверку толькі пярэдняга кола, і калі Вудзі сказаў пра тое, што задняе таксама трэба раўняць, то пачала моршчыць носік. Ён, прыжмурыўшыся, паглядзеў на мяне і прамовіў: калі пытанне ў кошце, то я пад яго наглядам магу палову працы зрабіць сама. Прапанова мне спадабалася. Упершыню ў жыцці я здымала і ставіла назад абодва колы, барціравала гуму і вучылася ўсім сакрэтам у маэстра Вудзі. У заднім коле быў разбіты падшыпнік, памянялі. Пасля наладжвання спіц і ўсіх чароўных маніпуляцый Вудзі мой Генры паехаў так ідэальна, як ніколі да таго. Вось такія цудоўныя людзі сустракаюцца на маім Шляху.
— «Надзвычай выдатна сустракаць на іншых кантынентах родныя душы» — гэтыя вашы словы ўражваюць. Што вас падштурхнула такое напісаць? Нехта нешта для вас зрабіў, дапамог, як Вудзі, ці ж, наадварот, вы самі дапамаглі чалавеку?
— Было і такое. Самая сур’ёзная паломка матацыкла здарылася амаль ноччу ў штаце Агаё. Рухавік літаральна «закіпеў», таму што ўнутр выліўся ўвесь антыфрыз праз падраную пракладку галоўкі блока цыліндраў, і матацыкл ахутаў шчыльны шэры дым. Я стаяла на ўскрайку дарогі, і ніхто не спыніўся, каб хоць спытаць, у чым справа. Я змагла датэлефанавацца да Андрэя — чалавека, якога ведала толькі завочна, а ён цалкам арганізаваў эвакуацыю мяне і Генры да горада Луісвіля ў Кентакі, дзе займаўся рамонтам матацыкла. Андрэй — майстар на ўсе рукі. І ў мяне склалася ўражанне, што няма ў свеце матацыкла, які ён бы не змог адрамантаваць. Нам з Генры невымоўна пашанцавала апынуцца менавіта ў яго майстэрні пасля такой сур’ёзнай паломкі.
Ёсць людзі, якія за месяц становяцца табе бліжэйшымі, чым за іншыя гады. Таму што яны «твае», а ты «іх». Таму што мы не маглі не сустрэцца, таму што ў жыцці і ў дарозе так павінна было здарыцца. Андрэй і яго жонка Аксана — створаны адзін для аднаго, а я любавалася іх «мы» з боку, вучылася мудрасці, разуменню, мяккасці і цеплыні. Не люблю так казаць, але яны вельмі-вельмі сапраўдныя. Гэта не значыць, што іншыя не такія, проста Андрэй і Аксана ўсё робяць у згодзе з сумленнем, сэрцам і сабой. А я гэтаму толькі вучуся. Ад усяго сэрца ўдзячная гэтай выдатнай сям’і за шчырую дружбу і неацэнную дапамогу.
— Каго з родных душ вам хацелася б пабачыць яшчэ раз? Пазнаёміць са сваімі сябрамі, мамай?
Усіх і кожнага! Я з радасцю прыму да сябе ў гасці ўсіх людзей, якіх сустракала ў дарозе, пакажу наш прыгожы Мінск, лясы і азёры, пачастую дранікамі і мачанкай.
— Наколькі нам вядома, падчас кругасветкі вы пабывалі ў 22 краінах, а ўсяго ўжо наведалі 45. Ці можаце вы некалькімі словамі апісаць тыя краіны, якія вам вельмі спадабаліся? І чаму? Зразумела, што казаць пра краіну коратка — цяжка. І ўсё ж, паспрабуйце пра некаторыя — хоць некалькі слоў. Скажам так, як апісалі Аўстралію, блізкую вам па духу. Раскажыце пра яе і для нашага выдання.
