Навум Гальпяровіч. Сцяжынкі літар

СЦЯЖЫНКІ ЛІТАР

 

* * *

Не кронамі, а каранямі

З Радзімай звязаны сваёй…

Плыве над ціхімі палямі

Самотны восеньскі спакой,

Ды выблісне ў душы патрэба

На стромым беразе Дзвіны

Глядзець з надзеяю на неба

І слухаць вечнасці званы.

І цешыцца душой стамлёнай,

І адчуваць з пяшчотай зноў,

Што горда вырастаюць кроны

З Радзімы моцных каранёў.

 

 

ПРЫЗНАННЕ

Над Полацкам ізноў гудуць званы,

Прыходзіць студзень у святое места.

Тут землякі мае — маё сямейства —

І шчасце, што мы Полацка сыны.

Тут цэркаўка стаіць над Палатой,

Бы свечачка чароўная ў сусвеце,

І прадзімае на світанні вецер

Былыя рэшткі мішуры пустой.

Тут велічны Сафійкі сілуэт —

Гляджу на гэты цуд ад нараджэння —

Бы сімвал мой спрадвечнага малення

І ўдзячнасці, што тут прыйшоў у свет.

 

 

* * *

І зялёны гушчар, і бульбоўнік…

Грай птушыны… І снег — на зямлю…

Я па лёсе сваім жа вандроўнік,

Падарожную песню пяю.

І навошта, навошта мне трэба

У вандроўцы бясконцай блукаць?

Толькі кліча высокае неба,

Поле ціхае, лес, сенажаць.

Толькі сэрца патолі шукае,

Толькі хочацца ўбачыць ізноў,

Як ляціць над бярозавым гаем

Закаханая пара буслоў.

 

 

* * *

Ратуй мяне, паперы свежы ліст,

Сцяжынкі літар пад маёй асадкай.

Мой век суровы б’е, нібы свінчаткай.

Не ведаю, ці спыніцца калі.

Адзінае адхланне — гэта верш,

Што нечакана стукаецца ў скроні.

І цэлы свет, здаецца, на далоні.

І гэта ўсё, што хочацца найперш.

 

 

* * *

Калі адчуў, што ўсё прайшло,

І думкі на мяжы адчаю,

Нібыта ластаўкі крыло,

Радок палёт свой пачынае.

Паэты, вашыя радкі,

Што з сэрца выгукнулі ў вечнасць,

Нібыта птушкі з-пад рукі,

Мой боль і сум заўсёды лечаць.

Так, тыя лекі не для ўсіх,

Але паэзія жывая

Магутнай музыкай лунае

І ў душах спеліцца людскіх.

 

 

* * *

Вы, пэўна, бачылі, калі

Сярод імклівасці шалёнай

Злятае традыцыйна ліст

З асенняй традыцыйнай кроны.

Хоць б’ецца ў пошуку душа

І словы новыя гукае,

Кахання традыцыйны шал

Істоту раптам напаўняе,

І традыцыйна над зямлёй

Плывуць павольныя аблокі —

І традыцыйны позірк мой

У свет прыгожы і высокі.

 

 

* * *

Хукаю ў азяблыя далоні,

Паглядаю ўдалеч з-пад рукі…

На стагоддзяў дрогкім фаэтоне

Я не першы пасажыр такі.

Так, я тут не першы, не апошні,

Бо прыродай вызнаны даўно

І жаўклявы спелы водар пожні,

І рабін чырвонае віно.

Фаэтон па бальшаку імчыцца

І знікае з пылам часу след…

І дзяцінства даўняе прысніцца,

Нібы знічка ў ранішнім святле.

 

№ 4 «Полымя», 2021