Я звяртаюся да ўсіх жыхароў нашай квітнеючай, сінявокай Беларусі, да ўсіх, хто жыве ў сталіцы рэспублікі, горадзе-героі Мінску, да ўсіх, хто жыве ў гарадах і аграгарадках і маленькіх вёсках. Віншую ўсіх вас з Днём вялікай Перамогі!
Мы зноў сустракаем пераможны май, які ў далёкім 1945 годзе прынёс свабоду беларусам і ўсім братнім народам Савецкага Саюза.
Чым далей сыходзяць у гісторыю гераічныя і трагічныя падзеі Вялікай Айчыннай вайны, тым больш велічна і грандыёзна паўстае перад намі ахвярны подзвіг нашых дзядоў і прадзедаў. Тых, хто выратаваў чалавецтва ад заняволення і знішчэння.
Гэта была эпахальная бітва за жыццё на зямлі, за захаванне роду чалавечага. Вялікая перамога дабра над сусветным злом.
Мы схіляемся перад гераізмам і стойкасцю воінаў-франтавікоў, партызан, падпольшчыкаў і працаўнікоў тылу, без якіх не была магчымая перамога. Вы — паўшыя ў баях, памерлыя ад ран, Вы, паважаныя ветэраны, падарылі нам нязгаснае святло Вялікай Перамогі, пуцяводную зорку, якая будзе вечна свяціць многім пакаленням беларусаў, надаючы сілы для стварэння, для нашага руху наперад і толькі наперад, нягледзячы ні на якія складанасці і праблемы. Ім было цяжэй і яны сёння глядзяць адтуль на нас і ў іх адно нямое пытанне «выстаім ці не?». Выстаім.
Беларусь славіць герояў-ветэранаў і заўсёды будзе памятаць ваш ПОДЗВІГ.
Мы схіляемся перад самаадданай працай тых, хто, вярнуўшыся на папялішчы родных гарадоў і вёсак, уздымаў краіну з руін. Нам было цяжэй за ўсіх, таму што на гэтай зямлі не засталося нікога і нічога, акрамя жанчын і дзяцей, інвалідаў і абяссіленых салдат, якія вярнуліся з фронту. Мы аралі і сеялі, выкарыстоўваючы дзіцячую і жаночую працу. І ніколі не забудзем, што мільёны нашых суайчыннікаў склалі галовы на палях бітваў, згінулі ў лагерах смерці, былі павешаны, расстраляныя ці закатаваныя ў гестапаўскіх засценках. Мы гэта памятаем, а хто забыў — напомнім.
Нізка схіляем галовы перад памяццю тых, хто загінуў. Смуткуем аб якія пайшлі ад нас ветэранах. Ушануем герояў хвілінай маўчання.
Кожны год 9 мая мы прыходзім да манумента Перамогі. Працягваем традыцыю сустрэч франтавікоў і партызан ля Вечнага агню і іншых памятных месцаў.
І сёння я задаюся пытаннем: ці маглі героі вайны тады падумаць, што праз 80 гадоў іх дзецям і ўнукам давядзецца змагацца за праўду аб Вялікай Перамозе, за права ўшаноўваць у гэты святы дзень воінаў-пераможцаў?
Гэта неймаверна, што ў той час, калі мы клапоцімся аб захаванні памяці, паслядоўнікі акупантаў і іх паслугачоў папракаюць нас у мілітарызме, праслаўленні вайны. Нас, нашчадкаў тых, хто не прыйшоў з вайны. Мы як ніхто іншы сербанулі гэтага гора. І мы ўвесь час кажам, што вайна — гэта страшна. Нам не патрэбна вайна.
Падаплёка тут відавочная. Марачы аб глабальным панаванні, сучасныя неакаланісты наўмысна сеюць нацыянальную варожасць, плодзяць крывавыя канфлікты на планеце і зноў спрабуюць апрануць моладзь у карычневую ўніформу. Робяць усё, каб мы забыліся подзвіг нашых дзядоў і страшную праўду пра вайну.
Менавіта таму нам навязваюць сцягі і гімны, запэцкваюць супрацоўніцтвам з гітлераўскімі забойцамі, замест знакаў Вялікай Перамогі, міру і стварэння.
Сёння мы павінны адкрыта гаварыць, што беларусы ў гады Вялікай Айчыннай вайны ўпершыню ў сваёй гісторыі сутыкнуліся з масавым і планамерным знішчэннем мірнага насельніцтва. Гэта на руках фашыстаў, паліцаяў і іншых калабарантаў кроў тысяч і тысяч нявінных ахвяр — жанчын, старых і дзяцей.