— Вы маеце рацыю: апісаць краіну ў некалькіх словах цалкам немагчыма. Я люблю кожную, дзе пабывала. І ўсё ж, каб зразумець мясцовы менталітэт, прачуць асаблівасці тамтэйшага жыцця, трэба правесці ў краіне хаця б месяц. Мне спадабалася Аўстралія за сваю дзікую натуру, за пустэльныя мясціны без адзінага чалавека, за доўгія пясчаныя пляжы з цёмна-сіняй вадой, унікальныя расліны і жывёлы, якіх няма нідзе больш на планеце, і, вядома, за лад жыцця аўстралійцаў. Філасофія «no worries» — «не варта турбавацца» — выяўляецца там ва ўсім. Любыя праблемы можна вырашыць, пакуль чалавек жывы і здаровы, а пра астатняе не варта турбавацца і нервавацца. Глыбока ў душу запала і мексіканская культура, з яе найсмачнай кухняй, шчырай і бескарыслівай гасціннасцю людзей, бясконцай разнастайнасцю ландшафтаў і небяспечнымі рэгіёнамі, дзе можна пазбавіцца не толькі маёмасці, але і жыцця.
Асобна хочацца адзначыць Японію, якая існуе быццам у паралельнай рэальнасці, дзе пануе Павага адзін да аднаго і гармонія чалавека з светам, тэхналогіі пераплецены з традыцыямі, і ўсё прадумана для дробязяў — каб рабіць жыццё чалавека лепшым і даўжэйшым.
— Што адчулі, калі даведаліся: можна ляцець дадому? І як ляцелі?
— Да таго моманту, калі нам — усім тым, хто засеў у Аргенціне — абвясцілі пра эвакуацыйны рэйс, ужо вельмі хацелася выбрацца дадому. Увесь свет звузіўся да памераў жылля, да квадратных метраў, у якіх людзі жылі. І ўсе проста марылі пра змену дэкарацый і сустрэчы з сябрамі і роднымі. Ляцелі мы каля 30 гадзін. Наш велізарны самалёт мы назвалі «трансатлантычнай маршруткай», паколькі нас збіралі з усіх краін Лацінскай Амерыкі, пачынаючы з Бразіліі і заканчваючы Кубай. Усяго вывезлі каля 500 чалавек, сярод якіх было 7 беларусаў. Па прылёце ў Маскву ў суправаджэнні супрацоўнікаў Пасольства Беларусі ў Расіі мы прайшлі да маршруткі, якая па трасе М1 адвезла ўсіх семярых да мяжы.
Едзем. І я нібы сплю наяве: 18 жніўня 2018 года ехала па гэтай трасе, у бок прыгод, невядомасці і ўвасаблення мары, а зараз сяджу ў маршрутцы, а мой матацыкл стаіць у сэрвісе ў Аргентыне. Мая свядомасць не верыць у тое, што адбываецца і гатова прачнуцца дзе-небудзь у палатцы на беразе Ціхага акіяна. На першай запраўцы ў нос б’е пах бору, я бягу туды, дзе заканчваецца асфальт, дакранаюся да мокрага лісця дзьмухаўца, заўважаю жабу, лаўлю яе, гладжу па карычневай шурпатай скурцы і адпускаю. Побач велізарная сасна, я гладжу пальцамі кару, нюхаю яе, імкнучыся напоўніць лёгкія вільготным смалістым водарам. І адчуваю шчасце...Рухаемся далей. Навігатар адлічвае апошнія кіламетры да мяжы ...
— Кажуць, што ўсе матацыклісты — «не от мира сего»...
— Мне здаецца, усе матацыклісты з большага — мазахісты. Падумайце самі: то горача, то холадна, то мокра... Цяжкая экіпіроўка, вечна ў пыле, прычоска ў лепшых традыцыях панк-культуры, спіна зацякае. А калі матацыкл падае на бок — гэта яшчэ і велізарная фізічная нагрузка. Але гэта наш выбар. І неверагодныя эмоцыі, якія мы атрымліваем ад язды на матацыкле, кампенсуюць любыя нязручнасці. Нядаўна я ехала з Масквы ў Санкт-Пецярбург — 660 кіламетраў, нічога асаблівага, акрамя тэмпературы каля нуля, залевы і снегу палосамі. А потым чорная імгла рассейваецца. І бачыш блакітную палоску неба, і радасць ну проста распірае грудзі, а ўсмешка не змяшчаецца ў шлем. Бо як бы маглі мы зразумець, што такое шчасце, калі б не было момантаў смутку, як бы мала шанавалі сонца, калі б у нас яго было ў лішку кожны дзень. Вясновае надвор’е непрадказальнае, прырода з радасцю вызваляецца ад ледзянога покрыва, агаляючы сваю ўскудлачаную натуру. І прыхарошваецца. Якая ж прыгожая наша зямля!
