Сёння Дзмітрыю ПЯТРОВІЧУ споўнілася б 50 гадоў…

29.04.2021 16:33

Добразычлівы гумарыст

Беларускаму паэту, празаіку, публіцысту, перакладчыку, кампазітару Дзмітрыю Леанідавічу ПЯТРОВІЧУ (1971—2020) сёлета ў красавіку споўнілася б 50. У літаратуру ён прыйшоў не адразу: спачатку скончыў музычна-педагагічны факультэт Мінскага дзяржаўнага педагагічнага інстытута імя Максіма Горкага, пасля доўгі час настаўнічаў. А ў 2005 годзе зноў паступіў у гэтую ж навучальную ўстанову (тады яна ўжо называлася іначай — Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка), толькі на факультэт беларускай філалогіі і культуры. Тут жа атрымаў дыплом магістра філалогіі.

Працаваў стылістычным рэдактарам газеты «Звяз- да», вядучым рэдактарам у выдавецтве «Мастацкая літаратура». Аўтар зборнікаў паэзіі і прозы «Белая квецень кахання» (2010), «Анёлы» (2015), «Святло адвечнай песні» (2018) і іншых.

Адметны след пакінуў Дзмітрый Пятровіч і на гумарыстычнай ніве. Яго пародыі карысталіся нязменным поспехам як у чытачоў (друкаваўся ў «Вожыку», газетах «Звязда», «Літаратура і мастацтва»), так і ў слухачоў — Дзмітрый Леанідавіч быў выдатным дэкламатарам. Увогуле, яго можна смела назваць адным з самых добразычлівых гумарыстаў: прафесійны такт дапамагаў жартаваць з калег смешна, але мякка. Акрамя пародый, у творчай скарбонцы аўтара — вершы і філалагічныя замалёўкі, што рэгулярна з’яўляліся на старонках нашага часопіса.

Рэзка пахла дэзынфекцыяй і хлоркай.
Шырокі аншлаг шыняля.
Ці спраўдзілася мая мара аб мроі?
Кулямётчыкі асядлалі дарогу пры ўездзе ў вёску.
Ты — малайчына па ўсіх артыкулах!
Хлопцам далі падводу, запрэжаную заезджанай кабылай.
Алесь выйшаў за сцяжкі, якімі ахопліваюць ваўкоў.
З душы прабіваюцца песні майго народа, навітыя на нашы сэрцы…
Падпалкоўнік даваў указанні па расчыненні злачынства.
Ён рабіў вобыск яе душы і пачуццяў…
У калгасе вырошчваюць шалёныя ўраджаі.
Яны адыходзілі ўсё далей і далей і, нарэшце, схаваліся з выгляду…
Старшыня калгаса праўдамі і няпраўдамі павялічваў пагалоўе кароў і свіней.
Вы, шаноўны паэт, ступілі ў вечнасць…
Замочная свідравіна.
Злачынцы наладзілі ў доме сапраўдны пагром.
На Уладзіміра, хітра прыжмурыўшыся, глядзелі вялікія цёмна-карныя вочы дзяўчыны.
Жонка гаспадара прыгатавала госцю пасцель.
З вялікай працай Алесь дагнаў аўтобус.
Доўгія каштанавыя валасы валіліся на плечы Аксаны.
Мікіта ні ў чым ніколі не пакрывіўся душой.
Штосьці знаёмае ўлавіў Андрэй у твары намаляванага на фатаграфіі мужчыны.
Вокны былі зачынены шторамі.
Маёр хацеў адразу ж накіравацца ў кіраванне міліцыі і браць ордэр на перагляд кватэры.
«Яшчэ, напэўна, пажыву на белым святле», — задумліва сказаў Кірыл.
Выпхнуць мовай кляп з рота…
Лужын спыніўся на ўзлеску лесу.
«Ты чакай, а я пайшоў думаць…»