Свет павінен ведаць і памятаць пра трагедыю беларускага народа. Гэтую тэму мы будзем узнімаць на самы высокі міжнародны ўзровень. Каб яны памяталі і не забывалі.
І хай нашчадкі нацыстаў нават не мараць, што, калі сыдуць апошнія сведкі генацыду беларускага і іншых народаў, з імі сыдзе і гістарычная праўда.
Дарагія ветэраны, вас вельмі няшмат засталося, але вы павінны памятаць і тыя, хто на нас сёння глядзіць адтуль — мы ніколі не здрадзім вашаму подзвігу і нікому не дазволім адабраць у нас вашу вялікую перамогу. Тым больш мы нікому не дазволім зганьбіць усё тое, што вы зрабілі ў сваім жыцці, абараніўшы Еўропу ад карычневай чумы.
Сёння з намі дзеці вайны, якія на свае вочы бачылі, як гітлераўскія ізуверы, прыслужнікі-паліцаі палілі іх матуль, братоў і сясцёр, як катавалі і вешалі патрыётаў, як забівалі нават немаўлят. Іх галасы гучаць сёння, і мы захаваем кожны з іх у дакументах, кнігах, фільмах.
Нас не будзе, але іх сведчанні абавязкова пачуюць будучыя пакаленні. Гэтая праўда будзе жыць! Заўсёды!
Дарагія сябры!
Вялікая Перамога — адна з самых грандыёзных падзей у гісторыі беларускага народа, а подзвіг нашых воінаў — сімвал мужнасці, патрыятызму і чалавечнасці.
Прыклад згуртаванасці, дружбы і братэрства людзей розных перакананняў і веры. Невычэрпная крыніца магутнай стваральнай духоўнай энергіі, якая так неабходная нам сёння — у Год народнага адзінства.
Каб захаваць Беларусь, яе суверэнітэт і незалежнасць, нам трэба самае простае — быць побач, яшчэ больш згуртавацца. Так, як гэта зрабілі савецкія людзі ў грозныя гады вайны і пасля яе, калі аднаўлялі разбураны і спалены дашчэнту вялікі бацькоўскі дом.
Трэба ўсімі сіламі мацаваць адзінства народа, каб нашы дзеці, унукі і праўнукі, свята захоўваючы гераічную спадчыну продкаў, заўсёды жылі і працавалі ў прыгожай, мірнай і абавязкова шчаслівай краіне.
Дарагія сябры!
Я разумею, пасля тых падзей, якія адбыліся ў мінулым годзе і таго, што нам абяцаюць сёлета, мы некалькі перанапружылі наша грамадства. Можа, нехта залішне турбуецца аб міры і бяспецы. Можа нехта ўвогуле перастаў верыць. Я зараз звяртаюся да тых, хто не верыць, запомніце — пакуль наша пакаленне жывое, Беларусь будзе стаяць намертва. Мы будзем жыць на сваёй зямлі. Я клянуся вам у гэтым святым месцы, мы ніколі не дазволім глядзець на нашу зямлю з пагардай, на тую зямлю, якую вы выстаялі ў гады ліхалецця і адваявалі. Мы будзем яе абараняць, чаго б нам гэта не каштавала. Я звяртаюся да вас, тых, хто насцярожыўся ў сувязі з апошнімі падзеямі — нават не думайце і не турбуйцеся за будучае сваіх дзяцей і ўнукаў і за сваю будучыню. Мы зробім усё, каб над нашай зямлёй ззяла такое сонца, як сёння, і было блакітнае неба. Мы зробім усё, каб маладыя мамы і таты са сваімі дзеткамі ў любы час сутак маглі выйсці на вуліцу і прайсціся па сваёй зямлі, як гэта было заўсёды. Так будзе, я вам абяцаю. Я клянуся, што так будзе!
І я хачу, каб нас пачулі не толькі ў Беларусі, але там. Вы ведаеце, хто.
Са святам! З Днём Перамогі!
Фота БелТА
У парадку дня — зацвярджэнне Канцэпцыі нацбяспекі і Ваеннай дактрыны.
Фіналістка праекта «Акадэмія талентаў» на АНТ — пра творчасць і жыццё.
Аляксандр Курэц – самы малады народны выбраннік у сваім сельсавеце і адзіны дэпутат сярод сваіх калег па службе.