— Раскажыце пра свае ўражанні ад сустрэчы з радзімай, мамай, роднымі і блізкімі.
— Чамусьці было ўражанне, што я з’ехала толькі на тыдзень — і вось вярнулася, бо нешта забылася зрабіць. Бацькі зусім не змяніліся, хіба што сястра Марыяна пасталела і стала прыгожай стыльнай дзяўчынай. Вядома, мы вельмі шмат абдымаліся, але я толкам і не распавядала ім нічога пра гэтыя амаль 2 гады: сеткі даюць нам магчымасць ведаць адзін пра аднаго і «быць побач» нават на значнай адлегласці. Я арганізоўвала сустрэчу, на якой цэлых пяць гадзін распавядала сябрам і новым знаёмым пра свае прыгоды ў дарозе. Былі нават тыя, хто даслухаў мяне да канца. Вельмі спадзяюся: мой досвед будзе карысным для іншых людзей.
— Цяпер у вас, напэўна, перыяд заспакаення. Вы, вядома ж, разумееце, што сітуацыя з кавідам у свеце пакуль сур’ёзная, таму даводзіцца чакаць, калі будуць адкрытыя межы. Што думаеце на гэты конт?
— Маё заспакаенне наступіла, калі я змагла закончыць сваё кругасветнае падарожжа і выцягнуць матацыкл з Аргенціны. У пачатку кастрычніка былі адкрыты транспартныя зносіны і грузавыя самалёты сталі браць такія грузы. Мой Генры паляцеў у Стамбул, дзе я ўжо сустракала яго, гатовая выправіцца ў далейшы шлях. Амаль месяц мы даследавалі найпрыгожую Турцыю, якая за рулём матацыкла выглядае зусім інакш, чым «цюленні» адпачынак па сістэме «ўсё ўключана». Рэгіён багаты на славутасці, гістарычныя каштоўнасці і добрых людзей. Пандэмія абмежавала велізарную турыстычную хвалю, што для мяне стала вялікай перавагай: я змагла пабываць у такіх месцах як Памуккале, Кападокія, Немрут Даг, ехала практычна ў поўнай адзіноце. Пераадолеўшы 5000 км, на пароме дабралася да Чарнаморска. І даехала ў Мінск з другога боку зямнога шара. Я веру, што ўсё ў нашым жыцці адбываецца для нечага і па пэўных прычынах. Калі пандэмія здарылася, значыць, мы павінны праз гэта прайсці, зрабіць высновы і жыць далей. Зачыненыя мяжы — будзем нанова вывучаць родныя мясціны. Адкрыюць Расію і Украіну — будзе выдатна, там столькі ўсяго цікавага! Ды і для новых эмоцый не абавязкова ехаць на край свету, можна пачаць з суседняга горада і зносін з новымі людзьмі: унутры кожнага з нас схаваны цэлы свет і сусвет.
— Ці не сніцца вам па начах ваш верны сябар — матацыкл? Раскажыце пра яго. Ужо мы-та з мужам хоць і пешыя вандроўнікі, выдатна разумеем, што такое надзейны транспартны сродак.
— Мне часцей сняцца дарогі, па якіх мы з ім ездзілі. Мой матацыкл — старэнькі 17-гадовы БМВ, і ён мой надзейны і верны сябар. Пра Генры трэба клапаціцца, своечасова яго абслугоўваць і пільна сачыць за тэхнічным станам, але я ўжо настолькі прывыкла да яго, што адчуваю найменшыя змены ў працы і часта перастрахоўваюся, просячы механікаў праверыць то тое, то іншае ў яго сістэме. Я павінна быць заўсёды ўпэўненая, што матацыкл не падвядзе, бо ад яго шмат у чым залежыць маё жыццё. Калі мы доўга едзем у непагадзь або па складаных дарогах, я магу пагладзіць яго па бакавым пластыку, угаворваючы пацярпець трохі, бо гаспадыня яму дасталася мітуслівая і адчайная. Але я думаю, што ён таксама «шчаслівы», калі можна так казаць пра механізм — бо ён выконвае сваё прызначэнне, тое, для чаго і быў створаны. А гэта важна і для чалавека, і для любога аб’екта.
— У адным з інтэрв’ю вы абмовіліся, што ў цяперашні час працуеце над кнігай, займаецеся, як выказаліся, самаразвіццём... Што для вас гэта азначае? Быць усвядомленай, не рэфлексаваць, прымаць людзей такімі, якімі яны ёсць... Ці нешта яшчэ іншае?
— Кніга пакуль пішацца даволі павольна: бо актыўна ідзе працэс асэнсавання мінулых падзей і цяперашніх. Што тычыцца самаразвіцця, лічу: кожны дзень павінен прыносіць нам нешта новае — веды, эмоцыі, сустрэчы, навыкі. Інакш мы не развіваемся, а топчамся на адным месцы. Стараюся асвойваць самыя актуальныя тэндэнцыі ў сваёй працоўнай сферы — маркетынг і promotion, а таксама, вядома, працаваць над духоўным складнікам. Шмат чытаю і маю зносіны з аднадумцамі. Усведамляю свае рэакцыі, учынкі. І нават думкі. Мне, вядома, яшчэ далёка да разумення сябе і свету, да ўсведамлення прычын, чаму ў маім жыцці нешта складваецца не так, як бы мне таго хацелася, Але я на правільным шляху і ўжо ўспрымаю ўсю разнастайнасць соцыўма. Усе людзі розныя, са сваім бэкграундам і жыццёвымі абставінамі. Кожны транслюе ў свет тое, што ў яго ўнутры. Не раз пераконвалася: сапраўды шчаслівыя людзі не робяць зла, яны толькі дораць сваё цяпло і хочуць дзяліцца любоўю і дабрынёй.
— Але нават вельмі шчаслівыя — людзі не дасканалыя. З-за розных прычын нават яны могуць праявіцца нечакана для навакольных і саміх сябе не лепшым чынам: мімаволі кагосьці пакрыўдзіць, закрануць чыёсьці эга. Але калі яны ідуць па шляху самаразвіцця, то абавязкова, гэта ўсвядоміўшы, пастараюцца выправіць сваю памылку.
— Любы чалавек можа паводзіць сябе дзіўна.
— Вам лёгка такім дараваць?
— Мабыць, нашмат лягчэй, чым тое было раней. Бо ў дарозе я знайшла свой унутраны Акіян. Тлумачу. Я вельмі эмацыйная. Мяне заўсёды было лёгка пакрыўдзіць, хутка вывесці з раўнавагі. А свой тагачасны спакой я параўноўваю з лужынкай, якую можна было імгненна ўзбаламуціць чыімсьці кінутым вострым словам ці нечаканым учынкам. Цяпер жа лужынка ператварылася ў акіян, які ўсе «камяні злосці і крыўды» хутка паглынае і апускае на дно, ахутваючы мяне толькі адчуваннем свабоды, спакою і ціхамірнасці. І я стараюся дзяліцца гэтымі адчуваннямі з іншымі людзьмі. Бо, у канчатковым выніку, кожны з нас хоча быць проста шчаслівым.
Гутарыла Валянціна ЖДАНОВІЧ
Фота з асабістага архіва Кацярыны Дубаневіч
Канцэрт для дзяцей і моладзі, пластычны спектакль Ягора Дружыніна і «Рок-панарама».